Ljósberinn - 01.05.1957, Blaðsíða 3

37. árg., U. tbl.
Jsjós6eritttt
Maí 1957
§ÖN N FRÁSAGA:
HUGRAKKISKIPSTJÚRINN
Cfn, JJh WJff
Þegar skipstjórinn á selveiðiskipinu kom
upp á þilfar, sá hann að menn voru í ugg-
vænlegu skapi. Menn gutu illu auga til hans
og voru illúðlegir á svip. Honum var ljóst,
að hann stóð einn, enginn mundi standa með
honum.
Svo langt, sem augað eygði, var ekki annað
að sjá en haf og himin. Þeir félagar voru
lengi búnir að bíða eftir veiði, og margir voru
farnir að missa alla von um, að úr mundi
rætast. Allan veiðitímann hafði verið lítið
um veiði, — en seint í gærkvöldi var sem
ævintýrið væri að byrja, þeir lentu í mikilli
mergð sela.
Fögnuður skipshafnarinnar var mikill, og
menn ætluðu varla að geta beðið næsta dags
með að byrja veiðina.
En þegar eftirvæntingin stóð sem hæst,
hafði skipstjórinn gefið bann sitt. Næsti dag-
ur var sunnudagur, og sunnudagshelgin skyldi
ekki rofin á skipi hans. Hvernig sem menn
hans reyndu að koma fyrir hann vitinu fengu
þeir ekkert annað svar en að maður skyldi
halda hvíldardaginn heilagan.
Skipanir hans höfðu verið stuttorðar og
ákveðnar, og allir sem þekktu hann vissu, að
hann mundi ekki víkja hót frá sannfæringu
sinni hvað sem það kynni að kosta hann.
En í þetta sinn ætluðu menn hans ekki held-
ur að láta undan. Allt í kringum skipið var
kröggt af sel, sem beið eftir því að verða
veiddur. Það táknaði peninga, auðævi, — og
margir krepptu hnefana í buxnavösunum.
Skipstjóranum var ljóst, að menn hans voru
reiðubúnir til að gera uppreisn gegn honum.
Hún gat brotizt út hvenær sem var.
Enginn má við margnum. Hvað mundi hann
geta einn á móti þeim öllum? Enginn sagði
neitt, en það lá í loftinu.
Skipstjórinn var ekki lengi að átta sig.
Hann þreif byssu sína og klifraði upp í tunn-
una. Þaðan hrópaði hann þrumandi röddu:
— Sá, sem fyrstur reynir að rjúfa bann
mitt, verður skotinn!
Menn hrukku við. Byssunni var beint að
þeim, og þeir gætnustu sáu, að nú þýddi ekki
að láta hart mæta hörðu. Aðrir hlógu og
sögðu, að sá gamli mundi aldrei þora að
skjóta.
Skipstjórinn sagði ekki orð við þessum
ögrunum. Nú þurfti meira en orðin tóm. Hann
tók upp dýrmæta gullúrið sitt og áður en
nokkurn varði, kastaði hann því niður á þil-
farið. Þar lá það í ótal molum.
Þetta var mál, sem allir skildu. Þetta var
nóg til þess að þvinga hvern mann á skipinu
til fullkominnar hlýðni. Nú var skipstjóran-
um óhætt. Hann fór niður á þilfar og þegar
hann kallaði skipshöfn sína saman til guðs-
þjónustu nokkru síðar, hreyfði enginn minnstu
mótmælum. Hann las upp sunnudagsprédik-
un eins og hann var vanur að gera á sunnu-
dögum.
Margir gutu löngunarfullum augum út í
selamergðina, en skipstjórinn vissi, að nú
þurfti hann ekki lengur að óttast uppreisn eða
óeirðir. Hann hafði aftur taumana í hendi sér.
Næsta morgun fengu þeir að reyna, hvernig
ljdsberinn
51