Ljósberinn - 01.05.1957, Blaðsíða 10

Litla Biblían, en þó ekki fyrr en ég hafði
kennt honum að lesa hana á réttan hátt.
Ég fann versið í Biblíunni og las það hægt
og upphátt: Svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf son sinn eingetinn til þess að hver, sem
á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.
— Þetta er talað til þín, Kristinn, trú þú
því, sagði ég.
— Ójá — ójá, ef svo væri, stundi hann
mæðulega, en það er nú ekki því að heilsa
með hann Kristin blótsama.
Þá datt mér nokkuð í hug, sem ég hafði
einhvern tíma lesið, og ég sagði:
— Heyrðu nú, Kristinn, nú skal ég kenna
þér að lesa þetta vers á réttan hátt. Þá hljóð-
ar það svo: — Svo elskaði Guð Kristin blót-
sama, að hann gaf son sinn eingetinn til þess
að Kristinn blótsami, sem trúir á hann, glat-
ist ekki, heldur hafi eilíft líf.“ Hann leit á
mig, og það var sem birti ofurlítið yfir svip
hans.
— Er þér alvara? spurði hann.
— Já, mér er alvara, sagði ég.
En svo þyrmdi yfir hann á ný og hann tók
að nudda höfuð sitt.
— Ó, nei, ónei — það er nú ekki svo vel.
Þegar ég fór, bað ég Litla-Kristin — Anna
blessunin var ekki sérlega góður lesari — já,
þá bað ég hann að lesa þetta vers fyrir pabba
sinn á hverjum degi, bæði kvölds og morguns
eins og ég hafði lesið það fyrir hann. Hann
lofaði því.
Ég kom til hans nokkrum dögum síðar. Hví-
lík breyting! Þið getið varla trúað því. Þegar
ég rétti honum höndina, tók hann hana í báð-
ar sínar og kyssti hana.
— Ó, Guð minn góður, hve ég er glaður,
sagði hann, nú veit ég, að Kristinn blótsami á
frelsara.
Ég var ekki síður glaður.
Kæru börn, nú hef ég sagt ykkur það, sem
ég vildi segja um Litlu Biblíuna. Nú vitið þið,
hver hún er, og nú hafið þið einnig heyrt,
hvernig á að lesa hana á réttan hátt.
Guð blessi ykkur, kæru litlu vinirnir mínir,
og gefi, að þið lesið bæði Stóru Biblíuna og
Litlu Biblíuna á þennan hátt:
— Svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf
son sinn eingetinn til þess að ég, sem á hann
trúi, glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.
MARK TWAIN :
SeinaqNhd'm
SAGA TIL VIÐVDRUNAR
Fyrir hér um bil þrjátíu árum, þegar ég
var með þrem drengjum öðrum að læra
prentverk, kom til okkar strákur utan af
landi og ætlaði að læra það sama. Hann var
hræðilega langur og leiðinlegur, augun stóðu
dottandi í hausnum á honum, eins og þorski,
og okkur varð því undir eins blóðilla við hann
og dauðlangaði til að kremja úr honum þessa
litlu líftóru, sem í honum var, og brosað gat
hann ekki, þótt hann hefði fengið fimm doll-
ara fyrir.
Við drengirnir héldum, að strákurinn væri
nautheimskur og tókum okkur því saman um
að fara til lyfsalans og fá lánaða hjá honum
beinagrind af manni. Við fengum hana með
því skilyi'ði að borga 50 dollara, ef hún
skemmdist eða týndist.
Við lögðum svo af stað um náttmál með
beinagrindina, lögðum hana í rúmið hans og
breiddum kyrfilega yfir. Svo földum við okk-
ur skammt frá og biðum, unz hann kom heim.
Síðan fórum við allir heim til okkar.
Þegar æðilangur tími var liðinn, fórum við
að verða heldur en ekki smeykir um, að þessi
strákapör okkar mundu hafa þau áhrif, að
hann hefði orðið vitskertur af hræðslu og væri
nú óður og allsnakinn á hlaupum um götur
bæjarins, en við sjálfir mundum kveljast af
samvizkubiti af þessu alla ævi.
Einn okkar var þó það hugrakkur, að hann
lagði til, að við skyldum fara út, læðast að
kofa stráksins og vita, hvort hann væri lífs
eða liðinn.
Við hlupum af stað. En okkur brá heldur
en ekki í brún, þegar við komum að kofanum.
Ljós logaði í glugganum, og sjálfur sat hann
á stól inni umkringdur af stórum hrúgum af
alls konar sælgæti, sem hann var að gæða
sér á.
Ólukku strákurinn hafði öldungis ekki lát-
5«
LJOSBERINN