Ljósberinn - 01.05.1957, Blaðsíða 15

X* & ** K*
URMR HENNffi MðMl
Það er þér til góðs
Lítil eikarplanta var að vaxa
upp undir stóru eikartré. En
hve það fór vel um hana í
skjóli eikurinnar. Stormurinn
og regnið náðu ekki til hennar,
og sólin gat ekki brennt hana.
En dag nokkurn kom skógar-
höggsmaðurinn með öxi sina og
tók til að höggva eikina.
Þá fór hrollur um ungu
plöntuna.
■— Æ, hvernig fer nú fyrir
mér? kveinaði hún. Nú skrælna
ég af sólarhitanum. Nú skolar
rigningin mér burtu. Nú rífur
stormurinn mig upp með rót-
um. Æ, hvernig skyldi fara
fyrir mér?
Þá brosti skógarhöggsmaður-
inn og sagði:
— Þetta er þér til góðs. Þú
kemst að raun um það seinna.
Og það fór eins og skógar-
höggsmaðurinn sagði.
Sólskinið og regnið lögðust
nú á eitt að veita plöntunni
vöxt. Slíkum vexti hefði hún
aldrei náð, ef hún hefði staðið
i skjóli gömlu eikurinnar. Er
stormurinn næddi um hana,
teygði hún ræturnar enn lengra
niður i jörðina, svo að hún bif-
aðist ekki. Nú tók hún að
blómgvast. Það hafði hún ekki
gert fyrr.
Þessi litla saga getur verið
dæmisaga um líf okkar mann-
anna.
Myndin crf mömmu
Hann var skipsdrengur á
stóru herskipi. Einu sinni missti
hann frakkann sinn í sjóinn.
Umsvifalaust fleygði hann sér
í sjóinn á eftir honum til þess
að ná í hann. Það tókst.
En við þetta komst allt í
uppnám á skipinu. Þegar í stað
voru gerðar ráðstafanir til að
ná í drenginn. Það tókst líka
sem betur fer.
Drengurinn var því næst kall-
aður fyrir skipstjórann. Skip-
stjórinn spurði hvers vegna
hann hefði stofnað lífi sínu í
hættu, þótt hann hefði misst
frakkann í sjóinn.
Þá dró drengurinn upp mynd
úr frakkavasanum, og myndin
var af móður hans.
— Það er vegna myndarinn-
ar af henni mömmu, svaraði
hann.
Þá faðmaði skipstjórinn
drenginn að sér. Hann komst
við vegna þess hve drengnum
var kær minningin um móður
sína.
GuS elskar oss ávallt
— Mamma, Guð elskar okk-
ur alltaf, er það ekki?
— Jú, barnið mitt, alltaf.
— En sumir segja, að Guð
elski ekki, nema þegar við er-
um góð.
— Hvað finnst þér?
— Mamma, mér finnst, að
Guð muni vera eins og þú. Þú
elskar okkur alltaf, en þú ert
hrygg, þegar við erum óþekk.
Sannleikurinn og lygin
Sannleikurinn og lygin fóru
einu sinni að baða sig í sama
vatni.
Meðan sannleikurinn var
niðri í vatninu, laumaðist lygin
upp á bakkann, fór í föt sann-
leikans og hljóp leiðar sinnar.
Þegar sannleikurinn kom upp
úr baðinu og sá hvað lygin
hafði aðhafzt, varð hann
hryggur og mælti:
— Æ, nú verð ég að ganga
nakinn um heiminn, því flíkur
þær, sem lygin hefur skilið
eftir sig, vil ég ekki nota.
Siðan hefur sannleikurinn
orðið að ganga nakinn, en lyg-
in skreytir sig með fötum hans.
Kraftaverk kœrleikans
Ungur maður sat sumarkvöld
eitt á steini fyrir utan dyrnar
á veitingahúsi nokkru. Hann
var mjög drukkinn. Þegar hann
hafði verið búinn að eyða öllum
peningum sínum, hafði veit-
ingamaðurinn látið setja hann
út.
Þarna sat hann og hvíldi
andlitið í höndum sér. Þeir, sem
fram hjá gengu, litu niður á
hann með fyrirlitningu. Margir
könnuðust við hann og töldu
hann svo djúpt sokkinn, að
honum yrði ekki við bjargandi.
Þá gekk gömul kona fram
hjá. Þegar hún sá vesalings
piltinn, fylltist hjarta hennar
meðaumkun. Hún gekk til hans,
lagði höndina bliðlega á öxl
hans. Hann leit upp og horfði
í tárvot augu gömlu konunnar.
— Vesalings drengurinn
minn! En hvað hún mamma
þín verður sorgbitin.
Hún sagði ekki meira, en
strauk hár hans blíðlega frá
enninu. Síðan hélt hún leiðar
sinnar.
En þessi einföldu orð höfðu
djúp áhrif á piltinn. Þau
þrengdu sér djúpt niður í hjarta
hans. Hann stóð upp eins og
glataði sonurinn I dæmisögunni
og fór heim til sín. Það leið ekki
langur timi, unz hann hafði
fundið fyrirgefningu og frið í
faðmi síns himneska föður, og
móðir hans gat glaðst yfir
drengnum sínum.
Hann vildi verSa mildll
maður
Einu sinni sagði lítill drengur
við föður sinn:
— Þegar ég er orðinn stór, þá
ætla ég að verða mikill maður.
— Gott er það, svaraði faðir
hans. En þá verðurðu að byrja
nú þegar. Byrjaðu á því að
verða móður þinni hlýðinn,
vertu fljótur að gegna, þegar á
þig er kallað, og farðu með
glöðu geði allar þær sendiferð-
ir, sem hún biður þig um að
fara.
Faðir hans hafði rétt að
mæla. Það, sem ungur nemur,
gamall temur. Mörg af mikil-
mennum heimsins byrjuðu sem
óbreyttir sendisveinar og komu
sér áfram með dugnaði og trú-
mennsku.
LJÚSBERINN
63