Ljósberinn - 01.05.1957, Blaðsíða 16

37. úrg. 4. tbl.
o 0
o
Maí 1957
Snædrottningin a h. c. andersen ♦ 4
Hún leitaði og leitaði i garð-
inum, en þar var engar rósir
að finna, þá fór hún að gráta.
Tár hennar féllu á jörðiná þar
sem rósarunnarnir voru, og
rósarunnarnir skutu þá koll-
inum upp úr jörðinni hver á
fætur öðrum og tóku til að
blómgva alveg eins og þegar
Gerða kom. Gerða faðmaði
rósarunnana að sér, og þá kom
henni i hug rósatréð heima og
Kay. „Vitið þið ekki hvar Kay
er?“ spurði hún rósarunnana.
„Haldið þið að hann sé dáinn?“
„Dáinn er hann ekki“, sagði
rósarunninn. „Við erum búnir
að vera í jörðinni, þar sem allir
dánir eru, en þar er hann ekki“.
Og svo þaut Gerða af stað. Hún
leit þrisvar til baka til að gá
hvort ekki væri einhver að elta
hana, en það var enginn.
Gerða varð nú að hvíla sig.
Þegar hún sat og hvíldi sig, tók
hún eftir kráku, sem hoppaði
á snjónum. Hún sagði krák-
unni allt, sem fyrir sig hafði
borið og spurði hana, hvort hún
hefði séð Kay. Krákan kinkaði
kolli og sagði: „f þessu kon-
ungsríki á heima prinsessa, en
hún vill ekki giftast. Hún vill
þó giftast manni, sem getur
svarað fyrir sig, þegar hann
er spurður. Og öll blöðin komu
með auglýsinguna og þar stóð,
að hver sá maður, sem leit
sæmilega út, gæti komið til hall-
arinnar. Þann, sem talaði bezt,
vildi hún fá fyrir mann. Allir
voru þeir mælskir, en þegar
þeir stóðu frammi fyrir prins-
essunni og sáu að hallargarður-
inn var úr silfri, urðu þeir
hreint mállausir af undrun og
gátu ekki sagt annað en síðasta
orðið, sem prinsessan hafði
sagt“. „En Kay", spurði Gerða,
64
„kom hann?“ ,,Á þriðja degi
kom til hallarinnar drengur,
sem hafði svo fallegt hár, en
annars var hann fátæklega
klæddur". „Það hefur verið
Kay“, sagði gerða og ljómaði
af ánægju. „Hann gekk hug-
rakkur og glaður beint til
prinsessunnar og sagðist ekki
kominn til að biðja hennar,
heldur til að hlusta á hvað hún
væri skynsöm. Og honum
fannst prinsessan skynsöm og
prinsessunni likaði vel við
hann“. „Já, auðvitað hefur
þetta verið Kay“, sagði Gerða,
,.hann var alltaf svo greindur.
0, vilt þú ekki fara með mig
til hallarinnar", bað hún krák-
una. „Það er ekki svo auðvelt",
sagði krákan „og hvernig för-
um við svo að því, já, ég verð
að spyrja tömdu krákuna, kær-
ustuna mína, að því, hún verð-
ur að leggja á ráðin".
LJÓSBERINN