Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 3

dtaluriHH
♦ ♦ ♦
Ævintýraleg frásaga um afrek
kristniboða á ftlýju Guineu
dlafur Ölafsson endursagði.
Nýja Guinea heitir stórt eyland skammt
norður af Ástralíu, að minnsta kosti átta
sinnum stærra en ísland. Þar fannst fyrir
fáum árum alveg ókunnur þjóðflokkur, á af-
skekktum stað í hálendinu. Staðurinn heitir
Sangrí La og er 65 km langur og 25 km breið-
ur dalur handan við afar há fjöll, yfirleitt
helmingi hærri en hæsta fjall íslands. Þjóð-
flokkurinn nefnist Daníar.
Það var 20. apríl 1954, að bandaríski kristni-
boðinn Einar Mikkelsson og Van Stone, félagi
hans, settust inn í litla flugvél ásamt þaul-
vönum flugmanni, með það í huga að fljúga
yfir fjöllin háu skemmstu leið til Sangrí La.
Þeir félagar höfðu áður stofnað margar
kristniboðsstöðvar á stöðum, sem voru svo
einangraðir og erfiðir yfirferðar, að íbúar
þeirra voru nánast villimenn, af því að sið-
aðir menn höfðu ekki hætt sér þangað.
Flogið var eina klukkustund yfir óbyggð-
um, fenjasvæðum og frumskógum. Þá hækk-
uðu þeir flugið og stefndu upp í skarð á fjall-
garðinum. Skarðið sjálft var 2500 m yfir sjáv-
armál, en f jöllin báðum megin skarðsins voru
þó helmingi hærri. Flugvélin lét mjög illa,
vegna mikils uppstreymis, eins og skip í stór-
sjó. Hættulegri var þó þokan, sem hvíldi yfir
dalnum mikla, handan fjallgarðsins. Enn
flugu þeir heila klukkustund, ýmist undir eða
yfir þokunni. Síðasta áfangann val' flogið lágt
yfir breiðu fljóti. Beggja vegna fljótsins var
gróður, ákaflega mikill og fjölskrúðugur. Þar
var stutt á milli mannabústaða, stráskýla, er
voru þakin pálmagreinum. Milli húsaþyrp-
inganna og uppeftir hlíðunum voru vel hirtir
akrar. Yfir byggðinni gnæfðu hamrar sund-
urtættir af skorningum og djúpum giljum.
Óðar en flugvélin lenti á fljótinu þusti þar
að múgur og margmenni. í Sangrí La eru
búsettar yfir 60 þús. manna. Þarna gaf að
líta allmarga fulltrúa þeirra. Þeir höfðu margs
konar skraut í hárinu, nefhringa, hálsbönd
gerð úr kuðungum, kinnar málaðar með rauð-
um og bláum leir. Annars voru þeir naktir,
en höfðu smurt líkamann með svínafeiti. Vit-
að var, að Daníar hafa óljósar hugmyndir
um greinarmun góðs og ills, eru óábyggilegir
og slægir, miskunnarlausir og hefnigjarnir.
Áhöld hafa þeir ekki miklu fullkomnari en
steinaldarmenn höfðu.
Þegar komumenn höfðu skipað farangri
sínum öllum á land, en flugmaður sneri aft-
ur með vélina, var manngrúinn allur á bak
og burt. Óhugnanleg kyrrð ríkti það, sem eftir
var dagsins, líkast því, þegar óveður eða árás
er í aðsigi.
Daginn eftir sást til mannaferða uppi í
fjallshlíðum. Mikill fjöldi karlmanna hafði
safnazt saman á hæð einni og bar spjót þeirra
við himin. — Þeir gerðu vart við sig á þriðja
degi. Þá f jölmenntu þeir og komu jafn skyndi-
lega og þeir höfðu horfið hinn fyrsta dag.
Þeir báru spjót, 4—5 m löng, boga og örvar,
en höfðu þunga steinöx um öxl sér. Foringi
einn gaf fyrirskipun. Þá beindu allir spjótum
sínum og bogum til jarðar og sögðu: Napp!
Napp! Þannig bjóða Daníar gesti velkomna.
Þeir voru vingjarnir, en nærgöngulir af ein-
LJDSBERINN
67