Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 9

svaraði smiðurinn brosandi, en það var þó
enn þá betra, að þú skyldir vera nógu snar-
ráður til að senda Maríus heim og klifra sjálf-
ur niður og ná Óla. Eins var það gott, að ég
átti erindi heim til þín einmitt á réttri stundu.
Það hefði orðið nógu erfitt fyrir hana mömmu
þína að draga ykkur upp. Þú ert sannkölluð
hetja, Leifur! Og það ert meira að segja þú,
sem félagarnir í skólanum kalla raggeit. Það
er nú öðru nær. Ef þú hefðir ekki verið svona
ákveðinn og snarráður, þá hefði Óli drukkn-
að, en nú skulum við flýta okkur heim. Óli
skelfur eins og hrísla eftir kalda baðið.
Þessu næst tók hann Óla í fangið og hljóp
áleiðis heim til Óla með alla halarófuna á
eftir sér.
Móðir Óla varð dauðskelkuð, þegar hún
sá smiðinn koma með Óla rennvotan.
— Það munaði litlu núna, sagði smiðurinn.
Óli datt í pyttinn og þú getur þakkað Leifi, að
hann skuli vera lifandi núna. Jæja, annars
er enginn tími til að tala um þetta núna. Móð-
ir Óla flýtti sér nú að klæða Óla úr fötunum,
en smiðurinn hringdi í snatri í lækninn.
Skömmu seinna kom læknirinn og rannsak-
aði Óla, sem ekki var búinn að jafna sig eftir
kalda baðið, en læknirinn gat huggað móð-
urina með því, að Óli mundi fljótt verða
jafn hress aftur.
Að lokum kom sagan um afrek Leifs.
— Vel af sér vikið, vel af sér vikið, sagði
hann brosandi og klappaði Leifi á kinnina.
Þú ert heilmikil hetja, Leifur! Vel af hendi
leyst! Þú átt skilið að fá verðlaun. Læknirinn
lét ekki heldur sitja við orðin tóm. Hann lét
stjórn Carnegiessjóðsins fá vitneskju um af-
rek Leifs. Orðrómurinn um afrekið barst
fljótt út meðal þorpsbúa, sem töluðu um þetta
í marga daga á eftir.
Þegar Leifur kom í skólann næsta dag,
bað Lund kennari hann um að koma upp að
kennaraborðinu, klappaði honum á öxlina og
sagði út yfir bekkinn:
— Þið vitið öll hvað Leifur hefur gert, það
þarf ég ekki að segja ykkur. Aðeins eitt ætla
ég að segja: Leifur er hetja.
Frá þessum degi stríddi enginn Leifi.
Nokkrum mánuðum seinna var Leifur aft-
ur kallaður upp að kennaraborðinu til Lunds
kennara. Lund hélt á bréfi í hendinni og
sagði eftirfarandi orð:
Börnin syngja
Ég er lítill drengur,
en ég verö máske stór.
Eg vil ganga á fjöllin,
þótt landiö hylji snjór.
En eitt er bezt aö vera
og eignast það sem fyrst.
ÞaÖ er Guösbarn og trúa
á Drottin Jesúm Krist.
Ég er lítil stúlka,
og ég á fínan kjól.
Eg fer út aö hlaupa,
er blómin skreyta hól.
En eitt er bezt aö vera
og eignast þaö sem fyrst.
ÞaÖ er Guðsbam og trúa
á Drottin Jesúm Krist.
Drottinn gefur blómin,
og Drottinn gefur snjó,
Drottinn veitir mönnunum
gleöi og sálarró.
Þaö gleöur mest mitt hjarta,
aö Guö er faöir minn,
og GuÖssonur minn bróöir
og eini frelsarinn.
Guðrún GuÖmundsdóttir
frá MelgerÖi.
-_______________________________________/
Fyrir allmörgum árum bjó í Ameríku rík-
ur maður að nafni Carnegie. Hann stofnaði
verðlaunasjóð fyrir fólk, sem vinnur afreks-
verk. Úr þessum sjóði er Leifi Knutsen út-
hlutað 400 kr. vegna þess, hve snarráður
hann var að láta sækja hjálp, þegar Óli Bæk-
gaard féll í vatnið, enn fremur vegna þess,
að hann hafði hugrekki til að klifra fram af
brúninni til að bjarga Óla. Næst las kennar-
inn upp bréfið frá Carnegiessjóðnum og lauk
svo máli sínu á þessa leið: „Þið vitið vel öll
saman, hvað mér fellur verst. Það er stríðni
og að uppnefna aðra. Ó, hve okkur mönnun-
um skjátlast oft hrapallega, þegar við dæm-
um aðra. Dómar okkar geta verið svo fjarri
lagi, að sá, sem við teljum raggeit, getur í
raun og veru verið hetja. Munið eftir því!“
Kennarinn lagði hendina mjúklega á koll-
inn á Leifi.
LJDSBERINN
73