Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 15

að hann renndi sér niður. Drengirnir skelli-
hlógu.
— Þorir þú ekki að klifra hærra? sagði
einn þeirra með fyrirlitningu í róminum.
— Reyndu bara aftur, sagði kennarinn
uppörvandi.
Óli greip í kaðalinn, en í sama bili fann
hann, að honum varð flökurt.
— Flýttu þér fram á salernið, sagði kenn-
arinn.
— Uss, það er bara af því, að hann er
hræddur við að klifra, heyrðist sagt í hæðnis-
rómi á eftir honum.
Þegar Óli var kominn inn aftur, gekk
Gunnar til hans.
— Úff, hvað þú ert ragur, sagði hann með
ískulda í málróminum.
— Ég er ekki ragur, stamaði Óli, það var
bara — rétt, þegar ég var þarna uppi, — þá
fékk ég svima.
— Já, þú varðst hræddur um að detta nið-
ur. En ég vil ekki hafa svona heybrók með
í bátnum.
— Ég er aldrei hræddur í bátnum, and-
mælti Óli.
— Jæja, ekki það! En ég vil nú samt ekki
hafa þig með.
Óli reyndi ekki að verja sig meira. Það
var ranglátt af Gunnari að halda, að hann
mundi verða hræddur í bátnum, þó að hann
þyldi ekki að klifra, en það var ekkert við
því að gera. Óli var mjög óhamingjusamur.
Hann hafði verið mjög glaður yfir að vera
vinur Gunnars, en nú var því lokið. Það var
honum full-ljóst.
Gunnari leiddist það líka. Á morgun var
nefnilega sunnudagur, og hann hafði gert
miklar áætlanir, sem hann hafði einmitt ætl-
að að fara að tala við Óla um. Pabbi og
mamma Gunnars ætluðu að fara í eitthvert
fjölskylduboð, og hann mátti velja á milli,
hvort hann vildi heldur fara með þeim eða
vera einn heima. Hann hafði kosið að vera
heima, því að mamma hans ætlaði að smyrja
handa honum í stóran nestisböggul, og kvöld-
mat gat hann annað hvort fengið hjá föður-
systur sinni eða móður Óla. — Hann gat
komið og farið á báðum stöðum, alveg eftir
geðþótta. Það hefði getað orðið mikill hátíð-
isdagur fyrir hann og Óla, og þeir hefðu getað
LJPBBERINN
gert mikið úti í eynni. Nú yrði það alls ekki
eins, ef hann væri einn.
En það var ekkert við því að gera, og á
sunnudagsmorguninn lagði hann af stað með
nestisböggulinn sinn. Það var bezta veður,
og hann tók með sér veiðarfæri. Þar sem
Óli var ekki með, varð hann að veiða úr
landi, og það var gremjulegt, því að líkurnar
fyrir veiði voru ekki eins miklar. Hann gat
ekki heldur notað seglið, heldur varð hann að
róa þangað út á móti straumi í stað þess að
sigla beitivind með Óla við stýrið. Úff, hvað
hann gat verið reiður út í hann!
Gunnar batt bátinn þar, sem hann taldi
vera góðan veiðistað. Ef hann veiddi eitthvað,
ætlaði hann að steikja einn eða tvo fiska á
báli, þá hefði hann nógan mat fyrir allan
daginn og þurfti ekki einu sinni að fara til
föðursystur sinnar fremur en hann vildi.
Hann settist niður með veiðistöngina sína
og var svo heppinn, að fiskur beit fljótlega á
hjá honum. Tíminn leið, og allt í einu fann
hann, að hann var orðinn glorhungraður.
Hann leit á armbandsúrið sitt og sá, að klukk-
an var orðin yfir 12, svo að það var ekkert
undarlegt. Það var indælt nesti, sem mamma
hafði látið hann fá, og þegar hann hafði lok-
ið við að snæða, lagðist hann endilangur og
starði upp í bláan himininn. Klukkan var
ekki meira en eitt, og hann hafði ágætan
tíma til þess að halda áfram byggingu skál-
ans. Eiginlega allt of góðan tíma. Það hefði
verið ágætt að hafa einhvern til þess að tala
við um hlutina.
Það var eiginlega reglulega heimskulegt af
honum að hafa nokkurn tíma haft Óla með
sér hingað út, því að hann hefði aldrei sakn-
að þess, ef hann hefði aldrei vanið sig á það.
Jæja, það dugði ekki að ergja sig yfir því.
Nú ætlaði hann að fara niður að bátnum og
róa til skálans.
En þegar hann kom niður að sjónum, gat
hann ekki komið auga á nokkurn bát! Fyrst
vildi hann ekki trúa því, en brátt varð hon-
um ljóst, að hann var í raun og veru horf-
inn. Hann skildi ekki, hvernig það hafði get-
að viljað til, en ef til vill var það af því að
greinin, sem hann hafði bundið hann við,
hafði ekki verið nógu sterk og hafði brotnað
við það, að vindurinn eða straumurinn hafði
kippt í bátinn. Það var allhvasst, og straum-
79