Ljósberinn - 01.06.1957, Blaðsíða 19

honum, aS bíllinn mundi þá og þegar velta
Það var víst óþarfa hræðsla.
Það hlýnaði í lofti eftir því, sem neðar
dró. Abebe þurfti ekki lengur á ullarteppi
að halda, en Steinn fór úr jakkanum. Það
tók þá fulla klukkustund að aka niður í dal.
Steinn fór að hugsa um hvernig þeim mundi
ganga að aka upp þennan bratta veg á heim-
leiðinni.
— Heldur þú, Beljato, að bíllinn dragi upp
þetta brattan veg? spurði hann.
— Því ekki það, ef hann vill, svaraði Bel-
atjo.
Niðri í dalnum var mikill og óhrjálegur
gróður. Hér og þar gnæfðu risatré. Meðfram
ánni sums staðar var talsverður skógur. Trjá-
krónurnar slúttu yfir veginn og strukust við
bílþakið.
Bíllinn snarstanzaði. Þeir voru komnir að
ánni.
Þetta var ekki sú smáspræna, sem kristni-
boðinn hafði haldið, heldur á að minnsta
kosti tíu metra breið. Hún virtist ekki vera
djúp, þó var ekki hægt að dæma um það
með nokkurri vissu. Vatnið var mórautt.
— Hvað getum við nú tekið til bragðs?
spurði Steinn.
— Við verðum að reyna að göslast yfir,
svaraði Belatjo drýgindalega.
Hann jók hraðann áður en hann ók út í
ána. Vatnið gusaðist út frá hjólunum. Bíllinn
var hár og því ekki mikil hætta á, að vatnið
næði upp í vélina.
Þeir nálguðust óðfluga bakkann hinum
megin. Þá sökk bíllinn í leðju og stöðvaðist.
Vélin var þó í gangi, en afturhjólin spóluðu
í leðjunni.
Belatjo stöðvaði vélina. Þeir urðu að fara út
úr bílnum og reyna að ýta honum til lands.
Vatnið í ánni var nánast volgt. Þeir reyndu
að lyfta bílnum að aftan og ýta honum áfram.
Þeir tóku á af öllum kröftum. Svitinn bogaði
af þeim, en það var engu líkara en að bíllinn
væri fastur við árbotninn. Hann hreyfðist
ekki.
— Við skulum ná í trjágreinar, sagði Steinn,
og leggja þær undir bílinn, þá spólar hann
ekki.
Þetta var reynt. Belatjo setti vélina í gang.
Abebe og Steinn ýttu, en allt kom fyrir ekki.
Belatjo kom aftur út úr bílnum.
LJÓSBERINN
Freygátan
Nú sjáið þið mynd af glæsilegri freygátu,
en hún er frá átjándu öld. Þetta voru her-
skip þeirra tíma. Það var tignarlegt að sjá
þessi fagurbúnu skip sigla fyrir fullum segl-
um. En það voru líka hörð átök, er þeim lenti
saman í orustum, og mörg glæsileg freygáta
brann þá upp eða sökk á hafsbotn.
— Hann vill ekki, umlaði hann og þurrkaði
af sér svitann, óð til lands og settist á ár-
bakkann.
— Hvernig eigum við nú að fara að? spurði
Steinn. Honum þótti í óefni komið. Hann og
Abebe settust hjá Belatjo. Þeir voru renn-
votir og forugir upp fyrir kné.
— Við verðum að bíða hér, sagði Belatjo.
Ef til vill kemur einhver fljótlega þessa leið
og hjálpar okkur.
— En ef enginn kemur, þá verðum við að
skilja bílinn eftir og ganga alla leið heim
aftur, anzaði Steinn.
— Við höfum ekið í margar klukkustundir.
Við mundum ekki ganga alla þá leið á
skemmri +íma en þremur dögum.
Við því var ekkert að gera. Þeir fóru að
borða nestið sitt. Belatjo hallaði sér síðan
aftur á bak, hvíldi höfuðið á trérót og sofn-
aði.
Steinn og Abebe sátu hljóðir, horfðu út á
ána og hlustuðu á fuglasöng í trjákrónunum.
Loðnir apar klifruðu milli greina, földu sig
í laufinu, en löng róa hékk niður úr því og
83