Ljósberinn - 01.09.1957, Blaðsíða 6

ins, Vigga, — hann er kannski ekki sofnað-
ur enn?
— Það er ófært, varð henni að orði, því
að henni hálfgramdist þessi einkennilega fram
koma gamla mannsins.
Óróleiki hans fór vaxandi og loks greip
hann allt í einu í hendi Kötu og sagði:
— Barnið mitt, elsku barnið mitt, komdu
með drenginn til mín, — ég skil ekkert í
þessu, — en ég er eitthvað svo eirðarlaus
og órólegur hans vegna, mig langar svo ákaft
að fá hann hingað til mín, að ég ræð ekki
við það.
Það sló þögn á alla og ónotakennd fór um
þau. — Hvað var að afa?
— Sæktu barnið, sæktu barnið! þrábað
gamli maðurinn í mikilli geðshræringu og
með skelfingu í augunum.
Kata spratt upp, gripin óskiljanlegum ótta,
en Hanni og Vigga gátu sig ekki hreyft og
botnuðu ekki í neinu.
Þá var þögnin samstundis rofin með því að
úr herberginu fyrir innan barst gröm og
svefnþrungin rödd:
— Kaja, Totti vill tofa . . .
Svo heyrðu þau fortölur Kötu og loks dá-
lítinn glaðan hlátur, og samstundis kom litli
snáðinn í ljós, labbandi berum fótunum, beina
leið til afa síns, brosandi með stírurnar í
augunum.
Kata vafði sjali um beru fæturna og dreng-
urinn kom sér vel fyrir í fangi afa síns.
En í sömu svifum heyrðist hávær dynur
innan að úr herberginu.
Faðir þeirra hrökk upp af móki sínu og
spratt upp úr ruggustólnum.
— Hver ósköp ganga nú á?
Hin fölnuðu upp, en héldu þó kyrru fyrir.
En svo spruttu þau upp og héldu á eftir
föður sínum til herbergisins.
Hvað mætti augum þeirra?
Herbergið vra fullt af ryki, svo að varla
sáust handa skil. Rúmið, sem litli bróðir
hafði sofið í, var ósýnilegt. Gamalt og feysk-
ið múrloftið í herberginu hafði sprungið frá
og hrunið niður með grind og öllu saman, og
grafið rúmið í rústunum.
Allir stóðu þarna nokkur andartök orð-
lausir með spenntar greipar, skelfdir og for-
viða.
Loks gat afi ekki orða bundizt, en mælti
af svo miklum hátíðleik og alvöruþunga, að
það snerti þau öll:
— Komið og krjúpið öll á kné samstundis.
Hvers hönd hefur verið hér á meðal vor?
Hvers rödd var það, sem rak mig hingað og
veitti mér enga ró fyrr en barnið hvíldi óhult
í mínum gamla faðmi? -—- Ó, þú mikli, al-
máttugi Guð, mikil eru undraverk þín, —
mikil er náð þín. Við þökkum þér, lofum
þig og vegsömum.
Kata sat úti í horni, föl og skjálfandi.
Hafði Guð sent engil sinn til að bjarga litla
bróður? Eða var það hans eigin hendi —
hans eigin máttuga hönd, sem bjargaði hon-
um?
Þetta var svo undarlegt — svo furðulegt,
að um annað varð ekki hugsað. Nágrann-
arnir ruddust að til að sjá og heyra um
þennan undra atburð.
En það skeði fleira undarlegt þetta kvöld.
Áhyggjum Kötu litlu, sem hún barðist við
síðan um kvöldið, er þeir áttust við Hanni
og afi gamli, var nú létt af henni. Nú var
hún viss um að stóri bróðir hennar var orð-
inn samur og hann áður var, — ef til vill
af djúpsærri alvöru en áður. Hann trúði nú
á lifandi Guð, — um það þurfti hún ekki
að efast lengur. Hún sá það greinilega í aug-
um hans, er hann stóð við rúm litla bróður
síns og horfði á eyðilegginguna. Hún sá hann
þakka Guði.
Afi og Hanni áttu langt samtal í einrúmi
og það var auðsætt að Hanni tók öllum ámin-
ingum gamla mannsins, er þeir kvöddust að
skilnaði.
Þegar stóri bróðir rétti Kötu hendina að
skilnaði í kveðjuskyni, gat hún ekki að sér
gert að þjóta upp um hálsinn á honum og
þrýsta honum að sér, því að henni fannst
eins og hún hefði endurheimt bróður sinn
á sérstakan hátt.
Nú mundi Hanni væntanlega aldrei efast
um Guð, er honum yrði hugsað til undur-
samlegrar björgunar litla bróður, og minnt-
ist þess, hvernig Guðs máttuga hönd bjarg-
aði honum.
94
LJDSBERINN