Ljósberinn - 01.09.1957, Blaðsíða 10
fyrst. Hann lét sér því nægja að kinka kolli
og dró hægt upp budduna.
Árni leit undrandi á budduna. — Nú þykir
mér tíra! Hvers vegna hefur þú ekki sýnt
mér hana, og af hverju sagðir þú rétt áðan,
að þú hefðir ekki peningana? En hann beið
ekki eftir svari. í einu vetfangi hafði hann
hrifsað budduna úr hendi Leifs. — Eigum við
að hafa skipti? Þú færð skammbyssuna og
ég budduna?
— Nei, æpti Leifur náfölur í andliti af ótta.
— Láttu mig fá budduna! Og hann réðst á
Árna og reyndi að ná buddunni af honum.
En Árni var bæði skjótur, liðugur og sterk-
ur. Hann sneri sig úr höndum hans og hélt
Leifi frá sér. — Svona, svona! Ekki svona
æstur! Þú ert þó ekki með slæma samvizku?
Hvar hefur þú náð í þessa buddu?
Árni opnaði budduna. — Aha! Hundrað og
þrjátíu krónur! Þú ert þá bara efnaður eftir
allt saman!
— Þú færð bara tuttugu krónur í dag!
sagði Leifur og greip andann á lofti. — Og
svo færðu tíu krónur á föstudaginn, þegar ég
fæ vasapeningana mína.
— Jæja, þú heldur það? sagði Árni glott-
andi, stakk þrjátíu krónunum í vasann og
fleygði buddunni til Leifs. — Nei, góði! Ég
sagði þrjátíu krónur í dag. Gerðu svo vel,
hérna er byssan!
Gleði Leifs yfir skammbyssunni var horfin.
Hann stakk henni undir blússuna sína og
gekk hægt heim á leið.
Fyrir utan býlið var sandgryfja. Leifur fór
þangað niður, gróf djúpa holu niður í sand-
inn og lét bæði skammbyssuna, budduna og
vasahnífinn niður í hana. Svo rótaði hann
sandi yfir og jafnaði allt á eftir.
Leifur fann nú þegar, að hann hafði farið
skakkt að ráði sínu, og honum varð ljóst, að
það mundi verða hræðilegt að geyma þetta
leyndarmál með sér í tvær vikur.
Faðir Leifs kom heim í rökkurbyrjun, og
öll fjölskyldan safnaðist saman við kvöld-
verðarborðið.
— Hreppstjórinn kom hingað! sagði móðir
Leifs. Hann kom hingað til þess að líta á litlu
grísina. Hann vill gjarna kaupa tíu þeirra!
— Já, sagði faðir hans og kinkaði kolli.
— Ég hef talað við hann, Ég hitti hanp í bæn-
um. Hann týndi reyndar buddunni sinni síð-
degis í dag og bað okkur um að minnast þess
og að gá að henni. Það voru aðeins hundrað
og þrjátíu krónur í henni, en buddan var al-
veg ný og líklega mun meira virði.
Blóðið þaut fram í kinnar Leifs, og hjarta
hans fór að berjast, svo að honum fannst, að
allir hlytu að geta heyrt það.
— Eftir á að hyggja, Leifur! hélt faðir hans
áfram. — Hreppstjórinn talaði líka um, að
skiltið við skólann hefði verið skemmt. Þú
veizt víst ekki, hver hefur verið valdur að
því?
Leifur hristi höfuðið, og honum fannst
hjartað í sér vera komið alveg upp í háls.
Hann var móður sinni innilega þakklátur, er
hún svaraði fyrir hann: — Við getum eigin-
lega ekki krafizt þess, að Leifur ákæri félaga
sína?
— Hreppstjórinn grunar hann Árna, sagði
faðir hans. — Hann skauzt nefnilega burtu
í dag, þegar hreppstjórinn kom gangandi.
Þeir voru reyndar tveir, en hreppstjórinn
þekkti hinn ekki.
— Nei! sagði móðir hans. — Árni er ekki
góður drengur!
— Hreppstjórinn ætlar reyndar þangað á
morgun til þess að tala við föður hans. — Það
hafa verið svo margir smáþjófnaðir upp á
síðkastið, og allt bendir til þess, að það sé
Árni, sem er fingralangur!
— Þú verður að gera það fyrir mig að forð-
ast hann, Leifur, sagði móðir hans, svo að
þú verðir ekki flæktur í neitt!
Þetta kvöld varð Leifi erfitt.
Hann fór snemma að hátta, en hann gat
ekki sofnað.
Nú vissi hann, hver átti budduna, og nú
vissi hann líka, hvernig Árni hafði komizt
yfir skammbyssuna og hnífinn.
— Þú verður að gera það fyrir mig að forð-
ast hann, svo að þú verðir ekki flæktur í neitt,
hafði móðir hans sagt. Það var gott, að hún
vissi ekki, hvað hann var þegar flæktur í.
Leifur lá og bylti sér undir ákærum sam-
vizkunnar, og allt í einu varð hann að sparka
ofan af sér sænginni, því að honum varð of
heitt. Það var engin leið að sofna. Hann var
glaðvakandi, og nú sá hann greinilega, hve
skakkt hann hafði farið að.
LJÖSBERINN
90