Ljósberinn - 01.09.1957, Blaðsíða 13

Steini lá við gráti. Böndin særðu hann á
úlnliðum og öklum. Ræningjarnir horfðu
glottandi á hann og Abebe. Þeim mun hafa
fundizt fyrirsátin vel heppnuð.
Foringinn var höfði hærri en allir hinir.
Hann talaði á máli, sem Steinn skildi ekki
orð í. Hann var hörkulegur á svip og eins og
væri hann til með að kveða upp dauðadóm
yfir föngunum tafarlaust.
Hvað átti nú að verða um þá? Ætluðu
ræningjarnir ef til vill að hrinda þeim fyrir
björg, en hirða bílinn? Varla hefðu þeir bund-
ið drengina, ef þeir hefðu haft það í huga.
Fangar í fjötrum.
Eftir stundar bið voru þeir lagðir af stað
inn til fjalla. Ræningjar höfðu hesta og múl-
asna til reiðar, en sumir gengu. Böndin höfðu
verið leyst af fótum Steins og Abebe, síðan
voru þeir bundnir aftan í múlasna. Þeim var
erfitt um gang, en á eftir þeim gekk maður
með svipu á lofti og hikaði ekki við að slá í
þá, ef honum þótti þess með þurfa.
Götutroðningarnir voru víða brattir og
grýttir. Þeim fannst miklu erfiðara að fóta
sig og halda jafnvægi, af því að þeir voru
með hendur bundnar á bak aftur. Steini fannst
stundum þetta vera Ijótur draumur, en sárs-
aukinn undan böndunum var þó miskunnar-
laus veruleiki. Hann hafði verið heima hjá
foreldrum sínum daginn áður, nú gekk hann
bundinn aftan í múlasna eins og þræll.
Ræningjaforinginn reið fremstur. Hann
hafði margar skammbyssur í belti sér, að
öðru leyti var enginn munur á honum og fé-
lögum hans. Þó voru þeir ólíkt búnir. Sumir
voru í nokkurs konar einkennisbúningi og
með riffil um öxl sér. Aðrir voru vopnaðir
sverði og spjóti og höfðu shamma á herðun-
um. Þeir, sem riðu, urðu að bíða öðru hverju
eftir þeim, sem fótgangandi voru.
Ræningjarnir töluðust við í hálfum hljóð-
um. Foringinn þaggaði niður í þeim, þætti
honum þeir gerast háværir. Þegar Steinn
ætlaði að reyna að tala við Abebe, fékk hann
svipuhögg svo kröftugt, að hann gerði ekki
aðra tilraun.
Belatjo hafði ekki orðið þeim samferða.
Foringinn hafði fengið honum bréfmiða. Síð-
an fór hann inn í bílinn og þrír ræningjar
með honum. Þeir sneru bílnum og óku allt
hvað af tók niður fjallshlíðina. Ekki hafði
Steinn heyrt eða skilið hvað þeir ræddu um,
þegar þeir voru að leggja af stað. Hann gizk-
aði á, að á bréfmiðanum væru skilaboð, sem
Belatjo væri sendur með til föður hans. Það
gladdi hann. Hann vissi, að faðir hans mundi
einhver úrræði hafa, fengi hann að vita,
hvernig komið var fyrir drengnum hans.
Hann vissi ráð við öllu. Ef til vill fengi hann
lögregluþjóna frá höfuðstaðnum, Addis Abeba,
eða nágranna sína til að leita uppi ræningj-
ana og berjast við þá.
Steinn var aðframkominn af þreytu. Honum
fannst eins og hefði hann gengið stanzlaust
í marga daga, þegar þeir loksins staðnæmd-
ust á lækjarbakka til að kasta mæðinni. Hest-
ana og múlasnana bundu ræningjarnir við tré.
Steinn fleygði sér út af í grasinu. Einn ræn-
ingjanna hagræddi honum lítið eitt og færði
honum og Abebe vatn að drekka. Annar færði
þeim indjerabrauð og mataði þá á því, en
þeir voru bæði þyrstir og svangir.
Ræningjarnir settust og fóru að borða. Þeir
töluðu mikið og voru í góðu skapi. Þeim fannst
eflaust mikið til um heppni sína. En Steinn
gat ekki skilið, hvaða tilgang þeir höfðu með
að taka hann og Abebe með sér.
Það var skammt á milli þeirra, drengjanna,
þar sem þeir sátu. Þegar maðurinn, sem átti
að gæta þeirra brá sér frá, hættu þeir á að
reyna að talast við.
— Getur þú skilið, hvað þeir eru að tala
um? hvíslaði Steinn.
— Já, en við látum ekki bera á því, svar-
aði Abebe, án þess að líta við. Hann talaði
svo lágt, að við lá, að Steinn heyrði ekki til
hans.
— Hvert fara þeir með okkur?
— Upp á Mokóla. Þar hafa þeir aðsetur,
að ég held.
Steini varð ekki um sel. Átti nú að fara
með þá upp á anda-fjallið?
— Ók Belatjo heim aftur?
— Já. Þegiðu!
Varðmaðurinn kom aftur til þeirra. Hann
var með svipu á lofti og var hörkulegur á
svip.
Framhald.
LJDSBERINN
101