Ljósberinn - 01.10.1957, Blaðsíða 8

----- Söyur úr bók kckama:
^dldlncýar&arinri dc
róvtnnn daóamie^t
ESTER SALMINEN ENDURSAGDI
Fyrir mörgum, mörgum árum leit heimur-
inn allt öðruvísi út en hann gerir nú. Þá var
jörðin auð og tóm. En þá var Guð til. Og
hann langaði til þess, að jörðin yrði falleg og
full af lifandi verum. Guð langaði að skapa
menn, sem áttu að vera börnin hans.
Þú veizt vel hvað mömmur og pabbar gera,
þegar þau eiga von á að eignast lítið barn.
Þau búa til föt á litla barnið, áður en það
kemur, og útvega því litla vöggu og sæng. Þau
vilja láta litla barninu líða vel.
Þannig hugsaði Guð líka um mennina. Þess
vegna byrjaði hann ekki á því að skapa þá.
Hann vildi ekki láta þá eiga heima á auðri
og tómri jörðu!
Guð fyllti hagana af blómum og lét vaxa
stór tré og runna. Hann skapaði fiska, sem
syntu í vötnunum, og fugla, sem svifu um
loftin. Guð skapaði stór og lítil dýr, sem
skyldu lifa á jörðunni.
Að síðustu skapaði Guð mennina, karlmann
og konu. Guð sagði, að karlmaðurinn skyldi
heita Adam og konan Eva.
Guði þótti vænt um mennina og langaði til
að láta þeim líða vel. Þess vegna gróðursetti
hann yndislegan aldingarð og lét þau eiga
þar heima. Þar uxu mörg tré, sem báru dá-
samlega ávexti, og mennirnir máttu tína þá
og borða eins mikið af þeim og þeir vildu.
En í miðjum garðinum var merkilegt tré.
Það hét skilningstréð og bar bæði góða og
vonda ávexti. Guð vissi, að það mundi vera
mjög hættulegt fyrir mennina að borða af því
áður en þeir hefðu lært að þekkja ávextina
í sundur. Þess vegna bannaði Guð Adam og
Evu að borða af ávöxtum skilningstrésins.
Guð var vanur að koma og heimsækja Adam
og Evu á hverju kvöldi í garðinum. Hann tal-
aði við þau og kenndi þeim margt, því að
hann langaði til, að þau yrðu einhvern tíma
eins og hann, þá mundi ekki lengur vera
hættulegt fyrir þau að eta af skilningstrénu.
Þegar þetta gerðist voru öll dýr spök og
gæf. Adam og Eva léku sér við dýrin í garð-
inum og hlúðu að trjánum og blómunum. Þau
voru svo sæl og hamingjusöm.
En dag nokkurn kom slys fyrir. Það var
höggorminum að kenna.
Eva var að tína ávexti af einu trénu. Öðru
hvoru stakk hún einum upp í sig. Þeir voru
svo ljúffengir og safamiklir. Þá heyrði hún
allt í einu einhvern segja:
— Er það satt, að Guð hafi bannað ykkur
að borða af öllum trjánum í garðinum?
Eva leit í kring um sig. í fyrstu kom hún
ekki auga á neinn. En loks kom hún auga á
höggorminn, sem lá undir skilningstrénu. Eva
hafði aldrei fyrr komið nálægt þessu tré, af
því að hún vissi, að hún mátti ekki'snerta
það. En nú gekk hún rakleitt til höggormsins.
Hún var ekkert hrædd við hann, af því þá
höfðu mennirnir ekki enn lært að hræðast.
— Hvað segirðu? spurði Eva hissa.
— Jú, svaraði höggormurinn, mig langar að
vita, hvort það sé satt, sem ég hefi heyrt, að
þið megið ekki eta af ávöxtum trjánna í garð-
inum.
—Nei, hrópaði Eva, það er ekki satt. Við
megum borða ávexti af öllum trjánum nema
skilningstrénu.
— En hvers vegna megið þið ekki borða af
óvöxtum þess? spurði höggormurinn.
— Guð sagði, að það væri hættulegt fyrir
okkur, svaraði Eva.
Þá svaraði höggormurinn:
— Nei, það er áreiðanlega ekki hættulegt!
En Guð veit, að þið verðið eins og hann, ef
þið borðið af ávöxtunum, og það vill hann
ekki.
Eva leit á skilningstréð. Þá fannst henni
112
LJDSBERINN