Ljósberinn - 01.10.1957, Blaðsíða 13

Snædrottningin a h. c. andersen ♦ 7
Gerða var nú komin að höllu
Snædrottningarinnar. Veggir
hallarinnar voru rjúkandi
mjöll, nístandi köld og glitr-
andi. 1 miðjum salnum, sem
virtist óendanlega stór var ísi-
lagt vatn og á því miðju sat
Snædrottningin sjálf. Kay litli
var að ýta til ismolum og risti
stafi í svellið. Hann bjó til
margs konar stafi, en aldrei
gat hann skrifað orðið, sem
hann var að leita að, en það orð
var „Eilifðin" og Snædrottning-
in hafði sagt við hann, að ef
hann gæti fundið rétta orðið og
skrifaði það á ísinn, væri hann
frjáls ferða sinna. En það gat
Kay ekki. Og þá var það að
Gerða litla gekk in:i í salinn.
Hún kom auga á Kay, flaug
upp um hálsinn á honum og
kallaði: Elsku Kay loksins hef
ég fundið þig. Þá fór Kay að
gráta, og þá þiðnaði íshjartað
og glerbrotið úr speglinum
hrökk úr auga hans og hann
sagði glaður: Gerða litla hvar
hefur þú verið allan þennan
tima? fsmolarnir hoppuðu af
kæti og röðuðu sér einmitt i
þá stafi, sem Snædrottningin
vildi láta Kay skrifa. Svo tók-
ust þau í hendur og leiddust út
úr höllinni. Að lokum komu
þau til bæjarins, þar sem þau
áttu heima. Þau gengu að dyr-
um ömmu, en þær voru beint
upp af stiganum og inn i stof-
una, þar sem allt var eins og
það hafði verið. En um leið og
þau gengu i gegnum dyrnar,
tóku þau eftir því, að þau voru
orðnar fullorðnar manneskjur.
Rósirnar í þakrennunni
blómstruðu og blómin teygðu
sig inn um gluggann og amma
sat í sólskini Guðs og las.
ENDIR.
þeim og vonaði að þau færu, en þau höfðu víst
ánægju af að horfa á þennan skrítna, hvíta
dreng.
Abebe kom aftur. Mjölið virtist vera sæmi-
lega gott, en vatnið var grængult og óhreint.
Þeir hugsuðu ekkert um það, heldur hitt,
hvernig þeir ættu að fara að því að baka
brauð.
Steinn var með eldspýtustokk í vasanum.
Það kom sér vel. Þeir söfnuðu kvistum og
þurru rusli og gerðu upp eld milli tveggja
steina. Þar var gamalt eldstæði. Svörtu börn-
in horfðu á þá undrandi og forvitin. Abebe
bjó til þykka mjölhræru, hnoðaði úr henni
deig og bjó til úr því kökur, sem hann svo
bakaði. Kökurnar voru ekki góðar, en þeim,
sem svangur er, bragðast allur matur vel.
LJÓSBERINN
Svörtu börnin týndust burt hvert á fætur
öðru. Steinn og Abebe voru einir eftir. Nú
gátu þeir talað saman án þess að óttast, að
neinn heyrði til þeirra.
— Ég skildi allt, sem krakkarnir sÖgðu. En
ég lét sem ég skildi ekki eitt orð. Með því
að þykjast ekki skilja málið, kemst ég ef til
vill að ýmislegu, sem ræningjunum kemur
illa, en getur orðið okkur til bjargar. Við
hijótum að finna einhver úræði. Við verðum
að reyna að flýja.
Steini varð hugsað til hlekkjanna, sem varð-
maðurinn hafði sýnt þeim. — Þetta eigum
við á hættu, hugsaði hann, ef við flýjum.
— Hvað sögðu þeir við Belatjo? spurði hann.
Framh.
U7