Ljósberinn - 01.10.1957, Blaðsíða 16

37. árg., 8. tbl.
Október 1957
FÖRUNAUTURINN ♦ Eftir H. C. Andersen ♦ 1
Vesalings Jóhannes var
hryggui- vegna þess, að faðir
hans var svo veikur, að hann
var að því kominn að deyja.
„Þú hefur verið mér góður son-
ur, Jóhannes," sagði hinn sjúki
faðir hans. „Guð mun hjálpa
þér að komast áfram i heimin
hann af stað út í heiminn. Jó-
hannes sneri sér enn einu sinni
við til að virða fyrir sér kirkj-
una. Þá sá hann hvar jóla-
sveinninn með rauðu húfuna á
höfðinu stóð hátt uppi í gatinu
í turninum. Jóhannes kinkaði
kolli til hans og jólasveinninn
veifaði rauðu húfunni og sendi
um.“ Svo tók hann andköf og
dó. Jóhannes grét. Nú var hann
einstæðingur, sem átti hvorki
föður né móður, systur eða
bróður „Ég ætla ávallt að
vera góður," sagði Jóhannes,
þvi þá kemst ég upp í himin-
inn til föður míns, og það verð-
honum mörgum sinnum koss á
fingri til að sýna Jóhannesi hve
vænt honum þótti um hann og
að hann óskaði honum góðrar
ferðar.
Jóhannes hugsaði um allt
það fallega, sem hann myndi
fá að sjá út i hinni stóru og
fögur veröld, og hann hélt á-
ur vissulega gleðilegt, þegar við
hittumst þar aftur.“ Snemma
næsta morgun tók Jóhannes
dótið sitt, setti það í vöndul og
stakk í belti sitt því, sem hann
hafði erft eftir föður sinn, en
það voru 50 ríkisdalir og tveir
silfurskildingar, og* svo hélt
fram, lengra og lengra. Fyrstu
nóttina, sem hann var að heim-
an, varð hann að sofa undir
sátu á enginu, annað rúm hafði
hann ekki ti'l að hvíla sig i. En
það var alveg ágætt og að haía
bláan himinn yfir sér. Já,
betra gat það varla verið.
120
LJÚSBERINN