Ljósberinn - 01.11.1957, Blaðsíða 6
Jt^ut hu\n4ut
Giim ul satfta
Kaupmaður nokkur í Frakklandi endur fyr-
ir löngu átti peninga hjá einum viðskipta-
vina sinna, sem heima átti alllangt frá heim-
ili kaupmannsins.
Einn góðan veðurdag söðlaði kaupmaður
hest sinn og reið að heiman til að hitta
þennan viðskiptavin sinn og heimta peninga
sína. Hann hafði með sér hund sinn.
Honum gekk ferðin greiðlega. Hann fékk
peninga sína greidda og hélt síðan heim-
leiðis, glaður í bragði. Hann batt peninga-
pokann fyrir aftan hnakk sinn. Hundurinn
stökk í kringum hestinn og gelti af gleði,
rétt eins og hann tæki þátt í gleði húsbónda
síns.
Þegar kaupmaðurinn hafði riðið spölkorn
heimleiðis, fór hann af baki, áði hestinum ná-
lægt stórri eik og hvíldi sig í skugga henn-
ar. Hann spretti reiðtygjum af hestinum,
ieysti peningapokann frá hnakknum og lagði
hann undir eikina.
En er hann lagði aftur á hestinn og reið
af stað, gleymdi hann peningunum. Hundur-
inn varð þess var, að peningarnir höfðu orðið
eftir. Hann hljóp því þangað, er hann vissi,
að þeir lágu og ætlaði að sækja pokann. En
pokinn var svo þungur, að hann gat ekki
valdið honum. Hann hljóp þá aftur til hús-
bónda síns og gelti og skrækti til að reyna
að minna hann á, hverju hann hefði gleymt.
Kaupmaðurinn vissi ekki hverju þetta sætti
og gaf því í fyrstu lítinn gaum. En hundur-
inn lét því verr og fór loks að glefsa í aftur-
fæturna á hestinum.
Nú datt kaupmanninum í hug, að hundur-
inn kynni að vera orðinn óður. Er þeir komu
að litlum læk, sem var á leiðinni, gætti kaup-
maðurinn að því, hvort hundurinn vildi ekki
drekka. En hann sinnti engu heldur gelti æ
meir og meir og glefsaði í hestinn.
— Því miður er nú svo komið, sagði kaup-
maðurinn við sjálfan sig, að veslings hundur-
inn hefur fengið hundaæði. En hvað á ég að
gera? Ég neyðist til að skjóta hann, annars
kann hann að ráða mér bana.
Síðan tók hann skammbyssu upp úr vasa
sínum og miðaði á hundinn. Hann tók þetta
nærri sér og snéri sér undan, meðan 'hann
hleypti af byssunni. Skotið hæfði. Hundur-
inn féll blóðugur til jarðar.
Kaupmaðurinn þoldi ekki að horfa á þessa
sjón og reið burt hið skjótasta.
— Þetta var sárt, sagði hann við sjálfan
sig. Ég hefði nærri því heldur viljað missa
peningana mina en hundinn minn.
Um leið og hann sagði þetta, greip hann
hendinni fyrir aftan hnakkinn til að vita
hvernig peningunum liði. Þá fyrst varð hann
þess var, að peningarnir voru hopfnir.
— Þetta hefur veslings hundurinn þá verið
að minna mig á, sagði hann við sjálfan sig.
Hann sneri þá við og reið þangað, sem
hann hafði áð. Á leiðinni þangað kom hann
að staðnum, þar sem hann skaut hundinn. Þar
var stór blóðpollur, en hundurinn var horf-
inn. Víðar á leiðinni sá hann blóðferil og
vissi ekki hverju það sætti.
Loks kom hann að eikinni, þar sem hann
hafði farið af baki. Þar lágu peningarnir, og
— hjá þeim lá hundurinn hans.
Veslings skepnan hafði dregist þangað öll
blóðug. Þar lá hann og gætti fjársjóðsins og
var þó rétt í andarslitrunum.
Þegar hann sá húsbónda sinn koma, gat
hann rétt aðeins dinglað rófunni og látið með
því í ljósi gleði sína. Hann reyndi að standa
á fætur, en kraftar hans voru þrotnir.
Kaupmaðurinn gekk að honum og klapp-
aði honum. Hundurinn gat með veikum mætti
sleikt hönd hans, og rétt á eftir dó hann.
LJDSBERINN
126