Ljósberinn - 01.11.1957, Blaðsíða 12

A ÆVINTYRAFERÐ
I EÞÍÓPÍU
Jramlaícliiaga
eftir
WlarlLnd
— Ég heyrði ekki allt, en ég held hann hafi
átt að sækja peninga til föður þíns.
— Jæja. Hvað vilja þeir fá mikið?
— Það veit ég ekki. En pabbi þinn hefur
sjálfsagt nóga peninga.
— Ó, nei. Hann er ekki ríkur maður. Það
er enginn kristniboði. En það getur verið, að
hann geti útvegað peninga. Belatjo kemur þá
á morgun og leysir okkur út. Og þegar við
komum heim, förum við til höfuðborgarinn-
ar og kærum þetta fyrir keisaranum. Hann
sendir áreiðanlega hermenn til að hafa hend-
ur í hári ræningjanna.
Abebe þótti það mjög trúlegt.
— Þegar við höfum hvílt okkur, skulum við
athuga, hvort ekki er hægt að komast hér nið-
ur af hæðinni einhvers staðar. Við getum sig-
ið niður klettana, ef við finnum nægilega
sterkt band.
— Við förum strax, sagði Steinn ákafur og
reis á fætur.
Abebe var ekki heldur seinn á sér. Þeir
könnuðu hæðina, sem þeir voru á og komust
að raun um, að efst á henni var kringlótt flöt
nokkuð stór og dældótt og öll grasi gróin.
Hér og þar sáu þeir lyng og smáblóm sams
konar, fannst Steini, og hann hafði oft séð í
Svíþjóð.
Þeir vissu, að ræningjarnir höfðu hesta og'
múlasna. Nú sáu þeir kýr á beit. Ræningjarn-
ir virtust hafa nóg af öllu. Fyrir utan kofana
sáust hundar og hænsni. Það var furðu bú-
sældarlegt þarna uppi á háfjöllum.
— Á morgun reynum við að fá keypt egg,
sagði Steinn. Ég hef dálítið af peningum, sem
ræningjarnir fundu ekki í vösunum.
Drengirnir fóru fram á hæðarbrúnina. Þar
staðnæmdust þeir eins skyndilega og hefðu þeir
rekið sig á háan vegg. Undrandi og óttaslegnir
horfðu þeir niður fyrir sig. Þeir stóðu fremst
á þverhnípi mörg hundruð metra háu. Útsýni
af brúninni var stórfenglegt og fagurt. Þeir
horfðu niður í stóran dal, en fyrir handan
hann risu háir fjallgarðar. Það lá við að þá
svimaði. Það var ekki nema fyrir fuglinn
fljúgandi að komast niður af, þessum hömr-
um. Engin leið að síga og ekkert band nógu
langt.
— Ef hamrarnir eru jafn flugbrattir og hér
á alla vegu, þá er engin leið önnur að komast
niður en um kleifina, sem við komum upp,
sagði Steinn.
— Það er áreiðanlegt. anzaði Abebe. Við
verðum að reyna að smeygja okkur fram hjá
varðmanninum efst í kleifinni. Við jnundum
geta skotið hann, ef við hefðum byssu.
— Það getum við ekki, það er ómögulegt,
sagði Steinn og var fljótur til svars. Ekki
förum við að myrða mann.
Abebe horfði undrandi á félaga sinn. Hann
hafði aldrei heyrt annað en að sjálfsagt væri
að drepa menn, ef maður sér sig neyddan til
þess.
— Við bíðum eftir, að Belatjo komi með pen-
ingana á morgun. Þá verðum við látnir laus-
ir, sagði Steinn og var hinn rólegasti.
Sólin var að ganga undir og sló gullnum
bjarma á fjallgarðana í fjarska. Það dimmdi
óðum niðri í dölunum, en á efstu fjailabrúnum
lýsti endurskin kvöldroðans.
— Það er einkennilegt, að mennirnir geta
verið vondir í svona fallegum heimi, sagði
Steinn.
Drengirnir sneru aftur. Ræningjaforinginn
hafði séð til ferða þeirra. Hann gretti sig og
hló um leið.
— Gestirnir okkar hafa verið að virða fyr-
ir sér útsýnið, sagði hann hæðnislega. Urðuð
þið ekki stórkostlega hrifnir? Fannst ykkur
ekki álitlegt að flýja héðan? Það er velkomið
132
LJDSBERINN