Ljósberinn - 01.11.1957, Blaðsíða 15

SkipbrotsmaSurinn
Einu sinni fórst skip við eyði-
ey. Aðeins einn maður komst
lífs af.
Honum tókst með mikilli fyr-
irhöfn að koma sér upp kofa á
eynni, og þar geymdi hann allt,
sem hann hafði getað bjargað
úr skipsflakinu.
Maðurinn bað Guð innilega
um að biarga sér og var sí og
æ á varðbergi til að vita, hvort
hann sæi ekki til skipsferða úti
við sjóndeildarhringinn.
Eitt sinn var hann að veiða
sér til matar. Er hann sneri
heim aftur til kofans, sá hann
sér til skelfingar, að kofinn
hans stóð í björtu báli. Allt,
sem hann átti, brann til kaldra
kola.
Nú virtist alvai’lega í óefni
komið. En þegar neyðin er
stærst, er oft hjálpin næst.
Næsta dag bar skip að eyjunni
og bjargaði manninum.
— Við sáum reykjarmerkið,
sem þér gáfuð, sagði skipstjór-
inn.
Ef líf vort er í hendi Guðs, þá
samverkar oss allt til góðs.
Bœn litlu barnanna
Árið 1904 varð mikill elds-
voði í Álasundi í Noregi. Brann
bærinn að mestu leiti til ösku.
Kona nokkur, sem þar átti
heima. segir frá eftirfarandi at-
viki:
Húsmunir okkar voru ekki
vátryggðir, og þess vegna reið
á því fyrir okkur að bjarga
eins miklu og frekast var unnt
Okkur tókst með mikilli fyrir-
höfn að koma húsgögnum okk-
ar og búslóð fyrir í stórum
almenningsgarði skammt frá
húsinu. Þar vonuðumst við til
að öllu væri borgið.
Ég hélt svo af stað út úr
bænum með börnin mín fimm
og gamla móður mína. Við
bárumst með straumnum af
flýjandi fólki.
En er við vorum komin spöl-
korn áleiðis, segir einn af yngri
drengjunum allt í einu.
— Ó, mamma, en smiðatólin,
sem ég fékk í jólagjöf, eru í
barnakommóðunni. — Bara að
þau brenni nú ekki.
Hin börnin fóru líka að gráta,
þvi að öll áttu þau dótið sitt i
iitlu kommóðunni.
— Við skulum biðja Jesúm,
sagði eitt barnanna, hann getur
verndað kommóðuna.
Á meðan þau brutust áfram
á móti óveðrinu, sem geysaði,
náföl af skelfingu, báðu þau
Jesúm innilega um að gæta að
dótinu þeirra.
Næsta dag fór maðurinn
minn að líta eftir dótinu okkar.
Hann hafði ekkert heyrt. um
bæn barnanna. En fréttirnar,
sem hann flutti voru þessar:
öll okkar búslóð var brunnin
til ösku, en í miðri öskuhrúg-
unni stóð litla kommóðan
óskemmd.
Nú höfum við sett nafnið
„Daniel“ á kommóðuna. Daníel
var líka í eldinum án þess að
eldurinn snerti hann.
A veikum þrœSi
Hvernig varð þér við,
frænka, þegar hesturinn fæld-
ist og hljóp með þig niður
brekkuna?
— Ég hug'gaði mig við for-
sjón Guðs, þangað til aktýgin
hrukku sundur. Þá lokaði ég
augunum og hélt að úti væri
um mig. — —
Þessi kona er ekki eins dæmi.
Trúin hangir á veikum þræði
hjá mörgum, þótt kristnir séu
kallaðir.
Vel svarað
Skammt frá einu sveitasetr-
um hennar hátignar, Breta-
drottningar er fátæklegur kofi.
í honum bjó gömul, guðhrædd
kona. Eitt sinn var hún spurð:
—Heimsækir, hennar hátign
drottningin yður aldrei?
— Ójú, svaraði gamla konan,
hennar hátign drottningin
heimsækir mig stundum.
En heimsækir konungur
konunganna yður?
— Nei, hann heimsækir okk-
ur ekki, — hann á heima hérna.
Ríkur faðir
Svertingi kom heim til sín
og sagði konu sinni frá nýja
prestinum.
— Það er yndislegur maður,
sagði hann, einkum þegar hann
biðst fyrir. Hann biður um svo
margt, sem ég vissi alls ekki,
að Guð ætti til.
Þetta sagði svertinginn. En
fer ekki oft líkt fyrir okkur, við
förum oft á mis við beztu gjaf-
ir Guðs, af því að við höfum
ekki vit á að biðja hann um
þær.
Ekki eitthvað — heldur allt
Robert Chapman, vinur hins
heimsfræga bænamanns, Ge-
orge Mullers, var einu sinni
spurður:
— Munduð þér ekki ráð-
leggja kristnum ungmennum
til að gera eitthvað fyrir Drott-
in?
— Nei, svaraði Chapman, ég
mundi ráðleggja þéim að gera
allt fyrir Drottin.
LJDSBERINN
135