Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 3

37. árg., 10.—12. tbl. X vtosbertnn Jólin 1957
j
SDGUR UR BDK BDKANNA:
SarniÍ í Setlehetn
ESTER SALMINEN ENDURSAGÐI
Fólk gat ekki munað, að nokkru sinni fyrr
hefði verið önnur eins þröng af fólki á öllum
vegum og nú. Alls staðar var fólk á ferli,
sumir riðu á ösnum eða úlföldum. en flestir
voru fótgangandi og báru farangur sinn á
herðunum eða höfðinu, eins og algengt er þar
í landi.
Keisarinn hafði boðið, að allir þegnar hans
skyldu borga skatt. Þess vegna urðu allir að
fara til þeirrar borgar, sem þdir voru ættaðir
frá, og þar áttu embættismenn hans að skrá-
setja nöfn þeirra.
Það kom margt fólk til Betlehem. Allir, sem
voru of ætt Davíðs konungs, fóru þangað. Þar
var þröngt á götunum, og fólk kepptist við að
finna sér gististað.
Seint um kvöldið kom maður og kona gang-
andi og nálguðust borgina. Þau höfðu gengið
langa leið. Konan var mjög þreytt, og hún
sagði við manninn:
— Það verður orðið framorðið, þegar við
komum til Betlehem. Ef við skyldum nú
hvergi geta fengið gistingu!
Maðurinn reyndi að hughreysta hana og
sagði, að nú væri ekki langt eftir, og í bæn-
um væru til gistihús, sem ferðamenn gætu
fengið gistingu i.
Loksins komust þau til Betlehem. Bærinn
var umluktur múr eins og aðrir bæir á þeim
tímum. Varðmaður stóð við borgarhliðið.
Maðurinn og konan gengu til varðmannsins
og sögðu til sín. Maðurinn sagðist heita Jósef
og konan María, og kæmu þau frá Nazaret.
Þau kváðust bæði vera af ætt Davíðs og væru
komin til Betlehem til að láta skrásetja sig.
Varðmaðurinn hleypti þeim inn. Þau fóru
rakleitt til næsta gistihúss, og Jóef barði á
dyr. Rödd heyrðist innan úr húsinu:
— Hér er ekkert rúm! Við getum ekki hýst
fleiri ferðamenn!
Jósef og María héldu þá af stað aftur til
næsta gistihúss. Fyrir utan gistihúsið stóð
maður, sem kallaði til þeirra á meðan þau
voru enn langt í burtu:
— Nei, hér getur enginn fengið gistingu!
Hér er allt fullt fyrir löngu!
Nú gengu þau Jósef og María frá einum
stað til annars, en fengu hvergi húsaskjól.
María var nú orðin uppgefin. Hún var líka
hrædd og sagði við Jósef:
— Ef litla barnið, sem ég á von á, kemur
nú í nótt!
Þau voru nú komin út í útjaðar bæjarins.
Nú litu þau upp í himininn og virtu fyrir sér
stjörnurnar. Þá tóku þau allt í einu eftir ein-
kennilegri stjörnu, sem var stærri og fegurri
en hinar, og hún ljómaði svo undursamlega.
Þá sagði María:
— Nú veit ég, að litla barnið er að koma!
Og nú fann hún hvorki fyrir þreytu né
ótta lengur.
María og Jósef héldu áfram í skini stjörn-
LJÓSBERINN
139