Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 4

f
dddac^a ejkir (ju&nínu czCáruidóttur - j

Degi er tekið að halla. Ég sit hjá gluggan-
um í svefnherberginu og horfi út. Regndrop-
arnir skella á rúðunum, og golan feykir renn-
votum kálblöðunum í garðinum neðan við
stéttina. Kýrnar leita skjóls hjá fjárhúsunum
á túninu, hænsnin hópast inn í bæjardyrnar,
börnin hoppa út og inn, kát og masandi,
rennandi í fætur, svo að bullar upp úr skón-
um. Húsfreyja starfar í eldhúsinu og slær
ekki slöku við; nóg er að starfa í sveitinni um
sláttinn. Enginn er iðjulaus, nema ég. Ég sit
auðum höndum og hugsa um hitt og þetta;
hugsa um það, sem er hendinni næst, regn-
dropana, sem ólmast fyrir utan gluggann, sem
renna og streyma viðstöðulaust, og ég fer að
hugsa um feiknamuninn á þeim og blessuð-
um sólargeislunum, sem verma og lýsa og
prýða allt. Ég veit það þó vel, að regnið er
nauðsynlegt, og ég ætti að samgleðjast skrá-
þurri jörðinni, sem sárfegin teygar dropana úr
himinlindinni. En regnið skyggir til muna
á gleði þeirra, sem vilja njóta sumarsins í
sveitinni, og ég horfi út, mæni eftir því, að
birti í lofti, hvort ekki stytti upp, hvort ekki
taki af steinunum á hlaðinu, — allt kemur
fyrir ekki, og ég legg árar í bát, halla mér
út af í legubekk í stofunni og fer að skoða
gamlar myndir, sem hugur minn hefur til
geymslu.
Já, þessu líkt var veðrið, daginn, sem hún
mamma seldi, uppboðsdaginn hræðilega, þeg-
ar kýrnar, hrossin og féð okkar var selt hæst-
bjóðanda, af því að mamma var orðin ekkja,
sem lítið átti annað en börnin, ung og ónýt.
Ég stóð í bæjardyrunum og gægðist út, með
hendurnar krókloppnar undir sparisvuntunni
minni, með nýja, bryddaða sauðskinnsskó á
fótunum, sem ég tímdi ekki að væta í for-
inni á hlaðinu. Og þó langaði mig hálft í
hvoru út að skemmunni. Þar sat maður, sem
skrifaði jafnótt allt er seldist, en í skemmu-
dyrunum stóð uppboðshaidarinn.sjálfur, sem
unnar. Litlu síðar mættu þau manni nokkrum.
Jósef spurði hann, hvort hann vissi, hvar þau
gætu fengið þak yfir höfuðið um nóttina. Mað-
urinn svaraði, að skammt frá væri fjárhús,
sem hann ætti. Þar væri eitthvað af skepnum
inni, en þar væri hlýtt. Þau mættu gjarnan
vera þar í nótt.
Þau þökkuðu manninum hjartanlega. María
flýtti sér að útbúa rúm fyrir litla bar'nið, sem
hún átti von á, í jötunni. Hún fyllti hana af
heyi og lagaði það vel til. Hún hafði barna-
fötin meðferðis, og þegar litla barnið var fætt,
klæddi hún það í fötin og lagði það í jötuna.
Þetta gerðist um nóttina, er flestir voru í
íastasvefni. En rétt fyrir utan borgina voru
fjárhirðar, sem vöktu yfir hjörð sinni. Allt
í einu sáu hirðarnir undursamlega birtu leika
um sig. Engill Drottins stóð hjá þeim, og
þeir urðu mjög hræddir.
En engillinn sagði við þá:
— Verið ekki hræddir! Sjá, ég flyt yður
miklar gleðifréttir, sem eiga að ná til allra
manna. Yður er í dag frelsari fæddur í borg
Davíðs, og hann á að verða konungur mann-
anna.
Englarnir sögðu hirðunum, hvar þeir gætu
fundið barnið. í sama bili sáu hirðarnir fjölda
marga engla, og þeir sungu allir:
— Dýrð sé Guði á himnum
og friður á jörðu
með þeim mönnum,
sem Guð hefur velþóknun á!
Þegar englarnir voru horfnir aftur, fóru
hirðarnir til Betlehem, og þeir fundu Jósef og
Maríu og barnið. Hirðarnir sögðu frá því, sem
þeir höfðu séð og heyrt, og hvað englarnir
höfðu sagt þeim. Allir, sem heyrðu frásögn
hirðanna, undruðust mjög. Og María geymdi
í hjarta sínu allt það, sem þeir sögðu um
barnið.
140
LJDSBERINN