Ljósberinn - 01.12.1957, Side 6

— Það er eftir Grími, svaraði Egill með
gremjuróm og fór að klappa Rauð. — Bless-
aður klárinn, gamall og lúinn.
Mér þótti reglulega vænt um Egil fyrir
þessi orð, og þó særðu þau mig að innstu
hjartarótum; þau minntu mig á fátæktina og
föðurleysið og vöktu tár mín á ný. —Vertu
ekki að gráta, sagði Egill hálfvandræðalegur,
— ekkert batnar við það! Ég fann, að þetta
var alveg satt, og ég hef oft fundið það síðan.
Tárin stoða minnst.
Seinna um kveldið stóð ég í bæjardyrunum
og horfði á eftir Grími, þegar hann reið á
Rauði mínum úr tröðunum. Hann sló gríðar-
liögg í lendina á Rauði og barði fótastokkinn í
ákafa, og aumingja klárinn reyndi að herða
sig, en rak stirðu fæturna í steinana og hálf-
hnaut öðru hvoru. Þá vildi ég ekki sjá meira
og flýtti mér burt.
Ég horfði stundarkorn á þessar gömlu
myndir; svo komu aðrar nýjar í staðinn. —
Jólin næstu á eftir. Ég fór í dvöl, vorið, sem
mamma seldi, og fluttist ég þá langt burt frá
átthögunum. Ég frétti sjaldan heiman úr sveit-
inni minni; sjaldnar þó af Rauði mínum, sem
ég hugði vera kominn til útlanda, og gerði
mér afdrif hans ýmislega í hugarlund og öll
hryllileg.
Svo leið fram að jólum. Þá flaug barnshug-
urinn heim í foreldrahúsin. Þau voru ekkert
ríkmannleg, en þar átti barnshjartað öll sín
auðæfi, og ylur fer um hugskot mitt, hvert
sinn, er ég hugsa þangað heim.
Jólagjafirnar voru' ekki margbrotnar, en
jólagleðin var hvergi meiri en þar. Nú voru
þau árin liðin tíð, sem ég mændi á í fjarska.
Og nú bjóst ég ekki við jólagjöfum. Ég hratt
frá mér heimþránni, sem ávallt er mest um
jólin, og gekk rösklega að verkum mínum,
skúraði og fágaði hús og búshluti og reyndi
að hlakka til hátíðarinnar eins og hitt fólk-
ið, þó að mér tækist það hálfilla.
Á aðfangadaginn kom maður af næsta bæ
og hafði meðferðis bréf til mín. Ég leit á ut-
anáskriftina og sá, að ekki var bréfið frá
mömmu. Það var velkt og auðsjáanlega búið
að vera lengi á leiðinni. Ég hafði ekki tíma til
að lesa bréfið strax, stakk því í barminn og
hélt áfram verki mínu. Leið svo að vökunni;
heimilisfólkið bjóst spariklæðum, settist svo
hver á sitt rúm og hlýddi á lesturinn. Að því
búnu var maturinn borinn inn, hangikjötið
og laufabrauðið. Enga fékk ég jólagjöfina, og
man ég svo langt, að ég hálföfundaði börnin,
sem kát og masandi skoðuðu jólagjafir frá
foreldrum sínum. Ég mundi þá eftir bréfinu,
sem ég var ekki farinn að líta í. Það var
hvorki langt né efnismikið, en það var þó
kærkomið jólabréf, — bezta jólagjöf. Ég las
það aftur og aftur:
„Góða Guðný! Ætíð sæl!
Þér þykir sjálfsagt gaman að frétta af
honum Rauði þínum. Hann átti að sigla rneð
hrossaskipinu, eins og þú vissir víst, en dag-
inn, sem hrossunum var smalað og þau rek-
in til skips, fannst Rauður hvergi, hvernig
sem Grímur leitaði og hvað mikið sem hann
blótaði. Hrossin voru svo send af stað, en
Rauður sást hvergi. Nokkrum dögum eftir að
skipið fór, var ég að gá að kindum í Borgar-
fjallir.u. Geng ég þá fram á gamla Rauð stein-
dauðan. Með hverjum hætti hann hefur far-
izt, er ómögulegt að segja. Það sá hvergi á
bonum og hann lá eins og hann steinsvæfi.
Ég ásetti mér strax að skrifa þér þetta, vissi
sem sé, að þér mundi ekki þykja fyrir, þó
að Grími tækist ekki að koma gamla klárn-
um í útlendu þrælavinnuna.
Forláttu klórið. Vertu sæl.
Egill.“
Þetta var bréfið orðrétt. Ég lsérði það strax
cg man það enn. Ég hef síðan fengið marga
snotra jólagjöf, en fáar eða engar kærkomn-
ari en bréfið hans Egils, sem færði mér dán-
arfregn gamla klársins míns. Og í hvert sinn,
er ég sé aldurhniginn uppgefinn hest, hugsa
ég til gamla Rauðs og óska honum sömu af-
drifa: Væra blundsins í heimahögum eftir
langan og erfiðan vinnudag.
LJOSBERINN
142