Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 7

(^linar ^iaurfinniion.
Smáþættir frá æskuárunum
NOKKRAR ENDURMINNINGAR
Befnskuheimili mitt var skammt frá sjó,
ekki sást þó sjórinn heiman frá bænum.
Stundum sást brimið upp fyrir „kampinn".
Það þótti mér skrítið, stórir hólar, næstum
eins og fjöll, alltaf að hreyfast og breytast.
Oft sáust skip á siglingu, einkum seinni
hluta vetrar. Mér var sagt að á þessum skip-
um, sem margir kölluðu „duggur“, væru út-
lendir menn, sem töluðu öðruvísi en við. Það
fannst mér líka skrítið, og ég óskaði, að ég
fengi að sjá slíka menn.
Strandmenn.
Það var einn morgun, að mamma kom að
rúmi því, sem ég lá í, óklæddur og sagði:
— Það eru að koma 8 strandmenn suður í
mýri.
Ég flýtti mér í fötin og fór strax út á hlað,
þó að rigning væri og stormur. Jú, þarna
komu menn labbandi. Einn spölkorn á und-
an. Þegar þeir áttu eftir dálítinn spotta heim
að bænum, stanzaði sá, sem fremstur gekk.
Afi gekk þá út í garðshornið og veifaði
hendinni. Við þetta merki greiðkuðu þeir
sporið og voru fljótt komnir heim á hlaðið.
Ég þóttist sjá, að þessum mönnum væri
kalt, og ég horfði hugfanginn með forvitni á,
þegar heimafólk var að hjálpa þeim úr stíg-
vélum og ytri fötum. Fljótt voru þeir komnir
upp í rúmin, sem fólkið var nú komið úr. Svo
var þeim gefin heit mjólk, sem þeim virtist
þykja gott að fá.
Ég horfði mjög á þessa gesti, fannst bún-
ingur og látbragð þeirra öðruvísi en vana-
legt var, og þegar þeir voru að tala saman
var það svo skrítið og öllum óskiljanlegt.
Afi fór eitthvað í burtu, en kom fljótt aftur
og einhverjir menn með honum, þar á meðal
Ingimundur á Rafabæ. Hann var hreppstjóri
sveitarinnar.
UÓSBERINN
Ég sá, að hann lét einn hinna ókunnu
manna skrifa eitthvað. Svo fóru þeir ríðandi
suður á sand, og ég heyrði sagt, að þeir væru
að leita að fleiri strandmönnum.
'Um kvöldið var farið með hina sjóhröktu
menn að Rafabæ. Þá var búið að þurrka föt
þeirra og gefa þeim að borða. Ég heyrði, að
10 menn hefðu fundizt niður við sjó og að
skipið væri farið að brotna.
Næsta dag heyrði ég mikið talað um þetta
strand. Ég sá menn fara suður á fjöru. Þeir
voru að bjarga því, sem bjargað varð úr skips-
fiakinu.
Skipbrotsmennirnir dvöldu á heimili hrepp-
stjórans í nokkra daga, á meðan að verið var
að búa þá til ferðar. Skammt er milli Rafa-
bæjar og Koteyjar, þar sem ég átti heima.
Á hverjum degi komu einhverjir af strand-
mönnunum að heimsækja okkur og alltaf köll-
uðu þeir „mamma“, þegar þeir komu að dyr-
unum. En það var amma mín, sem átti þetta
ávarp. Hún var kölluð svo af öllum á heim-
ilinu.
Einn sunnudag var afi að lesa húslestur.
Þá heyrist allt í einu hrópað „mamma" og
inn komu 2 menn og töluðu saman. En þegar
þeir sáu, að allir sátu hljóðir, hefur þeim
víst skilizt, að hér væri helgistund, því að þeir
tóku ofan höfuðfötin, gjörðu krossmark fyrir
sér og sátu þegjandi, þar til lokið var lestri
og söng.
Þótt ég væri ungur, þegar þetta gerðist, fest-
ust atvikin vel í minni og hafa ekki gleymst,
þó að langt sé umliðið. Þetta var allt svo æv-
intýralegt og framandi fyrir barnshugann.
Eftir nokkra daga voru allir þessir sjó-
hröktu menn fluttir á hestum til Reykjavík-
ur. Sú ferð hefur tekið marga daga, því það
var löng leið og mörg djúp vötn, sem varð
að fara yfir. Þau voru þá öll óbrúuð og víða
var slæmur vegur og seinfarinn.
143