Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 8

Helgistund.
Ungur var ég og kunni fátt, þegar einu
sinni var komið með dáinn mann, sem hafði
fundizt rekinn af sjó. Hann var lagður á
fjalir úti í skemmu. Mamma sagði, að hann
væri víst útlendur og mundi hafa dottið út
af skipi og drukknað og svo rekið upp á
fjöruna. Þá gerði ég mér ekki grein fyrir
dauðanum né neinu í sambandi við hann. Þó
hafði ég oft séð dauðar skepnur og vissi, að
ómögulegt var að vekja þær. En mamma
hafði sagt mér, að allir menn yrðu að deyja,
en Guð lífgaði þá aftur og léti þá komast í
himininn til sín.
Nú fannst mér, að Guð hlyti að lífga þenn-
an ókunna mann, kannske bráðum.
En svo kom Einar á Strönd einn daginn
með svarta kistu. Hann og afi tóku dána
manninn, vöfðu utan um hann hvítri voð og
lögðu hann svo í kistuna. Svo sungu þeir tvö
vers, ég kunni annað þeirra, það er svona:
Hveitikorn þekktu þitt
þá upprís holdið mitt
í bindini barna þinna
blessun láttu mig finna.
Svo las Einar stutta bæn og negldi svo lokið
á kistuna. Allir heimamenn voru þarna við-
staddir, og mér fannst helgiblær yfir öllu.
Síðan mér óx vit hef ég oft hugsað um
þessa einföldu athöfn og finnst enn, að sönn
guðsþjónusta hafi farið fram þarna í skemm-
unni við líkbörur þessa óþekkta sjómanns.
„jökuir.
Ekki var ég stór né sterkur, þegar ég var
látinn gera sitthvað smávegis, reka kýrnar í
hagann á morgnana, láta þær inn á kvöldin,
reka skepnur úr túninu o. s. frv.
Á heimilinu var hestur, sem hét „Jökull“.
Hann var leirljós, fremur smár vexti, en dug-
legur og þægur, þegar búið var að beizla hann.
En svo styggur var hann í haga, að naumast
var hægt að ná honum nema með því móti
að reka hann einhvers staðar inn.
Mér þótti vænt um Jökul, og oft stóð ég hjá
honum, þegar hann var í hesthúsinu eða á
hlaðinu, klappaði honum og strauk um háls
og höfuð. Stundum fékk ég að koma á bak
honum.
Einu sinni sem oftar þurfti að nota Jökul
eitthvað. Hann var ásamt öðrum hrossum á
beit skammt frá bænum. Nú var ég sendur til
að reka hrossin heim, því að ekki var talið lík-
legt, að Jökull léti taka sig fremur en vant
var. Ég tók samt beizli með mér og labbaði
til hrossanna. Jökull leit upp, þegar ég nálg-
aðist hann. En mót venju sinni stóð hann
kyrr. Ég gekk að honum, klappaði á fallega
höfuðið og fór svo að basla við að koma beizl-
inu á hann.
Jökull hreyfði sig ekki og beigði niður höf-
uðið, svo að ég gat loksins komið beizlinu upp
íyrir eyrum. Þá var nú eftir að komast á bak.
Það gekk ekki vel. Engin þúfa var nógu stór
til þess, að ég gæti hafið mig á bak hestinum
og varð því að teyma hann heim.
Montinn var ég er ferðin heppnaðist svona
vel. Ekki versnaði vinátta okkar Jökuls við
þetta, enda var ég alltaf upp frá þessu látinn
sækja hann, ef nota átti hann einan. Hann
lét engan annan taka sig.
Seinna lærði ég að komast á bak og ríða
einn. Ég lærði líka að beizla fleiri hross, en
alltaf var Jökull bezti vinur minn í hesta-
hópnum.
Hvíta beljan.
Ekki var ég gamall, þegar ég var látinn
reka kýrnar í hagann á morgnana, er búið
var að mjólka þær.
Kýrnar af næsta bæ voru reknar með. Þar
var ein kýrin hvít að lit, enda hét hún Hvít.
Hún þótti glettin; var vís til að stanga lít-
il börn. Ég var því mjög hræddur við þessa
skepnu og hafði jafnan öflugt keyri, viðar-
hríslu, lurk eða kaðalspotta í hendinni, þegar
ég var að fást við kýrnar.
Einn morgun var ég sem oftar að reka kýrn-
ar. Veður var gott, og allt gekk vel, þangað
til að kemur að Kílalæknum. En yfir hann
áttu baulur að fara. Þá snýr sú hvíta allt í
einu við og setur í mig hausinn svo hart, að
ég féll um koll. Ég fór að háorga, meira þó af
hræðslu en að ég fyndi til. Ég brölti á fætur,
en jafnskjótt og ég er staðinn upp, kom hún
og rauk í mig.
Þetta endurtók sig þrisvar sinnum. Ég
grenjaði af hræðslu og vonzku, en enginn
maður var í nánd, sem til mín gæti heyrt.
Loksins gat ég mjakað mér án þess að óvætt_
urinn tæki eftir, þangað sem stórar þúfur
UÓSBERINN
144