Ljósberinn - 01.12.1957, Síða 9

FreEsarinn
er fteddnr
Er hirðarnir voru farnir frá hirð-
unurn til himins, sögðu þeir hver við
annan „Vér skulum fara rakleitt itl
Betlehem og sjá þennan atburð, sem
orðinn er og Drottinn hefur kunn-
gjört oss. Þeir fóru með skyndi og
fundu bœði Maríu og Jósef og ung-
barnið liggjandi í jötunni. En þegar
þeir sáu það, skýrðu þeir frá því, er
talað hafði verið við þá um barn
þetta. Allir, sem heyrðu það, undr-
uðust það, sem hirðarnir sögðu þeim.
En María geymdi öll þessi orð og hug-
leiddi þau með sjálfri sér. Hirðarnir
sneru aftur og vegsömuðu og lofuðu
Guð fyrir allt það, er þeir höfðu
heyrt og séð, eins og sagt hafði ver-
ið við þá.
voru. Þá gat ég skriðið nokkurn spöl milli
þúfnanna.
Svo kom að því, að ég áræddi að líta upp
og sá þá, að Hvít var komin til hinna kúnna
og farin að bíta. Lét ég nú ekki lengi biða
að standa upp og hlaupa heimleiðis.
Þegar heim kom, sagði ég mínar farir ekki
sléttar. Næsta dag þorði ég ekki að reka kýrn-
ar einn. Mér var síðan ráðlagt að skipta mér
sem minnst af Hvít, þegar ég væri að reka.
Iiún lagði ekki alvarlega til mín aftur, enda
hafði ég alltaf lurkinn á lofti, ef ég sá hana
líta til mín illu auga.
Strandamautið.
Ekki alllangt frá æskuheimili mínu er bær,
sem heitir að Strönd. Bóndinn þar hét Einar.
Hann átti einu sinni naut, rauðskjöldótt að lit.
Þessi skepna var einatt að flakka um nágrenm-
ið. Fáum þótti hún aufúsugestur, en mér
fannst boli mjög ægilegur. Lét hann oft illa,
baulaði hátt og illilega og rótaði upp mold og
sandi.
Um þessar mundir var ég nokkuð farinn að
stækka. Stúlka var á bænum um 4 árum
eldri en ég. Við vorum leiksystkini og alltaf
saman, þegar við gátum því við komið.
Einn sunnudag bjuggum við okkur til berja-
tínslu. Ekki var langt að fara þangað, sem ber-
in voru. Hugðum við gott til, því að veður var
liið bezta. Við hlupum léttilega frá bænum.
En fljótt gránaði gamanið. Strandarboli
kom óvart í ljós og veitti okkur eftiríör með
öskri miklu. Utast í túninu var lítill kofi með
lágum dyrum. Þangað hlupum við í dauð-
ans ofboði og inn í kofann.
Brátt heyrðum við, að boli kemur að dyr-
unum með óhljóðum og nasablæstri. Hann
rak sinn ógurlega haus inn í dyrnar. En til
allrar hamingju voru þær svo þröngar og
umbúnaður svo traustur, að ekki lá nærri, að
hann kæmist inn.
Við stóðum þar, sem minnst bar á okkur og
vorum nær dauða en lífi af hræðslu. Við
þorðum ekki að tala eða láta neitt til okkar
heyra. En í lágum hljóðum lásum við þær
LJDSBERINN
145