Ljósberinn - 01.12.1957, Side 10

bænir og vers, sem við kunnum og báðum
Guð að reka þennan voða frá okkur.
Boli hamaðist úti. En loksins eftir eilífðar-
tíma, að okkur fannst, hætti að heyrast til
þessa óvættar, samt þorðum við ekki að láta
á okkur bæra fyrst um sinn. En þegar við
áræddum að gægjast út, sáum við, að boli
var að hverfa bak við næsta bæ.
Þá var ekki lengi beðið, heldur hlaupið
heim, lausninni fegin. Varð ekki meira úr
berjaferð daginn þann.
Á misjöfnu þrífast börin bezt.
Árin líða eitt af öðru. Ég eignast systkini.
Afi og amma eru flutt í næstu sveit. Stjúpi
minn og mamma höfðu lítið bú, og stundum
vorum við svöng. Einkum var það seinni
hluta vetrar og fram eftir vorinu, að matar-
skortur varð.
Flestir nágrannarnir voru fátækir. Langt
var í kaupstað, og þar fékkst ekkert nema
að borgað væri. En peninga eignuðust menn
sjaldan í þá daga.
Helzta hjálpin var, ef eitthvað matarkyns
rak upp á fjörurnar.
Meðfram öllu Meðallandi er brimasamt haf
og sléttir sandar, sem kallaðir eru fjara. „Að
fara á fjöru“ var sagt, þegar menn fóru fram
að sjónum til að gæta að, hvort eitthvað væri
rekið. Oft rak þar upp allstór tré, og einnig
smáspýtur, sem gott var að fá í eldinn.
Stundum fannst fiskur, oftast rifinn eftir
sel eða fugla, oft ekki nema haus og sporð-
stykki. Þetta var allt hirt, reitt heim, verk-
að upp og borðað. Stundum rak talsvert af
síli eða loðnu. Það þótti góður fengur.
Ef það fréttist, að einhvers staðar væri
kominn sílareki að mun, þá fóru menn þang-
að, tíndu sílin í poka og reiddu heim. Þetta
þótti þá góður matur og var með þökkum
þeginn. Stundum fundust dauðar'hnísur eða
selir, það þótti mikið happ, þegar svo bar við,
enda þótt farið væri að slá í skepnuna.
Stundum kom hvalreki, einstöku sinnum
heilir hvalir, en oftar aðeins stykki af hval,
sem var löngu dauður. Þess háttar reki var
jafnan seldur á uppboði, en þeir, sem hlut-
uðu hvalinn í smástykki fengu skurðarhlut.
Þetta sjórekna hvalkjöt var einatt slæmt á
bragðið, en það sefaði sultinn, og það var
aðalatriðið. Ýmsar sögur mætti segja um
fjöruferðir, oft lentu menn í slæmu veðri, og
mörg ferðin var árangurslaus. En stundum
bar eitthvert happ að hendi, sem vel þótti
borga fyrirhöfnina.
Fjöruferð.
Einn vormorgun í góðu veðri, lögðum við
upp í fjöruferð tveir saman. Við höfum lík-
lega verið 11—12 ára. Félagi minn var að
þessu sinni Bjargmundur Sveinsson. Hann er
nú rafvirki í Reykjavík.
Við gengum berfættir, það var léttara og
notalegt að ganga þannig volgann sandinn.
Gott var að láta sjóinn öðru hvoru skola fæt-
urna, þegar á fjöruna var komið.
Við gengum flæðarmálið, og nú fundum við
nýrekið dálítið stykki af rúgbrauði. Það var
að stærð sem svarar nær % bakaríisbrauði.
Því hefur eflaust verið fleygt mygluðu út
af skipi. Nú var það auðvitað gegnvott af
sjó, en heillegt og fallegt á að líta. Þetta fannst
okkur góður fundur og ákváðum að skipta
því milli okkar og gefa heimafólkinu hlut í
þessu happi, þegar heim kæmi. Smápoka höfð-
um við með í ferðinn’i eins og venja var.
Svo gengum við áfram vestur með sjónum.
En hvað var þetta? Eitthvað á hreyfingu. Það
skreið upp í fjöruna.
Jú, þetta var selkópur. Veiðihugurinn vakn-
Eiði, en varlega þurfti að fara.
Við læddumst milli kópsins og sjávarins, og
Bjargmundur sló þungt og markvisst högg á
nasir dýrsins, svo að það steinrotaðist.
— Guði sé lof fyrir þessa miklu gjöf, hróp-
uðum við báðir í einu. Við vorum svo kátir,
að við fengum okkur sinn bitann hvor af sjó-
blauta brauðinu, sem bragðaðist ágætlega.
Brátt héldum við heimleiðis, enda var nú
iarið að syrta í lofti. Við bárum kópinn til
skiptis og komumst heim heilu og höldnu, en
þá var komið slæmt veður.
Við þóttum gera góða ferð. Kópnum og
brauðinu var skipt í 2 hluti heima hjá mér,
og félagi minn hélt heim til sín með sinn
hlut eftir stutta hvíld.
Það var gleði í kotinu þetta kveld. Þessi
ferð okkar Bjargmundar hafði heppnazt svo
vel. Minnisstæðir eru þessir dagar og ýmis-
legt flögrar í hugann, þegar maður sér sumt
af því, sem fleygt er í öskutunnurnar nú á
dögum.
LJ ÓSBERINN
146