Ljósberinn - 01.12.1957, Síða 11

raáoyur barnanna
Tröllið í skóginum
Morten og María komu
hlaupandi yfir engið. Þau
snéru við hjá forarpyttinum
og hlupu svo áfram inn í
skóginn. Eyrun stóðu beint
upp í loftið, og fæturnir gengu
ótt og' títt. Þau hlupu svo
hratt, að þau voru næstum
búin að reka sig í dádýrið,
sem var að naga börk af stórri
grein.
— Svona, svona, hvað geng-
ur eiginlega á? Það er naum-
ast, að þið hlaupið. Mér er
nær að halda, að óvættur hafi
orðið á vegi ykkar fyrst þið
látið svona, sagði dádýrið.
Héraungarnir horfðu vand-
lega aftur fyrir sig áður en
þeir svöruðu.
— Við sáum stóra tröllið
inni í skóginum sögðu þau.
— Nei, hættið nú, sagði dá-
dýrið. Þið ætlið víst ekki að
segja mér, að þið trúið því, að
til séu tröll. Það var aðeins
í gamla daga, að trúað var
sögum um tröll. Það vita all-
ir, að tröll eru ekki til.
María sagðist hafa séð tröll-
ið, og svo hefði hún líka heyrt
óhljóðin í því.
— Við urðum svo hrædd, að
við gátum varla hreyft okk-
ur.
— Ekki sýndist mér það nú,
sagði dádýrið. Það var ekki
svo lítil ferðin á ykkur.
Dádýrið þóttist vita, að
héraungarnir hefðu borðað of
mikið af grænkáli um morg-
uninn, þyí að af grænkáli geta
LJDSBERINN
menn fengið alls konar grill-
ur.
Mortep og María vildu
veðja hálfu hvítkálshöfði, að
þau hefðu séð tröll.
— Ágætt, sagði dádýrið, þá
förum við og gætum að því.
Þið skuluð bara hoppa upp á
bakið á mér, og þá fáum við
bráðlega úr þessu skorið.
Þau voru ekki lengi á leið-
inni inn í skógarþykknið.
— Stanzaðu, kallaði Morten.
Sjáðu þarna er tröllið.
í sama bili kvað við hár og
leiðinlegur skrækur.
Dádýrið leit í allar áttir, en
gat ekki séð neitt annað en
tvö kræklótt eikartré. Þá fór
dádýrið að hlæja og sagði:
— Þið ætlið víst ekki að
teija mér trú um, að þið haf-
ið haldið, að gamla eikartréð
væri tröll. Jæja, Ugla frænka,
láttu okkur sjá þig.
í sama bili kom Ugla í ljós
úttútnuð af hlátri.
— Skammastu þín ekki,
Ug'la, að hræða þessa tvo litlu
vini mína, sagði dádýrið.
Þarna var þá tröllið kom-
ið. Héraungarnir ráku upp
skellihlátur, fyrst það var
ekki annað en Ugla, sem þeir
héldu, að væri tröll. Ugla og
dádýrið veltust líka um af
hlátri.
Eikartréð hló líka, en það
sá víst enginn.
147