Ljósberinn - 01.12.1957, Page 13

hann skyndilega. Hann hafði komið auga á
litla silfurfesti um háls drengsins. Hann tók
gætilegá í hana og sá þá lítinn silfurkross, sem
var hulinn á brjósti drengsins.
— Nú vitum við að minnsta kosti, hvaðan
'nann er kominn, sagði Karlsson.
Hólm leit spyrjandi á hann.
— Líttu á krossinn!
Hólm leysti festina varlega af hálsi drengs-
ins, tók upp krossinn og las fíngerða stafi,
sem greiptir voru í hann: DEI GRATIA —
af Guðs náð.
— Það er sams konar kross og frönsku
munkarnir bera.
— Einmitt, svaraði Karlsson. Drengurinn
hefur sjálfsagt verið alinn upp meðal frönsku
bræðranna í Alaganik og hefur nú verið á
leiðinni til ættflokks síns. Með einhverjum
hætti hefur hann svo orðið viðskila við sam-
ferðafólk sitt.
— Og afleiðingarnar af því verða þær ...
bætti Karlsson við eftir andartak.
— Hverjar?
— Að við verðum að hafa hann hjá okk-
ur í vetur. Við komumst ekki með hann til
Alaganik fyrr en í vor, þegar ísa tekur að
leysa.
Nú rann upp nýr tími fyrir einmana félag-
ana í litla kofanum. Það var dásamlegur
tími, sem féll þeim aldrei úr minni.
Karlsson hafði átt kollgátuna. Þegar No-bok
var mjög lítill, hafði verið farið með hann
til frönsku kristniboðsstöðvarinnar í Alagan-
ik. Nú var hann tólf ára, og nokkrir menn
komu nú frá ættflokki hans til þess að sækja
hann heim aftur. Faðir hans var dáinn, og
móðirin þarfnaðist No-boks, því að nú var
hann stór og sterkur drengur og allt að því,
að hann gæti unnið verk fulltíða karlmanna.
Hann hafði orðið viðskila við samferðamenn
sína nótt eina, þegar stuttur, en harður hríð-
arbylur hafði skyndilega dunið yfir þá. Um
morguninn, þegar allt var orðið kyrrt aftur,
komst hann að raun um, að hann var einn í
snjónum. No-bok missti þó ekki kjarkinn.
Hann gekk niður með ánni í von um að hitta
menn. í fimm daga hafði hann þrammað í
suðurátt, óþreytandi og einbeittur. Á næturn-
ar gróf hann sig í fönnina. Matarögn hafði
hann í tösku, en aftur á móti var hann vatns-
LjtíSBERINN
laus, svo að hann varð að drekka bráðinn
snjó. Á fimmta degi varð hann veikur. Hann
fann, hvernig krafturinn þvarr, og undir
kvöldið féll hann í snjóinn.
No-bok hafði verið aðeins nokkra daga í
kofanum. Það var morgun einn. Hólm og
Karlsson höfðu verið niður við fljótið til
þess að líta eftir gildrunum. Þegar þeir komu
aftur til kofans, námu þeir undrandi staðar í
dyrunum og störðu á óvænta sjón.
í einu horni kofans lá No-bok á hnjánum
og teygði spenntar greiparnar í áttina að
litla silfurkrossinum, sem hann hafði hengt
upp á smánagla í veggnum. Varir hans bærð-
ust í þögulli bæn. Gleðibros lék um andlit
hans, og augun ljómuðu.
Mennirnir tveir stóðu kyrrir andartak og
gátu ekki komið upp nokkru orði. Svo fóru
þeir út aftur og lokuðu á eftir sér.
Þeir horfðu hvor á annan, þögulir og hálf-
vandræðalegir. Mörg ár voru liðin, síðan
hendur þeirra höfðu verið spenntar til bænar.
Báðir minntust ósjálfrátt bernsku sinnar.
Báðir höfðu þeir átt móður, sem kenndi þeim
að biðja kvöldbæn. En það voru nú svo mörg
ár síðan ...
— Þetta — þetta hefur hann lært hjá
bræðrunum í Alaganik, sagði Hólms. Hann
fann, að þ'ögnin var farin að vera þvingandi.
— Já ... sagði Karlsson. Meira fór þeim
ekki á milli, því að nú opnuðust dyrnar, og
No-bok kom út.
Þeir vöndust því bráðlega, að No-bok bað
bænir sínar bæði kvölds og morgna. Aldrei
spurði No-bok, hvers vegna þejr gerðu ekki
slíkt hið sama. No-bok spurði yfirleitt aldrei
neins. Aftur á móti sagði hann frá...
Allt, sem hann hafði lært hjá hinum frönsku
klausturbræðrum, áttu mennirnir tveir að
fá að vita. Mest af því vissu þeir nú áður.
Þeir höfðu gleymt því — að vísu, — en frá-
sögur og persónur Biblíunnar urðu sem nýj-
ar, þegar hann sagði frá á sinn barnslega
hátt. Og hinir hrjúfu skinnaveiðimenn fóru
að hugsa þær hugsanir, sem höfðu ekki feng-
ið aðgang að huga þeirra árum saman.
Eitt var það, sem olli þeim þungum á-
hyggjum: Hóstinn í No-bok. Brjóst hans var
ekki sterkt. Dagarnir fimm í snjónum höfðu
149