Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 14
ekki bætt um heilsu hans. Hóstinn kom í
hviðum, skyndilegum og ofsalegum.
Vikurnar liðu. Vorið nálgaðist og með því
þíðviðrið, svo að hægt yrði aftur að sigla á
ánni.
Þeim Hólm og Karlsson var það ljósara með
hverjum deginum sem leið, að það reið á
því að komast sem fyrst til Alaganik. Hósta-
hviður No-boks urðu ofsalegri, og í Alaganilc
var læknir og sjúkrahús.
Félögunum tveimur var farið að þykja
vænt um Indíánadrenginn, sem undarleg ör-
lög höfðu leitt í kofann þeirra. Það var eins
og þeir hefðu yngzt upp við bjart bros hans
og hrífandi gamansemi. Og hin barnslega al-
vara hans hafði opnað þeim útsýn inn í heim,
sem þeir höfðu gleymt fyrir löngu. Þeir hugs-
uðu með angurværð til þess dags, er þeir yrðu
að skiljast við No-bok. — Og svo átti það
eftir að fara allt öðru vísi en þeir höfðu gert
ráð fyrir.
Það var vor, og hinar miklu leysingar komu.
Morgun einn heyrðust brak og brestir neðan
frá fljótinu. Þremenningarnir í kofanum vissu
hvað um var að vera. Innan tveggja vikna
yrði allur ís horfinn af ánni og hægt að sigla
eftir henni.
En það var líka kominn tími til . . .
Á hverju kvöldi, þegar No-bok var sofnað-
ur, töluðu þeir Hólm og Karlsson saman í
hálfum hljóðum, alltaf um hið sama. Þeir
voru gagnteknir af einhverri tilfinningu gagn-
vart No-bok, tilfinningu, sem þeir höfðu aldr-
ei fundið fyrr. Og ef hann dæi nú, .. . það
væri það hræðilegasta, sem komið gæti fyrir.
Leysingarngr höfðu líklega staðið yfir um
viku tíma. Hólm og Karlsson komu heim í
kofann á hádegi og fundu hann tómann. Þeir
kölluðu á No-bok, en fengu ekkert svar. Ind-
íánadrengurinn var hvergi sjáanlegur.
— Það var undarlegt, sagði Karlsson. Við
höfðum þó áminnt hann um að fara aldrei frá
kofanum. Bara að ekkert hafi nú komið fyr-
ir.
— Uss . .. Hólm greip fram í fyrir honum.
Mér finnst ég . .. Hann þagnaði og benti nið-
ur að ánni, sem brauzt áfram með miklum
hávaða og tók með sér brotna ísjaka áleiðis
niður að sjónum.
Nú heyrði Karlsson líka hvell hrópin. Þetta
var rödd No-boks. Þeir þutu af stað niður að
elfinni. En þegar þeir komu, móðir og más-
andi, niður að ánni, stóðu þeir kyrrir eins og
þeir væru negldir við jörðina.
— Sjáðu! æpti Karlsson utan við sig og þreif
í höndina á Hólm.
— Já, ég sé það.
No-bok synti í ánni.
— En sjáðu þarna líka! hélt Karlsson áfram
og benti yfir á hinn árbakkann. Á ísjaka lá
maður. Hann var auðsjáanlega aðfram kom-
inn, því að hann gat vart lyft höfðinu.
— Litli, hugprúði No-bok, tautaði Karls-
son.
Annan endann á sterkum kaðli, sem hafði
hangið í kofanum, hafði hann bundið um gild-
an trjástofn. Og með hinn endann um mitti
sér synti hann í áttina að manninum á ísjak-
anum. No-bok var ekki Indíánadrengur að
ástæðulausu. Hann synti eins og selur. Vatnið
var jökulkalt. En hann synti áfrm með rösk-
um og öruggum sundtökum.
Klakahrönglið flaut umhverfis hann og
rakst á hann. En hann hlykkjaðist eins og áll
íramhjá ísmolum og hringiðum.
Hólm og Karlsson voru þögulir og horfðu
á hugprúða baráttu hans við að komast til
mannsins á jakanum, en jakann bar hægt
og hægt lengra niður eftir ánni.
Hólm iðraðist þess nú sárlega, að hann
hafði ekki lagað bátinn þeirra, svo að hægt
væri að sigla honum. Strax og snjóa tók að
leysa, hafði hann ákveðið, að nú skyldi hann
á morgun taka til við bátinn. En hann hafði
ekki enn þá komið því í verk. — og nú þörfn-
uðust þeir hans.
Allt í einu spennti Karlsson greipar og
beindi augunum til himins. Hólm fór að
dæmi hans.
—Guð .. . hjálpaðu No-bok . . . bað Karls-
son. Augu mannanna tveggja urðu tárvot.
— Nú kasta ég mér út í líka, sagði Hólm.
En Karlsson hélt aftur af honum. Því að
nú var No-bok kominn að jakanum, þar sem
maðurinn lá. Hann sneri aftur að bakkan-
um, þegar hann kom auga á mennina tvo.
Hann virtist ekki kenna sér neins meins eftir
þess erfiðu sundraun. Það var eins og hann
byggi yfir óþrjótandi orkulind.
Nú batt No-bok kaðalinn líka um mann-
150
LJOSBERINN