Ljósberinn - 01.12.1957, Side 15

r
REYNIÐ ÞAÐ, DRENGIR!
j
Uss! Hlauptu, nú kemur hann! kallaði Páll.
Páll og Gunnar í Óshlíð hlupu, eins og þeir
ættu lífið að leysa. Rétt á hælum þeirra fylgdi
Jón á Bláteig með löngum stökkum, bogið bak
og ógnandi hnefa.
— Skarfarnir ykkar! Bíðið þið bara, þangað
til ég næ í ykkur! Hvíta hárið á honum þyrl-
aðist í vindinum. Hann nam staðar og horfði
illskulega á eftir drengjunum.
Það kom fyrir, að Jón náði í þá. Og þá var
hann nokkuð harðhentur. Það fundu dreng-
irnir lengi á eftir. Sérstaklega kvartaði Gunn-
ar, sem var yngri. Stundum urðu stymping-
ar svo miklar, að höfð voru endaskipti á öðr-
um hvorum þeirra, Gunnari eða Páli.
Jón á Bláteig var gamall sjómaður, en
! léttur á sér og frár á fæti. í æsku hafði hann
hlaupið uppi kindur á sléttum grundum.
— Hann er ekkert lamb að leika sér við,
sagði Gunnar.
inn og gaf félögunum tveimur merki með
hendinni, að nú mættu þeir toga í.
Tíu mínútum síðar lágu bæði No-bok og
ókunni maðurinn í kofanum vafðir í hlýjar
værðarvoðir.
Þessi sundferð var No-bok litla um megn.
Hann dó þrem dögum síðar. —
Kaldan vetrardag fundu þeir hann í snjón-
um, — og mildan vordag hvarf hann aftur til
snævarins.
Það stóðu þrír menn umhverfis litla gröf,
þrír menn, sem voru harðnaðir í skóla lífs-
ins. Nú grétu þeir eins og börn — yfir litl-
um Indíánadreng.
Karlsson bað Faðir vor. Rödd hans var
hrjúf, og hann leitaði að orðunum.
Jarðarförin hefði getað verið veglegri. En
sorg mannanna þriggja var einlæg.
— Og nú stendur óbreyttur trékross á ein-
mana klöppinni langt norður í Alaska — eins
og vottur um hugprýði og snarræði Indíána-
drengs. ,
LJÓSBERINN
Lífið hafði gert Jón beiskan og kaldlynd-
an. Hann bar hvorki virðingu fyrir Guði né
mönnum, en hreytti úr sér illyrðum og lamdi
frá sér. Þannig hafði það verið lengi. Sumir
töldu Jón vera orðinn hálfruglaðan.
Jóni hafði liðið vel einu sinni. En einn
fagran sumardag hafði einkasonur hans
drukknað í bátavörinni. Og eftir það kom
hvert áfallið á fætur öðru. Árið eftir fór
einkadóttir hans niður um ísinn á Óshlíðar-
vatninu dag nokkurn, er hún fór í skólann. Og
sama vetur missti hann konu sína úr lungna-
bólgu. Hún lá veik aðeins tvo eða þrjá daga.
Þá var Jón einn eftir, — fátækur — ein-
mana — harðlyndur.
Gunnbjörg í Óshlíð gekk út að Bláteig og
talaði við Jón. Hún gat ekki borið í bætifláka
fyrir drengina sína, sagði hún, því að hún
var ekki alltaf á hælunum á þeim. Hún trúði
ekki heldur því, sem þeir sögðu.
Hún sagði við Pál og Gunnar, að þeir ættu
að bera virðingu fyrir gráu hárunum. Þeir
yrðu að sýna, að þeir væru sannir drengir,
en ekki vesalmenni. Hugrakkir drengir laun-
uðu iilt með góðu. Það borgaði sig.
— Reynið það, drengir, sagði hún.
Páll sagði kotroskinn,' að það væri ekki
blaupið að því að gera það. Jón hrópaði á eft-
ir þeim og elti þá, bótt hann sæi ekki nema
skuggann af þeim.
— Svo slæmt er það nú ekki, sagði Gunn-
björg.
Því var nú samt þannig farið, sögðu báðir
drengirnir ákveðnir. Jón bölvaði meira að
segja.
— Þið freistið hans til þess. Og þá verður
það ykkar sök.
Það hafði Páli og Gunnari ekki dottið í hug.
Gunnbjörg sagði, að sterkir drengir og
karlmenn bölvuðu aldrei. Það gerðu aðeins
veiklundaðir menn. Þeir væru hikandi og
gripu til blótsins og héldu, að þeim mundi
vaxa kjarkur. Þeim skjátlaðist.
151