Ljósberinn - 01.12.1957, Side 16

Hún sagði, að þeir mættu ekki haga sér
eins og flón. Það væri synd. Og öll synd var
eins og veltandi snjóbolti. Hann stækkaði og
stækkaði, bætti sífellt við sig, ef hann var
ekki stöðvaður...
Eitt kvöld voru þeir að tala saman eftir
háttatíma, Páll og Gunnar. Gunnar áleit, að
það mundi borga sig að fara eftir því, sem
mamma sagði. Ættu þeir að reyna það, ef
íækifæri gæfist? Hvernig mundi Jón taka
því?
Það ýrði sjálfsagt erfitt að finna tækifæri
til þess, héldu þeir báðir. En þeir yrðu að
leitast við að finna það. Það var slæmt að
eiga nágrannann að óvini.
Páll og Gunnar í Óshlíð höfðu ekki komizt
í kast við Jón á Bláteig í langan tíma. Þeir
gættu þess að verða ekki á vegi hans. Þegar
hann nálgaðist, tóku þeir á sig krók. En á
þennan hátt gætu þeir ekki vingast við Jón.
Það var snemma á vorkvöldi. Páll og Gunn-
ar ætluðu að fara út að Bláteig með dagblað-
ið handa Jóni. Þeir voru að brjóta heilann
um, að þeir vildu sættast við Jón. Þeir gengu
í hægðum sínum. Gunnar var að semja frið-
arræðu. Þegar þeir komu að eldiviðarskemm-
unni, var Jón að sækja eldiviðarfang. Og
svo! Drengirnir tóku viðbragð. Þeir hlupu
niður eftir eins og fætur toguðu.
— Þið eru.ð ekki fermdir enn þá, hrópaði
Jón á eftir þeim. Hann kvaðst skyldi klaga
þá bæði fyrir prestinum og lénsmanninum.
Þeir hefðu vonda samvizku. Og væru bleyð-
ur. Veslings ræflarnir! Jón rak upp dimm-
an hlátur.
Pál og Gunnar langaði til þess að spotta
hann og skamma hann duglega, en þeir
mundu, hvað mamma hafði sagt. Þeir bitu á
jaxlinn. Nú skyldu þeir þegja! Gunnar sagði,
að þeir hefðu sloppið með naumindum, því
að Jón hafði þá í góðu skotfæri.
Páll hélt, að eitthvað yrði undan að láta,
áður en þeir gætu vingast við Jón. En samt
voru þeir ánægðari en áður, þegar þeir komu
frá Bláteig. Þeir vildu það góða í kvöld. Páll
stóð á miðju stofugólfi og lagði hendurnar aft-
ur fyrir bak og var all-kotroskinn.
— Gefizt ekki upp, sagði Gunnbjörg. Ef
þið eigið viljann, mun Guð sjá um hitt. Hún
horfði beint í augun á drengjunum sínum með
alvörusvip.
— Við verðum að taka í hnakkadrambið á
sjálfum okkur, eins og kennarinn segir, þeg-
ar við eigum að læra erfiðu lexíurnar, sagði
Gunnar fullorðinslega . ..
Dag nokkurn um haustið hittust Óshlíðar-
drengirnir og Jón. Páll og Gunnar voru að
koma frá sveitaverzluninni.
— Nú kemur hann, hvíslaði Páll. Rödd
hans titraði lítið eitt.
Þeim datt fyrst í hug að fela sig, þangað
til Jón væri farinn fram hjá. En hvatningar-
orð móður þeirra hljómuðu í eyrum þeirra.
— Reynið það, drengir!
Þeir gengu áfram. Jón gekk á móti þeim
með löngum, ákveðnum skrefum. Hann var
hnakkakertur. Hjartað hamraði í brjósti
drengjanna. Hvernig mundi þetta fara? Jón
hafði sagt við móður þeirra, að hann mundi
lúskra drengjunum hennar, hvar sem hann
sæi þá. Því að annað hvort hefðu þeir gert
eitthvað illt af sér, eða þeir mundu gera það.
— Góðan dag! heilsuðu þeir. Ótti fólst í
röddu þeirra. Gunnar hneigði sig svo djúpt,
að nærri lá að hann missti af sér húfuna. Það
var nær því eins og Jón væri konungur. Og
Páll brosti eins og miðsumarsól, er hann heils-
aði.
Jón hvessti á þá blýgrá augun.
— Hvað sögðuð þið? hvæsti hann. Sögðuð
þið góðan dag? Hvar sjáið þið h^nn? Það er
rigning! Ekert annað en rigning! Hundaveð-
ur! Síðan strunzaði hann áfram og sveíflaði
höndum og fótum.
Drengirnir stóðu máilausir.
— Þetta sagði ég, sagði Páll eftir stundar-
korn. Þeir stóðu og störðu á eftir Jóni, sem
skálmaði áfram á reglulegum sjómannsfót-
leggjum og með föstum skrefum.
— Nei, það var víst ekki unnt að vingast við
Jón, sagði Páll.
— Manstu ekki, hvað mamma sagði, mælti
Gunr.ar. En ég titraði dálítið, þegar við mætt-
um honum, bætti hann við.
— Svo slæmt var það ekki með mig, sagði
Páll og dró seiminn. En þetta var leiðinlegt.
Hugsa sér, að vera hræddur við nágranna
sinn! sagði Gunnar. — Góðir nágrannar var
eitt af mestu gæðum, sem Guð gaf mönnun-
um. Það sagði bæði pabbi og mamma. En það
var eins og Jón hefði mannazt eitthvað. Um
leið og hann gekk burt frá þeim, spurði hann,
L J DSBERINN
152