Ljósberinn - 01.12.1957, Side 17

hvort faðir þeirra væri farinn til bæjarins.
Það lifnuðu einhverjar góðar tilfinningar í
brjóstum þeirra. Þetta höfðu þeir aldrei orð-
ið varir við, þegar þeir áttu einhver skipti við
Jón. En í dag vildu þeir honum vel...
Það rigndi 1 margar vikur samfleytt. Vatn-
ið streymdi niður á vegum og heiðum. En
sunnudag nokkurn breyttist veðrið. Himinn-
inn varð heiður, loftið svalt. Og frostið kom.
Á Þorláksmessukvöld var svellhálka á veg-
um og í hlíðum.
— Hæ! Hæ! Hjálp! Hróp og kveinstafir
heyrðust uppi í hlíðinni fyrir norðan Bláteig.
Óshlíðardrengirnir heyrðu hrópin. Þeir litu
hvor á annan. Það var Jón! Síðan hlupu þeir
af stað upp eftir hlíðinni. Þeir runnu og hrös-
uðu, en spruttu á fætur aftur.
Jón sat hjá eldiviðarbyrðinni. Hann hafði
meitt sig í hnénu og gat ekki gengið. Það
blæddi einnig úr kinninni á honum. Páll og
Gunnar sögðu ekkert. Jón starði á þá, og
þeir störðu á hann. Þeir voru hikandi. Það
var eins og Jón og drengirnir væru að meta
hver annan, gera sér grein fyrir fjandskap
og styrkleika.
— Viljið þið hjálpa mér? sagði Jón loks.
— Já, svöruðu þeir einum rómi. Já!
Jón skreið upp á eldiviðarbaggann. Páll
hélt í baggann, en Gunnar dró hann. Jón
skipaði fyrir:
— Gakktu þarna, Gunnar. Haltu í, Páll.
Svona! Farið þið nú til hliðar. Þeir urðu að
iara lítið eitt upp í móti, kringum svolítinn
hól.
— Hvílið ykkur á árunum, piltar, sagði
hann. Drengirnir gátu varla stillt sig um að
hlæja að sjómannamálinu hans.
— Þetta gekk vel, sagði hann.
Páll og Gunnar studdu Jón inn í stofuna á
Bláteig. Það var eins og þeir yxu, yrðu stórir
og fullorðnir, tóku hann léttum og föstum
tökum, eins og hann væri barn.
Jón lá í rúminu og fylgdi þeim með aug-
unum. Allir þögðu. Undarlega góð kyri’ð ríkti.
Það var eins og einhverjar sættir færu fram.
— -— Drengirnir tóku til óspilltra málanna,
þegjandi og skjótir. Þeir helltu upp á kaffi
og þvoðu gólfið. Síðan fóru þeir út í fjós og
fjárhús til þess að sinna kúnum og kindun-
um. Páll og Gunnar kunnu vel til verks. Þeir
voru vanir að vinna.
LJQSBERINN
Einkennileg tilfinning gagntók líkama
þeirra og sál. Þeir voru nærri því farnir að
syngja, en þeir áttuðu sig. Það gat verið, að
Jón tæki því illa.
Þeir hefðu aldrei getað trúað, að það væri
svona gaman að hjálpa óvini!
Áður en Páll og Gunnar fóru heim, hljóp
Gunnar út í litla grenilundinn til þess að
sækja lítið jólatré og-setti á borðið.
— Þið finnið tvö kerti í skápnum, sagði Jón,
— setjið þau á tréð, drengir. Hann lá og
horfði á jólatréð. Og Páli og Gunnari fannst
vera jafnhlýlegt í stofunni á Bláteig og heima
í Óshlíð, þó að jólatréð þar væri stórfallegt
og búið væri að skreyta stofuna fyrir hátíðina.
— Við verðum að gleyma og fyrirgefa,
sagði Jón og rétti Páli og Gunnari höndina.
Það var gljái í augum hans. Eitt tár kom
fram.
— Já! sagði Páll.
— Já! sagði Gunnar.
Þeir þrýstu hönd hans ...
Drengirnir sögðust mundu koma aftur
snemma næsta morgun. Jón hélt, að hann
mundi geta bjargazt sjálfur næsta morgun.
Honum gæti batnað mikið á einni nóttu. En
þeir ætluðu að koma samt. Órólega, dimma
bassaröddin var stillileg og hlýleg.
Þeim bar skylda til að hjálpa honum, sögðu
þeir. Það væri afborgun á skuld þeirra ...
Áður fánnst þeim lítið varið í Jón. Hann
var nízkur og grobbinn. Andlitið var hrukk-
ótt og ljótt. En nú! Þeim geðjaðist langbezt að
honum fyrir utan pabba og mömmu.
Þeim hafði skjátlazt hrapalega. Það, sem
þeir héldu vera gleði, þegar þeir náðu sér
niðri á Jóni, varaði aðeins andartak. En það,
sem þeir höfðu öðlazt nú, hélzt áfram. Það
hljómaði djúpt í brjósti þeirra, lyfti þeim
upp og styrkti þá. Mamma hafði rétt fyrir
sér: Það borgaði sig að launa illt með góðu.
Jólagleðin varð tvöföld í ár.
Dimmblár himinn brosti við þeim. Stjörn-
urnar tindruðu uppi í endalausum blámanum.
— Þetta er fallegt kvöld, skal ég segja þér.
Páll lagði hendurnar kotroskinn aftur fyrir
bak.
— Og fallegur himinn, skaut Gunnar inn í.
Hann starði upp. Þarna uppi voru ekki til
neinir óvinir . ..
153