Ljósberinn - 01.12.1957, Side 18

Grenitreö
ijnclaiaja e^tir awintijn
JJ. C. jU*
leriení
Úti í skóginum stóð fallegt
grenitré. Það var líka á góðum
stað, þar sem sólin gat skinið
á það, og nóg varaffersku lofti.
Allt um kring uxu stórir félag-
ar bæði furu og greni. Bænda-
börnin gengu um masandi og
tíndu jarðarber eða hindber.
Þau settust við litla tréð og
sögðu: Nei, en hvað þetta er
fallegt, lítið tré. Þetta vildi
tréð nú samt ekki heyra. Á
veturna, þegar snjórinn lá
sindrandi hvítur yfir jörðinni,
hlupu hérar stundum fram hjá
og fyrir kom, að þeir stukku
yfir tréð. Ó, þetta er svo leið-
inlegt, hugsaði tréð. — Svo liðu
tveir vetur, og tréð var orðið
svo stórt, að hérarnir gátu ekki
stokkið yfir það, en urðu að
taka á sig krók umhverfis það.
Um haustið komu menn til að
höggva við í eldinn, og þeir
hjuggu nokkur stærstu trén.
Þetta gerðist á hverju hausti,
og litla tréð skalf, er það hug-
leiddi þetta. Hin stóru tré féllu
með braki og brestum. Hvert
ætli stóru trén fari, og hvað
átti fyrir þeim að liggja? Um
vorið, þegar svalan og storkur-
inn komu, spurði tréð: Þið vitið
víst ekki, hvert er farið með
grenitrén? Hafið þið ekki mætt
þeim á leiðinni? Storkurinn
hneigði höfuðið og sagði: Ég
mætti mörgum nýjum skipum,
þegar ég flaug heim frá Eg-
yptalandi, og á skipunum voru
tíguleg og há siglutré, og það
var greniilmur af þeim. Bara,
að ég væri orðið stórt og gæti
svifið yfir hafið, hugsaði litla
grenitréð. Hvernig lítur hafið
annars út, og hvað er það?
spurði tréð. Það eru nú heldur
umfangsmikið að útskýra það,
sagði storkurinn og labbaði
burt. Gleðstu vegna þess, að þú
ert ungt og fellegt tré í örum
154
LJ □ S B E R I N N