Ljósberinn - 01.12.1957, Qupperneq 19

vexti, sögðu sólargeislarnir. En
tréð varð ekkert glaðara. Það
óx og óx. Sumar og vetur var
það sígrænt og fólk, sem sá
það sagði: En hvað þetta er
fallegt tré. Um næstu jól var
það fellt fyrst af öllum trján-
um. Öxin skar sig alveg inn í
merg trésins, og svo féll það
með andvarpi til jarðar, og það
raknaði ekki við fyrr en það
var komið inn í húsagarð og
heyrði einhvern segja: Já, þetta
er fallegt, og við þurfum bara
sig hið minnsta og var alveg
utan við sig af hrifningu. Nú
opnuðust dyrnar og hópur af
börnum hljóp inn i salinn. Þau
byrjuðu að dansa kringum
tréð og gjafirnar, hver af ann-
arri voru teknar úr greinum
þess og gefnar börnunum. Hvað
eru þau að gera? hugsaði tréð,
og hvað ætli nú komi fyrir?
Ljósin brunnu lægra og lægra
og eftir þvi sem kertin minnk-
uðu og Ijósin nálguðust grein-
arnar flýttu stúlkurnar sér að
slökkva þau, og svo fengu börn-
LJ Ó SflER l-N N
eitt. Nú komu þjónarnir í full-
um einkennisbúningi og báru
tréð inn i stóran skreyttan sal.
Þar var grenitréð reist upp og
sett í tunnu, sem fyllt var með
sandi. En hvað tréð skalf. Hvað
átti nú að fara að gera? Yng-
ismeyjar og þjónar hjálpuðust
að við að skreyta það, og efst á
trjátoppinn var sett stór
stjarna úr skínandi gullpappír.
— 1 kvöld, sagði allt fólkið, 1
kvöld mun það ljóma. Ö, hugs-
aði tréð. Þetta var meira kvöld-
ið. Bara, að farið verði nú að
kveikja á kertunum. Skyldu
annars koma tré úr skóginum
til þess að sjá mig? Nú var
kveikt á kertunum.Hvílík birta,
já hvilíkur ljómi. Greinar trés-
ins titruðu af spenningi, svo að
eitt af ljósunum kveikti í grein-
um þess. Þetta var vissulega
sárt og tréð sveið í sárið. Guð
njálpi okkur, hrópuðu stúlk-
urnar og flýttu sér að slökkva
eldinn í greininni. Nú þorði
tréð ekki einu sinni að hreyfa
in að reita allt af trénu. Þau
réðust á það, svo að brakaði í
öllum greinum og hlupu i kring
um það með fallegu leikföng-
in, sem þau höfðu fengið. Svo
fór að lokum, að enginn leit á
tréð nema gamla barnfóstran,
sem gægðist snöggvast inn á
milli greinanna, en það var
bara til að sjá hvort ekki væri
þar enn falið epli eða gráfíkja.
Sögu! segðu okkur sögu! hróp-
úðu börnin og drógu lítinn,
feitan mann að trénu. Hann
settist við tréð og sagði: Nú er
eins og við séum komin út í
skóg, en ég segi ykkur bara
eina sögu og hann sagði þeim
söguna um Bomsara Boms, sem
valt niður tröppurnar, en komst
í hásætið og fékk prinsessuna.
Nú svona er þá lífið í þessum
heimi, hugsaði tréð. Á morgun
heyri ég söguna aftur.' Og tréð
stóð þ'ögult og hugsandi alla
nóttina. Um morguninn gengu
vinnumaður og vinnukona inn
í stofuna. Nú byrjar fjörið aft-
ur, hugsaði tréð. En þau tóku
tréð og drógu það út úr stof-
155