Ljósberinn - 01.12.1957, Síða 20

unni upp tröppurnar og upp á
háaloít. Þar settu þau tréð í
dimmt skot, þar sem engin
birta var. Já, nú er vetur úti,
hugsaði tréð. Jörðin er frosin
og snjór yfir öllu. Fólkið getur
ekki gróðursett mig, þess
vegna verð ég geymd hér til
vorsins. Já, það er hugulsamt.
En hvað fólkið er annars góð-
hjartað. Tí, ti, tisti litil mús,
sem hljóp yfir gólfið, og svo
kom önnur mús brátt í ljós. —
Þetta er hræðilegur kuldi,
sögðu litlu mýsnar. Annars er
það sannkölluð blessun að fá að
vera hér, eða finnst þér það
ekki gamla tré? Ég er ekki
gamalt, sagði tréð. Það eru
mörg tré, sem eru eldri en ég.
Svo var það um vorið að fólk
kom upp á loft og fór að taka
þar til. Tréð var dregið fram
að stiganum, þar sem sóiin
skein inn um glugga. Nú byrj-
ar lifið aftur, hugsaði tréð, þeg-
ar það fann ferska loftið aftur
og sólargeislarnir skinu á það,
og brátt var búið að koma því
út í húsgarðinn, en á honum
voru dyr, sem lágu inn í blóma-
garð, þar sem allt var í blóm-
skrúði. Rósirnar, rauðar og
ilmandi teigðu sig upp með
girðingunni. Já, nú skal ég
sannarlega lifa hugsaði tréð og
breiddi úr greinunum, en ó, þær
voru þá brúnar og visnar. Og
svo var tréð dregið út i horn á
garðinum. Þar lágu haugar af
arfa og netlum, sem hent hafði
verið. Gylta pappírsstjarnan
var enn á trjátoppinum.og nú
glitraði hún í sólskininu. 1
garðinum léku sér tvö glað-
vær börn, sem um jólin höfðu
dansað í kringum tréð, og
skemmt sér svo vel. Yngra
barnið hljóp að trénu, reif af
því stjörnuna og hrópaði: Líttu
á hvað hangir enn þá á þessu
gamla ljóta jólatré. Svo tróð
barnið á greinunum svo brak-
aði í þeim. Nú er þvi lokið,
sagði vesalings tréð. Já, nú er
því lokið. Ég, sem hafði hlakk-
að svo mikið til. Já, það er bú-
ið, sagði vinnumaðurinn, sem
kom með öxi og hjó tréð í
marga búta, sem hann tók í
fang sér og henti í eldinn, sem
logaði undir katlinum, þar sem
ölið var soðið. Tréð andvarpaði
djúpt, og það var eins og hverju
andvarpi fylgdi brak, og svo
allt í einu var tréð brunnið
upp til agna. Drengirnir léku
sér áfram í garðinum, og sá
minni hafði fest gullstjörnuna
á brjóst sér, sömu stjörnuna,
sem tréð hafði borið á ham-
ingjusamasta kvöldi lífs síns.
Nú var öllu lokið, hamingju-
dögum trésins, lífi þess og sög-
unni, þvi svo fer um allar sög-
ur. — ENDIR.
★ ★ ★
156
LJDSBERINN