Ljósberinn - 01.12.1957, Page 21
BABTE BREIM:
Rauiu Akíiih
SAGA UM
DULAR-
— Hvernig gat þér dottið í hug að mála
skíðin þín rauð?
Það var ekki í fyrsta skipti, sem Kári
heyrði þessi orð. Það hafði nær því verið plága
á honum allan veturinn. En afi hans hafði
gefið honum þessi fallegu, heimatilbúnu skíði
í jólagjöf. Og úr því að afi, sem var svo
g'óður og skynsamur, áleit, að þau ættu að
vera rauð — og hafði sjálfur málað þau og
lakkað — þá skyldu þau sannarlega fá að
vera rauð, á meðan Kári ætti þau. Það yrði þá
að hafa það, þótt hinir drengirnir spyrðu.
Snjórinn lá þéttur og góður upp eftir öll-
um Vörðuásnum. Það hafði verið mikil snjó-
koma í ár, bæði hreppnum og járnbrautar-
stjórninni til mikillar gremju, að ekki sé
minnzt á alla þá, sem bjuggu þannig, að þeir
urðu sjálfir að halda vegunum opnum. En
drengjunum og stúlkunum líkaði lífið. Nú
fengu þau loksins reglulegan vetur. Nú þurfti
fullorðna fólkið ekki að gorta lengur og koma
með gömlu þuluna: Nei, í okkar ungdæmi
voru reglulegir snjóavetur! Nú var eins og
það hefði aldrei séð annað eins og þetta.
Rauðu skíðin, já! Kári hafði reyndar fund-
ið það á sér, að hann mundi fá skíði frá afa
sínum í jólagjöf. Það var reyndar ekki í
fyrsta sinn. Afi hafði smíðað skíði handa hon-
um, þegar Kári var aðeins fjögurra ára. Þeg-
ar hann varð sjö ára, fékk hann stærri skíði,
og nú var hann orðinn yfir tíu ára og þurfti
að fá ný. Og það sá afi um. Hann gat líka gert
það. Erfiðleikinn var bara sá, að geta gert
það í leyni inni á verkstæðinu, svo að Kári
kæmist ekki að því, því að allt slíkt átti auð-
vitað að vera leyndarmál.
Satt að segja fannst Kára það skrítið, að
afi hans skyldi hafa málað þau rauð. En það
er ekki svo að skilja, hann hafði í raun og
veru séð eldrauð svig-skíði í íþróttavöru-
verzlun, svo að það var ef til vill ekki mjög
skrýtið, þegar öllu var á botninn hvolft. Og
hví ekki. það? Einu sinni voru öll reiðhjól
FULLAN
svört, en hvernig var það í dag? Ljómuðu þau
ekki í öllum regnbogans litum?
— Af hverju ég hef málað þau i;auð? sagði
afi. Jú, það skal ég segja þér. í fyrsta lagi
finnst mér það svo fallegur litur, þegar hann
ber við hreinan, hvítan snjóinn, og í öðru lagi
er hagkvæmt að hafa annan lit á skíðunum
en allir aðrir, bæði í skólanum og við önnur
tækifæri. Þú skalt sjá, að rauði liturinn kem-
ur sér einhvern tíma vel, sagði afi hans að
lokum og deplaði auganu,
— Og í þriðja lagi, skaut amma inn í og
hló innilega, hugsa ég, að þú hafir átt máln-
ingar-afgang, sem þú hefur viljað nota, er það
ekki? Þá varð afi líka að fara að hlæja, því
að það var líka hluti af sannleikanum.
Kári og Einar voru á leið upp Vörðuásinn.
Þeir minntust þess ekki að hafa séð jafnmik-
ið fannkyngi á honum og í dag. Jafnframt
voru hinar venjulegu skíðaslóðir fastar og
góðar alla leið upp. Það kom af hinni miklu
umferð á sunnudögum. Þó að mikið snjóaði í
vikunni varð hann alltaf fastur undir fæti.
Stcru greni- og furutrén voru þung af snjó
upp eftir öllum ásnum. Þau mynduðu oft und-
arlegar myndir í landslaginu, svo að bæði
Kári og Einar skemmtu sér við að finna út,
hverju þær líktust mest. Ný fótspor eftir dýr
og fugla voru í nýföllnum snjónum. Vörðuás-
inn var meðal annars öruggt hæli fyrir lág-
íótu. Héri var þarna einnig, og þessi skógar-
héruð voru hrein paradís fyrir íkornann.
í dag höfðu þeir ákveðið að fara alla leið
upp. Þeir voru ekki einir á þessari leið. Það
gátu þeir séð á slóðinni, sem þeir fóru eftir.
Þeir stauluðust upp Bröttukleif, og er þeir
stóðu loks báðir uppi á fyrsta útsýnishjailan-
um á leiðinni upp, urðu þeir nær því að herða
sig upp til þess að falla ekki fyrir freisting-
unni að renna sér niður þessa fallegu brekku
aftur. — Nei, Einar, sagði Kári, við verðum
að stilla okkur, þangað til á heimleiðinni.
LJ OSBERINN
157