Ljósberinn - 01.12.1957, Blaðsíða 24

Eftir að hafa hitað kofann upp og kveikt
varðeld úti, lögðust þeir til svefns.
Um nóttina vaknar Harry við, að Teddy er
að ýta við honum með annarri framlöpp-
inni og stendur hálf undrandi yfir honum.
Áður en þeir höfðu farið að sofa, höfðu
þeir heyrt í einni eða tveim púmum, sem
höfðu rekið upp óhugnanlegt væl. Þeir höfðu
ekki gefið því neinn gaum. Harry brá því
við, þegar hundurinn vakti hann og bjóst
við, að einhver hætta væri á ferðum. Hann
reis því á fætur, tók riffil sinn og spennti
belti sitt og gekk síðan út.
Varðeldurinn var næstum útkulnaður.
Hann bætti í eldinn. En eldinn hafði hann
kveikt undir háum hamravegg, nokkra metra
frá kofanum. Máninn varpaði daufri birtu á
klettana, og sáust þá greinilega snævi þakt,-
ar brúnirnar.
Harry varð ekki var við neitt, sem vakti
athygli hans og hugsaði sem svo, að púma
hefði ef til vill komið hingað fram á kletta-
brúnina og hundurinn fundið lyktina af henni
og orðið órólegur við. En nú var hún að
minnsta kosti hvergi sjáanleg. Hann kærði
sig allra sízt um að eiga við slíkt rándýr á
þessum tíma sólarhringsins.
Hann gekk lengra með fram klettunum. Þá
sér hann allt í einu hvar eitt rándýrið er á
leiðinni að vatnsbólinu til þess að drekka.
Harry snaraði rifflinum af öxl sér, lyfti hon-
um upp, miðaði og skaut.
En í sömu andránni kom annað dýr í ljós
og stökk á Harry, sem stóð varnarlaus fyrir
slíkri skyndiárás. Harry féll endilangur til
jarðar og fann um leið mikinn sársauka í
öðrum fætinum.
Púman réðist aftur að Harry með enn meiri
grimmd. Hún lyfti nú öðrum framfætinum og
ætlaði að greiða Harry rothögg.
En í sama bili kom Teddy, réðist. á púm-
una og beit hana í skottið. Púman lét hramm-
inn síga og sneri sér að hinum nýja óvini sín-
um. En á meðan notaði Harry tækifærið, tók
upp skammbyssuna og miðaði á haus dýrsins
og skaut. Púman féll dauð til jarðar.
Teddy kom nú til Harrys og sleikti hann
allan. Þegar Harry ætlaði að standa upp, þá
gat hann það ekki. Hann gat ekki stigið í
hægri fótinn. Hann skreið þá að púmunni,
settist á hana og tók að athuga fótinn. Sá
hann brátt, að fótleggurinn milli ökla og hnés
var brotinn. Auk þess hafði hann fengið
slæma rispu á handlegginn og aðra á öxlina.
Voru þetta djúp sár, og seytlaði blóðið úr
þeim.
í nokkrar mínútur sat hann kyrr og hugs-
aði.
— Hvað á ég nú að gera? sagði hann við
sjálfan sig. Þetta var verri sagan! Ég mun
ekki verða fær um að ganga í næsta háifan
mánuð, og jólapósturinn átti helzt að afhend-
ast eftir 2—3 daga .— Rándýrin eru auðvitað
nægjanlegur matarforði í langan tíma. Það er
mikið af eldiviði inni og vatn ekki langt frá
og snjór til að bræða. Af þeim ástæðum er
mér óhætt hérna langan tíma eða þangað til
ég get haldið áfram ferðinni. Ef þeir fara
þá ekki að sakna jóiapóstsins og senda menn
eftir honum. En eitthvað verð ég að aðhafast
núna!
Harry skreið að runna þar skammt frá og
skar þar greinar af. Hann ætlaði að nota þær
sem speikur við fótbrotið. Fór hann svo að
eiga við fótinn og furðaði sig á, hve lítið
hann fann til, en það stafaði af því, að fótur-
inn hafði dofnað. Hann skreið svo að sleðan-
um og náði í band, sem var þar, hag'ræddi svo
brotinu eins vel og hann gat og batt síðan um
spelkurnar. Þar á eftir skreið hann að kofan-
um og náði í öxi, sem hann notaði til að
höggva sér góðar greinar, sem hann gat not-
að fyrir hækju og staf.
Eftir þetta fór hann að þvo sár sín á öxl
og' handlegg, bræddi siðan feiti og smurði
sárin. Þá tók hann til að flá rándýrin, og
Teddy hjálpaði honum að draga kjötið að
húsinu, og síðan hengdi hann það upp. Þó
fyllti hann öll ílát af vatni. Þegar hann hafði
lokið þessu, var komið fram á dag. Þá fór hann
líka að fá sárar kvalir í fótinn, og hann fór
líka að bólgna
Vanlíðan hans ágerðist, þangað til hann
missti meðvitundina og féll í ómegin.
Teddy lá hjá honum. Það var liðið fram á
kvöld, þegar Harry vaknaði aftur, og var
Teddy þá mjög glaður.
Þannig liðu fjórir dagar, tók þá heldur að
draga úr sársaukanum. Veðrið hafði alltaf
verið gott, en á fimmta degi byrjaði að snjóa
og fylgdi mikið rok. Stóð það í nokkra daga.
Stormurinn feikti snjónum saman í háa skafla.
160
LJÓSBERINN