Ljósberinn - 01.12.1957, Page 25

Til allrar hamingju stóð kofinn í skjóli við
klettabeltið, svo að hann fennti ekki í kaf.
Harry var farinn að geta hreyft sig meira
án þess að finna mjög mikið til. Teddy var
alltaf á ferðinni frá kofanum að rándýrs-
skrokkunum að fá sér kjötbita. Harry gerði sér
ljóst, að enginn myndi leita hans í þessu veðri
og yrði það ekki fyrr en komið væri fast að
jólum.
Að þrem dögum liðnum tók að frjósa og
myndaðist hörð frosin snjóhúð ofan á sköfl-
unum. Þegar Harry sá Teddy hoppa á sköfi-
unum án þess að sökkva niður, skaut þeirri
hugsun upp hjá honum, að ef til vill gæti
hann sent Teddy með skilaboð.
Tók hann strax til að undirbúa það. Hann
hjó og tálgaði til breiðan flatan trébút, hit-
aði síðan járntein og brenddi þessi orð á
trébútinn:
— Jólapósturinn strandaður hjá Tröllalind.
Brotinn fót — sendið hjálp. Garny.
Þegar hann hafði lokið þessu, tók hann
klútinn sinn og batt utan um trébútinn, setti
það upp í munn hundsins og sagði:
— Hlauptu nú Teddy minn, hlauptu til
Scotts.
En Scott var póstmaður, hinum megin við
fjöllin, sem átti að taka við jólapóstinum af
Harry.
Teddy stóð kyrr dálitla stund. Síðan lagði
hann trébútinn á gólfið, flaðraði upp um
Harry og sleikti hann allan, rétti síðan aðra
framlöppina og kvaddi. Þá tók hann klútinn
upp, gelti og þaut síðan út.
Harry kallaði á eftir Teddy:
— Vertu blessaður vinur minn, og Guð leiði
Þig.
Tíminn leið og ekki kom Teddy aftur, enda
var um margra mílna leið að fara. —
Það liðu 2 dagar og 2 nætur, og ekki kom
nein hjálp. En nú ætlaði Harry ekki að bíða
lengur en til næsta morguns. Hann ætlaði þá
að staulast af stað með sleðann og gera til-
raun til að koma jólapóstinum á réttum tíma.
Eftir að hafa tekið þessar ákvarðanir, fór
hann að sofa.
En um nóttina vaknaði hann við, að eithvað
þungt lá ofan á honum. Hann rauk upp og
þreif til skammbyssu sinnar. En þá þekkti
hann Teddy sinn, pg varð nú mikill fagnaðar-
fundur.
Um leið og hann faðmaði Teddy að sér,
sendi hann þakkarbæn til Guðs.
Teddy lagðist við eldinn og tók að sleikja
sig, og sá Harry þá, að hann var allur í sár-
um, rispum og tannaförum. Sjálfsagt hafði
hundurinn lent í bardaga við villidýr. Skyldi
Teddy hafa komið skilaboðunum á réttan
stað. En því varð ekki svarað þarna um nótt-
ina.
Eftir að Harry hafði gefið hundinum að
eta, lögðu þeir sig aftur og sváfu það, sem eftir
var nætur.
En í birtingu vaknar Harry við það, að
Teddy stendur við dyrnar og geltir. Rétt á
eftir heyrir hann að kallað er:
— Halló! og aftur er hrópað:
— Halló, ertu á lífi?
Teddy gelti á móti og rétt á eftir komu 4
karlmenn inn í kofann. Þeir horfðu undrandi
á Harry og sögðu:
— Við bjuggumst við að finna Garny eldri
hérna, en alls ekki þig, Harry.
Harry reis á fætur og faðmaði þá alla að
sér hvern af öðrum. En fögnuðurinn hafði
orðið honum ofraun, því að nú hágrét hinn
stóri, duglegi 16 ára drengur. En það voru
gleðitár. Þeir félagar hrósuðu honum fyrir
dugnað, kjark og hugulsemi og þó sérstaklega
live vel var búið um brotna fótinn.
Eftir að hafa hluátað á Harry segja frá,
hvað á daga hans hafði drifið og hve lengi
hann var búinn að dvelja þarna í kofanum,
spurðu þeir, hvað það hefði verið, sem hefði
haldið honum svona vel við allan þennan
tíma.
Harry svaraði:
— Þegar ég var lítill og átti mömmu, þá
kenndi hún mér að biðja til Guðs. Hún bað
mig að snúa mér ávallt til Guðs bæði í gleði
og í sorg. Það var þessi styrkur frá Guði,
sem hjálpaði mér. Ef ég hefði ekki treyst
Guði algerlega, hefði þetta ekki farið svona
vel.
Eftir skamma stund lögðu þeir af stað með
Harry og póstinn, og gekk ferðin ágætlega.
Harry varð um kyrrt hjá Scott póstmanni
og hélt jólin hjá honum. Alls staðar var hon-
um fagnað sem hetju og hann dáður sem
úrræðagóður ferðamaður.
En mesta og innilegasta hrósið fékk hann
fyrir það, að hann, 16 ára drengurinn, kann-
LJOSBERINN
161