Ljósberinn - 01.12.1957, Page 26

Ólafur Ólafsson, kristniboði, hefur ver-
ið á ferðalagi í 'Konsó í haust og dvalið
á íslenzku kristniboðsstöðinni þar. Ljós-
beranum barzt eftirfarandi fréttabréf frá
honum hálfuni mánuði eftir að það var
sent frá Konsó, eða í þann mund er ver-
ið var að ljúka við að ganga frá efni jóla-
blaðsins.
SKILAÐ KVEDJIIFRÁ KONSÚ
Stofuhurðin er í hálfa gátt, og inn kemur
drengur á að gizka tólf ára gamall. Yfirsvip-
urinn er ákaflega fallegur, augun tinnusvört
og fjörleg. Hárið er hrokkið, og hrafnsvart er
það eins og drengurinn allur. Þess vegna ber
mikið á hvítunni í augunum og stórum tönn-
um, sem skaga fram — sérstaklega þegar
hann brosir. Og ég hef aldrei séð hann öðru-
vísi en brosandi.
— Kómeta leit öðruvísi út, þegar hann kom
hingað fyrir hálfu öðru ári, segir Ingunn
hjúkrunarkona. Hann var þá borinn hingað
liggjandi í hnipri á börum. Ég hélt, að hann
væri krypplingur, þegar ég fyrst sá hann.
Hann hafði dregið undir sig annan fótinn.
Öll síðan þeim megin var stokkbólgin. Fótur-
inn var sundur grafinn og annar handlegg-
urinn. Drengurinn var grindhoraður og þoldi
ekki að við hann væri komið.
Hjúkrunarkonan hélt fyrst, að hún gæti
ekkert fyrr þetta blessað barn gert annað
en að biðja fyrir honum. Þegar hún hafði
gert það fannst henni, að hún mundi eitthvað
geta hjálpað honum af því að Guð hjálpaði
henni.
— Þú sérð, að orðið hefur kraftaverk á
Kómeta, segir hún.
Hann lá í sjúkraskýli kristniboðsins í marg-
ar vikur. Fyrstu vikuna var dælt í hann syk-
urvatni og hann látinn nærast og styrkjast. Þá
opnaði hjúkrunarkonan síðuna og tæmdi úr
kviðarholinu fullt fat af greftri. Handlegginn
og fótinn gekk seint að græða.
aðist við, að það er til einn, sem öllu ræður
og óhætt er að treysta, því að hann er sá bezti
íörunautur, sem völ er á.
Kómeta var leng'i haltur og gekk við staf.
Hann gat ekki leikið sér og' hlaupið eins og
önnur börn.
En nú getur hann það. Og faðir hans segir
við hjúkrunarkonuna: —Þú átt þennan dreng.
Þú bjargaðir lífi hans.
Kómeta snýst fyrir Ingunni, fer fyrir hana
á markaðinn og kaupir í matinn og gerir ýmis-
legt fleira. En hún hjálpar honum að borga
fyrir sig í heimavist barnaskólans.
í Konsó er áreiðanlega óvenjulegasti barna-
skóli, sem íslenzkir menn hafa starfað við.
Það eitt útaf fyrir sig er merkilegt, að ís-
lendingar hafa stofnað skóla í Afríku og að
hann skuli vera fyrsti barnaskólinn í stóru
héraði. — Það hefur komið fyrir í heiðnum
löndum ótal sinnum áður, að kristniboðar
stofnuðu fyrstu skólana og fyrstu sjúkrahúsin.
Ég sá hópinn, 70—80 börn, út um stofu-
gluggann á heimili kristniboðanna okkar,
Kristínar og Felixar Ólafssonar. Langt að gat
ég séð, að þau voru lítið klædd, sum hálf-
nakin, önnur í rifnum og óhreinum görmum
og öll berfætt. Fullorðið fólk er alveg eins til
fara. Hér er það heldur ekki siður að þvo sér
— nema kannske þegar rignir — og sápa og
handklæði eru óþekktir hlutir.
Daginn fyrir afmæli keisarans voru skóla-
börnin öll send upp að vatnsbóli til að þvo
sér. Þá varð húðin fagurlega blásvört og gljá-
andi, en ekki grámórauð af óhreinindum.
Annar skóli er nýstofnaður hér í Konsó.
Felix heldur þó, að 96 börn af hverju hundr-
aði gangi ekki í skóla.
162
LJDSBERINN