Ljósberinn - 01.12.1957, Side 28

A ÆVINTYRAFERÐ
í EÞIÓPÍU
Uramlial
liiaya
EFNISÁGRIP:
Steinn er sonur kristniboðcms í Ersó. Abebe
var nemandi á kristniboðsskólanum og vinur
Steins. Þeir hafa verið teknir til fanga af rœn-
ingjum. Belatjó var þjónn kristniboðans, en í
vitorði með ræningjunum. Hann liefur sótt
lausnarfé til kristniboðans, en ræningjarnir
neita að láta drengina lausa af ótta við, að þeir
vísi á felustað þeirra, Drengirnir fá að ganga
lausir og búa saman í kofa, þar sem þeir eiga
að matreiða handa sér sjálfir. Fylgsni rœn-
ingjanna er uppi á þverhnýptu fjalli, þar sem
aðeins er þröngt einstigi niður og þess vand-
lega gætt. Það er því ekki árennilegt fyrir
drengina að reyna aö flýja. Þegar hér er kom-
ið, hafa þeir Steinn og Abebe orðið ósáttir ....
♦ ♦ ♦
Steinn ætlaöi að biðja Abebe fyrirgefning-
ar, — ef hann kæmi þá aftur. Mamma hans
hafði sagt honum, að hann ætti að biðja fyr-
irgefningar, ef hann gerði einhverjum rangt
til. Hann spennti greipar og bað til Guðs:
Góði Guð fyrirgefðu mér, að ég reiddist Abebe
og særði hann. Láttu Abebe koma aftur, svo að
ég geti beðið hann fyrirgefningar — og við
getum flúið héðan. Amen.
Það leið ekki á löngu, að Abebe kæmi. Hann
kom með leirkerið íullt af vatni og fór strax
að búa til mat. Egg höfðu þeir keypt áf gam-
alli konu. Hún hafði gefið þeim ögn af salti
í matinn. Steinn sat hljóður um stund og
horfði á Abebe.
— Heyrðu, sagði hann, viltu fyrirgefa mér
að ég var vondur við þig í gær? Ég var svo
reiðir að ég vissi ekki hvað ég var að segja
við þig. Þú ert bezti vinur minn. Hvort menn
eru hvítir eða svartir skiptir engu máli.
Abebe horfði undrandi á hann.
— Hvernig get ég vitað að þér sé þetta
alvara? Hvítir menn líta niður á okkur. Þeir
koma hingað og taka landið okkar og vilja
að við þjónum sér. Og alltaf er verið að
minna okkur á, að við erum svartir, eins og
það sé ljótt.
— Pabbi og mamma komu ekki hingað til
landsins til þess að þið þjónuðuð þeim, held-
ur til þess að kenna ykkur að þjóna Guði,
svaraði Steinn.
Abebe leit upp.
— Já, það er alveg satt, sagði hann hugs-
andi. Mér fellur mjög vel við þau. í nótt var
ég að hugsa um að draga þig sofandi út úr
kofanum og henda þér út fyrir þverhnípið, og
gerast sjálfur ræningi. En þá var alveg eins
og væri hvíslað að mér: Þú skalt ekki morð
fremja! Þá bað ég Guð að hjálpa mér að
verða kristinn.
Abebe sneri sér að eldstæðinu og skaraði
í eldinn. Steinn bað Guð að láta-Abebe alltaf
vera hjá sér.
Flótti í undirbúningi.
Næstu daga voru þeir Steinn og Abebe öll-
um stundum að athuga möguleika á flótta.
Abebe hélt sig mikið í nánd við bústaði ræn-
ingjanna, en Steinn rannsakaði hamrabrún-
ina í von um að finna skarð í henni eða hent-
ugan sigstað. Honum var svo sem leyft að
þreifa fyrir sér, ræningjarnir hlógu bara að
honum, svo öruggir voru þeir um. að hamr-
arnir væru betri en nokkur fangagirðing. En
honum var sama þó að hlegið væri að honum.
Hann var viss um, að einhvern tíma og ein-
hvern veginn mundi þeim takast að flýja.
Steinn lá á berghamrinum með höfuð og
axlir út fyrir brúnina. Hann var óhræddur og
fann ekki lengur til svima. Hann tók vel eftir
hvar helzt var von um að finna fótfestu í skor-
um, á nybbum og stöllum í bergveggnum. Það
164
LJDSBERINN