Ljósberinn - 01.12.1957, Síða 30
halda, að þetta væru hjón á leið niður af fjall-
inu.
Drengirnir styttu sér stundir með ráðagerð-
um eins og þessum. Annars fannst þeim hver
dagur langur. Þeir höfðu nóg að borða eins
lengi og peningar Steins entust fyrir matar-
kaupum. Konur ræningjanna seldu þeim egg,
mjólk og ingjerakökur eftir að dimmt var orð-
ið á kvöldin, því að enginn mátti vita um það.
Steinn var allur með hugann heima í Ersó.
Foreidrar hans voru ugglaust ákaflega hrædd
um hann. Og hvað mundu drengirnir segja
þegar skólinn byrjaði og Steinn og Abebe
ekki komnir? Þeir færu að leita þeirra.
Belatjo var enn meðal ræningjanna, en
hann forðaðist að láta Stein og Abebe sjá sig.
Steinn rakst þó einu sinni á hann.
— Belatjo! kallaði Steinn.
Belatjo hafði ekki orðið hans var. Þegar
hann sá Stein, sneri hann undan og hélt af
stað. Steinn hljóp á eftir honum og þreif í
handlegginn á honum.
— Belatjo, hvað sagði pabbi, þegar þú fékkst
honum bréfið?
Belatjo hratt honum frá sér.
— Ég heiti ekki Belatjo. Nafn mitt er Alí.
Ég skil ekki, hvað þú ert að tala um, sagði
Belatjo reiðilega.
Ó, nei, hann kannaðist ekki við, að hann
væri Belatjo. Það gat meira en verið, að hann
hafi sagt skakkt til um nafn sitt, þegar hann
var á kristniboðsstöðinni. En Steinn var viss
um, að hann þekkti hann. Svikarann!
Dimm nótt.
Abebe lá eins og ormur á bak við kofa
ræningjaforingjans og hlustaði. Það var nið-
dimm nótt. Tunglið var ekki komið upp.
Froskar og engisprettur gögguðu og suðuðu
svo hát.t, að Abebe reyndist erfitt að heyra mál
manna inni í kofanum, sem þó var tilgngur
hans.
Foringinn hafði stefnt nokkrum forustu-
mönnum bófaflokksins á sinn fund. Abebe
var ákveðinn í að komast eftir, hvað nú væri
á seyði. Steinn var ekki með honum. Hann
skildi ekki mál ræningjanna enda öruggast,
að Abebe væri einn, síður hætta á, að ræn-
ingjarnir yrðu varir við hann.
Ræningjarnir töluðu í hálfum hljóðum, svo
að varla heyrðust orðaskil, og voru þó kofa-
dyrnar opnar. Foringinn var dálítið skræk-
róma. Abebe þekkti röddina og heyrði hvað
hann sagði, því að þá þögðu hinir.
— Ég hef kallað ykkur á minn fund til
þess að ræða við ykkur um nýjar ráðagerðir,
sagði hann. Það er ekki útlit fyrir, að hvíti
maðurinn ætli að gera neitt frekar til þess
að leysa út strákhvolpana. Hann heldur ef til
vill, að þeir séu dauðir. Eða máske gerir hann
ekkert annað en að biðja guðinn sinn. Annað
getur hann ekki heldur gert, hingað kemst
enginn. Er ekki tími til kominn, að við förum
aðra herferð.
Nú tóku margir samtímis til máls. Abebe
heyrði aðeins orð á stangli. En það heyrði
hann, að ekki voru allir sammála.
— Hljóð! kallaði foringinn byrstri röddu.
Heyrum hvað öldungurinn Alemajehús hefur
að leggja til málanna.
Þó að Abebe legði sig allan fram um að
heyra hvað öldungurinn sagði, gat hann ekki
greint eitt einasta orð. Þá tók foringinn aft-
ur til máls:
— Á morgun fer stór áætlunarbíll frá Addis
Abeba norður til Gesha. Með þeim bíl ferð-
ast ósjaldan ríkir kaupmenn. Mér finnst tími
til kominn, að þeir færi Andafjalli fórn sína.
Hér er til mikils að vinna, en ekki að áhættu-
iausu. Við verðum að leggja af stað á morg-
un fyrir sólaruppkomu.
Enn urðu nokkrar umræður um málið, og
aftur bað foringinn sér hljóðs.
— Áður en farið verður niður af fjallinu
verðum við að ákveða, hvað gera á við fang-
ana. Ég held, að bezt sé að losa sig við þá
og það sem allra fyrst. Það getur enginn
sannað, að við höfum tekið þá. Við losum
okkur við þá áður en við leggjum af stað á
morgun.
Það fór hrollur um Abebe. Líklega var
ætlunin að hrinda þeim fyrir björg. Þá tók
öldungurinn, Alemajehús, aftur til máls.
— Svarti strákurinn samlagast okkur.
Hann er hraustur og liðugur og getur með
tímanum orðið góður liðsmaður. Látið hann
velja milli lífs og dauða.
En hvíta strákinn er bezt að losa sig við
með góðu móti. Ég legg til að honum verði
hent fyrir hýenurnar, þið látið hann fljúga
út fyrir til þeirra áður en þið farið.
Abebe skiidist, að nú væri fundinum að
166
LJOSBERINN