Ljósberinn - 01.12.1957, Side 32

— Við gleymdum að biðja til Guðs, var
fyrsta hugsun Steins.
Faðir og sonur.
— Hvert hafið þið hugsað ykkur? sagði
ræninginn í hálfum hljóðum.
Hann stóð hreyfingarlaus fyrir framan
drengina. Hann var í einkennisbúningi her-
manna, með belti og skammbyssu. Andlitið
var dökkt og þeim ósýnilegt vegna dimm-
unnar. Það galt líka einu hvernig hann leit
út. Þeim nægði að vita, að hann var ræningi,
sem engrar miskunnar var að vænta af. Öll
von var úti. Abebe sat svo utarlega á brún-
inni, að búast mátti við á hverri stundu að
hann hyrfi út fyrir þverhnípið. Honum stóð
alveg á sama.
— Heim til Ersó, svaraði hann og kenndi
þráa í röddinni.
— Þangað komist þið áreiðanlega ekki,
svaraði ræninginn. Þið komizt ef til vill nið-
ur á klettastallinn, en lengra ekki. Þar mund-
uð þið finnast þegar birtir. Fangar hafa reynt
áður að komast þessa leið, en alltaf mistek-
izt og orðið fegnir að við drógum þá upp
aftur. Syllan liggur nefnilega ekki alla leið
að skarðinu.
Drengirnir svöruðu ekki. Það var eins og
þeim stæði á sama um allt.
— Vegna hvers vildir þú flýja? spurði ræn-
inginn og sneri sér að Abebe. Þú vissir þó
að þér yrði lofað að lifa og vera hér hjá
okkur.
— Ég vil ekki verða eins og þið, svaraði
Abebe. Ég vil lifa fyrir Guð og get þess vegna
ekki verið hér. Ef þið hrindið hvíta drengn-
um fram af bjargbrúninni, þá verðið þið að
láta mig fara sömu leið.
— Hvað hétst þú áður en þú varðst krist-
inn?
— Ahmed.
— Þú ert sléttubúi, það heyri ég á mæli
þínu.
— Hvað, hét faðir þinn?
— Ómar Alí, en hann er dáinn.
Ræninginn þagði. Hann settist við hliðina
á Abebe og horfði á andlit hans en sagði ekki
neitt, þangað til allt í einu að hann faðmaði
hann að sér.
— Flyttu þig frá brúninni, þú getur dottið
út fyrir. Þú ert sonur minn!
Abebe hrökk við. Óttasleginn horfði hann
upp til ræningjans.
— Ert þú faðir minn? Það eru liðin sex ár
síðan faðir minn dó.
— Já, sex ár síðan hann hvarf. Er móðir
þín lifandi?
— Nei, hún dó í fyrra. Hún lá veik ein
í kofa. Eina nóttina komu hýenur. Ég var
úti hjá úlföldunum.
— Jæja, er hún dáin. Hún var góð kona.
En hvað um bróður þinn?
— Hann er giftur og á börn. Ég vildi ekki
vera hjá honum.
— Hvar býr hann?
— Hann býr við eyðimerkurjaðarinn, þar
sem áin hverfur í sandinn. Ég strauk frá
honum.
— Hvers vegna fórst þú til Ersó?
— Fyrst var ég í Harar, en bróðir minn
sótti mig þangað. Þá strauk ég til Ersó og
þar var ég skírður, og á nú ekkert skylt við
þig-
— Þú varst sonur minn, sagði ræninginn
eftir dálitla þögn. Ég fór frá ykkur og vildi
lifa frjálsu lífi háfjallaræninga. Stundum hef-
ur mig iðrað þess, en nú get ég ekki snúið
aftur. Verðir þú hér hjá mér, þá getur okk-
ur báðum liðið vel.
Abebe svaraði engu. Hann hélt enn í sig-
bandið.
— Ég skal hjálpa þínum hvíta vini til að
flýja, sagði ræninginn, ef þú verður hér eftir.
Þú þarft ekkert að vinna. Við höfum nóga
peninga. Þegar þú verður fullvaxinn, færð
þú einkennisbúning oð vopn og færð að fara
með okkur í ævintýralegar ránsferðir.
Abebe svaraði ekki. Hann þurfti að hugsa
sig um. Honum hafði nú boðizt tækifæri til
að bjarga lífi sínu og Steins. Þæði hann það
ekki, mátti búast við að ræninginn færi með
þá á fund foringjans og þurftu þeir þá ekki
að vænta sér neinnar vægðar. — Þetta var
faðir hans, sem allir héldu að væri dáinn.
Hann hafði veitt honum athygli áður og
fundizt hann vera líkur einhverjum, sem hann
þekkti. En að hann væri faðir hans hafði
honum aldrei komið til hugar. Hvað var
réttast að gera? Átti hann að verða hér eft-
ir, fara ekki aftur til Ersó, hætta að biðjá til
Guðs?
Abebe leit til föður síns.
168
LJDSBERINN