Ljósberinn - 01.01.1960, Blaðsíða 5

smali, urðum við Óðinn enn betri vinir. Reynd-
ar átti hann það stundum til að snúa í mig
afturendanum, þegar hann sá mig nálgast.
En ég vissi, að hann var meinlaus eins oglamb.
Gekk ég því hiklaust til hans og lagði aðra
höndina upp á lend hans um leið og ég sagði
í gaelurómi:
„Blessaður karlinn minn, vertu nú góður.“
Gæði hans brugðust mér heldur aldrei. Ég
gekk rólega fram með hlið hans, lagði hand-
legginn yfir hálsinn og klóraði honum undir
faxinu. Þá var björninn unninn.
Það var ætíð vani minn að tala mikið við
Óðin, einnig þegar ég var send á honum
bæjarleið. Sagði ég honum þá oft, hvert ferð-
inni væri heitið og lét hann síðan sjálfráðan.
Hvort sem það var tilviljun eða vitsmunir,
sem réðu, þá brást það ekki, að Óðinn rataði
réttu leið án þess að ég tæki í tauminn.
Eins og margir hestar, sem hafa góða
greind, var Óðinn líka skapstór. Það mátti
ekki alltaf mikið út af bera, svo að fyki í
hann. Hann var að eðlisfari þroskamikill. En
þegar hann reiddist margfölduðust kraftar
hans.
Ég man vel, hve pabbi og mamma voru ætíð
stundum áfram fyrir sláttuvélinni, ef honum
fannst ekki félagi hans, sem með honum
dróg, gera skyldu sína. Endaði það stundum
með því, að hann dróg vélina alla og hinn
hestinn líka. Þegar hann var í slíkum ham
var tilgangslaust að ætla að halda aftur af
honum. Þá reiddist hann aðeins enn meira.
Bezt var bara, er verkinu var lokið, að strjúka
sveittan kroppinn og gefa honum síðan flat-
köku eða deig að launum.
Óðinn var mjög fótviss og traustur vatna-
hestur. Ef straumurinn var þungur var hann
fastur eins og bjarg, og þegar vatnið dýpkaði
herti hann stöðugt á sér, svo að öldurnar
freyddu á breiðu brjóstinu.
Ég man vel, hve pabbi og mamma voru ætíð
örugg, ef ég aðeins sat á Óðni. Honum mátti
treysta betur en mörgum manninum, enda
brást hann aldrei.
Óðinn var ákaflega stoltur og vandur að
virðingu sinni. Hann gat aldrei þolað, að aðr-
ir hestar stæðu honum framar á nokkurn
hátt, jafnvel þó að hann sjálfur væri kominn
á efri ár.
Þegar hann var 22 ára að aldri, rákum við
systkinin kindur fjölskyldunnar á afrétt eins
og gert var árlega. Ég sat þá á hinum gamla,
góða vini mínum, því að betri hest var ekki
hægt að kjósa sér til slíkra ferða. Það þurfti
ekki einu sinni að stjórna honum. Ef einhver
kindin drógst aftur úr, var hann óðar kom-
inn þangað. Og þó að hann væri ákafur við
öll störf var hann mjög tillitssamur við litlu
lömbin.
Á heimleið vorum við í samfylgd með hópi
manna, sem komið höfðu á afréttina í sömu
erindagjörðum og við systkinin. Var þá sprett
úr spori, því að ýmsir höfðu gæðinga til
reiðar. Alla leið var Óðinn samsíða fyrsta
hestinum. Ég óttaðist, að þessi langi sprettur
yrði honum, svona gömlum, um megn og ætl-
aði að halda aftur af honum. En þá reiddist
hann mér svo að um munaði. Hann frýsaði
hátt og hristi höfuðið, svo að ennistoppurinn
kastaðist til. Ég lét hann því sjálfráðan. Enda
vissi hann bezt, hvað hann þoldi, því að hann
lét ekki á sjá, er ferðinni var lokið.
Aftur á móti varð Óðinn kulvís með aldr-
inum. Pabba þótti oft nóg um, þegar hann að
vetrarlagi, í góðu veðri, fór inn í hesthús
snemma dags með hina hestana á eftir sér.
Stundum datt okkur í hug, að það væri
heyið í stallinum en ekki kuldinn úti, sem
ætti sökina.
Það var sama, hve vandlega dyrunum var
lokað. Óðinn beitti bæði flipa og tönnum
þangaö til honum tókst að opna. Hann
skemmdi þó aldrei neitt, heldur opnaði á
sama hátt og við, og var furðu fljótur að því.
Hann lét sér ekki heldur nægja að komast
einn í húsaskjól. Ef hinir hestarnir fylgdu
honum ekki strax eftir, stakk hann höfðinu
aftur út í dyrnar og hneggjaði hátt til að
kalla á þá. Þeir báru sýnilega talsverða virð-
ingu fyrir honum, því að þeir hlýddu kalli
hans venjulega þegar í stað.
Óðinn er hniginn að velli fyrir nokkrum
árum. Þrekið bilaði allt í einu, þegar hann
var orðinn 23 ára. Ég var þá farinn að heim-
an. Mér þótti vænt um að þurfa ekki að vera
viðstödd, þegar ævi hans lauk. Þess vegna á
ég aðeins minningar um hann sem vitran,
hraustan og sterkan stólpagrip, sem ekkert
gat bugað.
-K ~K