Ljósberinn - 01.01.1960, Blaðsíða 9

— Þetta eru tæplega níu og hálft kíló.
Jó.n þagði. Hann vildi ekki koma upp um
einföldu vogina hans Sveins, sem stóð heima
á verkstæðinu.
Þegar hann kom heim, sagði hann, hvað
kaupmaðurinn hafði sagt, og afhenti Sveini
peningana, sem hann hafði fengið fyrir fisk-
inn.
Það rann upp nýr veiðidagur, og aftur
veiddu þeir vel. Jón sá Svein vega fiskinn
á sama hátt og áður. Það sama gerðist aftur
niðri hjá Níelsi kaupmanni. Níu og hálft kíló
og ekki eitt gramm umfram.
Það var eins og kaupmaðurinn gyti aug-
unum út undan sér á Jón.
Þegar Jón nálgaðist verkstæðið aftur, heyrði
hann að Sveinn var að tala í símann.
— Það er ekkert í veginum með dreng-
inn, sagði hann. Hann selur engum fisk á
leiðinni. Til þess er hann allt of heiðarlegur.
Blessaður.
Jón beið dálitla stund. Hann hafði ákafan
hjartslátt, þegar hann gekk inn. Kaupmað-
urinn hafði greinilega grunað Jón um að hafa
selt fisk á leiðinni.
Hann heyrði Svein syngja, meðan hann
sólaði vinnuskó. Jón gekk inn.
.'Í til karlinn halda á honum í annarri
ðan hendinni. Augun gerði hann úr
litlum steinum. Nef og munn úr
spýtukubbum.
— Hér eru peningarnir fyrir níu og hálfu
kílói, sagði Jón.
— Það stendur nákvæmlega heima, sagði
Sveinn.
— Stendur heima?
— Já, kaupmaðurinn hringdi og sagði mér
það, og kvaðst halda, að þú seldir fisk á leið-
inni, en ég sagði honum, að því tryði ég
alls ekki. Meinið er allt annað, og ég held
að ég viti hvað það er. Ég er eiginlega að
velta því fyrir mér, hvort það hafi ekki
verið Guð sjálfur, sem sagði mér hvernig í
þessu liggur.
Daginn eftir veiddu þeir aftur vel. í þriðja
sinn vó Sveinn á heimatilbúnu voginni sinni,
sem var gerð af dunki með bátalakki, er
hékk á stöng. I þetta sinn vó hann nákvæm-
lega, en annars var hann vanur að láta vel
útilátið á vogina.
— í dag vegum við nákvæmlega, sagði
Sveinn.
Síðan lögðu þeir af stað. Jón reiddi fisk-
inn á hjólinu sínu, en Sveinn reiddi dunkinn
með bátalakkinu. Jón var ákaflega spenntur.
Hann hugsaði og hugsaði en fann enga lausn
á málinu. Ef til vill myndi kaupmaðurinn
vega á annan hátt í dag eingöngu vegna þess
að Sveinn var með til að líta eftir. Sveinn
söng eins og venjulega, fallegan söng.
Það var heppilegt, að búðin skyldi vera
tóm, hugsuðu þeir báðir.
Þeif heilsuðu kaupmanninum, og hann
tók við fiskinum. Þeir töluðu um veðrið og
veiðarnar, og síðan lét kaupmaðurinn fiskinn
á vogina. Nú átti að skera úr því, hvort Jón
væri saklaus eða sekur.
Kaupmaðurinn stóð rólegur bak við hina
nýju vog sína. Gleraugun, sem hann var van-
ur að hafa á enninu, féllu niður á nefið.
Hann fylgdi kvarðanum með vísifingri. Vís-
irinn færðist hægt og stanzaði.
— Það er augljóslega minna í dag, þegar
þú ert sjálfur með, kæri Sveinn.
Jón varpaði öndinni léttar.
— Hvernig vegurðu eiginlega? spurði kaup-
maðurinn hlæjandi.
— Vogin er einföld, en það er áreiðanlegt,
að það er hægt að treysta henni.
— Hefurðu almennilega löggilta vog, sagði
kaupmaðurinn háðslega.
Sveinn beygði sig niður og tók upp dunk-