Ljósberinn - 01.04.1960, Síða 2
Georg litli og tréS.
Þegar George Washington,
forseti Bandaríkjanna, var
drengur, gaf faðir hans hon-
um litla öxi. Hann fór með
öxina út í garð föður síns og
hjó í fallegt tré, sem þar stóð,
þangað til hann skemmdi það.
Þetta var uppáhaldstré föð-
ur hans. Þegar hann sá
skemmdina í trénu, þótti hon-
um leitt, hvernig komið var og
spurði hvern og einn í húsinu,
hver hefði skemmt það.
Georg litli kom inn í þeim
svifum, og faðir hans sagði:
— Georg, hver hefur
skemmt fallega kirsuberja-
tréð mitt?
Georg þagði um stund. Sið-
an þerraði hann tár úr augum
sér, leit framan í föður sinn
og svaraði:
— Ég get ekki skrökvað,
faðir minn, þú veizt, að ég
get það ekki. Ég hjó tréð með
öxinni minni.
Faðir hans tók hann í fang
sér og sagði:
— Þú hefur sagt satt, elsku
drengurinn minn; og það er
betra en þúsund tré, þótt allir
ávextirnir væru silfur og gull!
★ ★ ★
í sporvagninum.
Hershöfðingi einn steig eitt
sinn upp í sporvagrl og settist
alveg aftur við dyr. En svo
komu undirforingjar og ó-
breyttir hermenn og fylltu
smám saman hin sætin.
Skömmu seinna steig göm-
ul kona inn í vagninn. Þá var
ekkert sæti eftir handa
henni, og enginn stóð upp.
Gamla konan gekk hægt aft-
ur eftir vagninum og nam
staðar aftur við dyr. Óðara en
hershöfðinginn sá hana, stóð
hann upp og bauð henni sæti
sitt.
Þá varð hermönnunum
skyndilega órótt innanbrjósts.
Þeir stóðu nú upp hver á
fætur öðrum og buðu hers-
höfðingjanum sæti sín. Hers-
höfðinginn hristi höfuðið og
sagði:
— Nei, þakka yður fyrir.
Fyrst gamla konan gat ekki
fengið sæti, þá er ekkert sæti
heldur til handa mér.
★ ★ ★
Örninn og sólin.
Enskum lávarði var einu
sinni gefin arnarungi. Hann
bjó um hann í stóru búri í
garðinum bak við hús sitt.
Örninn óx og var nú orðinn
fallegur, stór og sterkur fugl.
Við og við baðaði hann vængj-
unum, eins og hann langaði
til að fljúga burtu. Horfði
eigandinn oft á hann og hgfði
af honum mikla ánægju.
En svo bar til, að lávarður-
inn þurfti að fara í langferð.
Hvað átti hann nú að gera við
örninn, — koma honum fyrir
hjá vinum sínum eða gefa
honum frelsi?
Örninn sat oft einmanaleg-
ur og stúrinn í búrinu sínu.
Þá var eins og ásökun í svip
hans: Hvers vegna á ég að
vera bandingi hér? Ég er þó
ekki skapaður til ánauðar!
Þá ákvað eigandinn að gefa
honum frelsi. Hann opnaði
búrið, vék sjálfur út í horn á
garðinum og beið þess, hvað
örninn tæki til bragðs.
Eftir litla stund kom hann
út úr búrinu og gekk hægt og
gætilega um garðinn, án þess
að hefja vængina. Það var
eins og honum fyndist hann
ekki vera fyllilega frjáls enn.
Þá tók eigandinn hann og
setti hann upp á girðinguna.
En hann sat þar líka kyrr og
hreyfði sig ekki.
Veðrið hafði verið drunga-
legt og sólin hulin skýjum. En
allt í einu svipti skýjunum
frá, svo að sólin kom fram
og skein niður í garðinn.
Þá leit örninn upp, þandi
út vængina og flaug — beint
í sólarátt. Innan skamms var
hann kominn svo hátt, að
hann var eins og lítill dökkur
díll í loftinu, — svo hvarf
hann og sást ekki framar.
★ ★ ★
34
LJÓ b b e r i n n