Ljósberinn - 01.04.1960, Qupperneq 3

kO. árg., 3. tbl.
Mjésberinn
þj uerdur elnhvem tíma launaÍ,
Apríl 1960.
ERGERI
Árið 1812 voru Frakkar frá sér numdir af
fögnuði yfir sigurvinningum sínum.
Napóleon mikli lét nú enn efna til liðs-
safnaðar um allt ríki sitt. Enginn fékk sig
undanþeginn, hvort heldur hann var ungur
eða gamall, ef hann var á herskyldu aldri.
Liðsafnaður þessi fór fram með hlutkesti.
Enginn komst undan, sem dró nafn sitt, nema
hann væri ekki álitinn nýtur.
í einum bæ voru 400 ungir menn og kom-
ust ekki nema 10 af þeim hjá herþjónustu.
Nauðugir viljugir urðu þeir allir að taka þátt
í herförum hins mikla og sigursæla keisara
síns.
Úti fyrir dyrum sveitarforingjans stóð göm-
ul kona grátbólgin og faðmaði að sgr einka-
son sinn, full örvæntingar. Liðssafnaðar-
nefndin var nú búin að svipta ekkjuna einu
stoðinni. Sonur hennar var kallaður í herinn,
og mátti því búast við, að hann ætti ekki aft-
urkvæmt til móður sinnar.
Við hliðina á þeim mæðginunum stóð ung-
Ur bóndi, hrautlegur. Hann hafði verið lán-
samari en sonur ekkjunnar. Hann hafði slopp-
ið frá herþjónustunni með hlutkestinu.
Hann reyndi nú að hughreysta gömlu, sorg-
mæddu konuna og sagði:
— Ég skal ganga þér í sonarstað. Ég skal
ala önn fyrir þér eins vel og nokkrum vini
er unnt að gera.
En huggunarorð hans megnuði ekki að
hugga gömlu konuna.
Hver mundi líka geta bætt ekkjunni son-
armissin?
Nú hafði múgur og margmenni safnazt sam-
an um þau. Mátti sjá á öllum, að þeir kenndu
í brjósti um móðurina. Hún stóð þarna eins
og ekkjan í Nain forðum.
L J DSBERINN
Allt í einu bar þar að mann, sem enginn
vissi nein deili á.
Ungi bóndinn hélt áfram að hugga móður-
ina með öllum hugsanlegum ráðum, en allt
kom fyrir ekki. Hann vék sér þá út úr mann-
þrönginni og nam staðar undir lítilli eik þar
skammt frá. Hugsar hann nú með sér, hvað
hann skuli til bragðs taka. Eftir stutta stund
gengur hann aftur til gömlu konunnar og
segir:
— Þú mátt halda syni þínum, ég skal fara
í einkennisbúninginn í staðinn fyrir hann.
Allir, sem þetta heyrðu, æptu fagnaðaróp
og þyrptust utan um unga bóndann.
Móðir og sonur vörpuðu sér full þakklætis
að fótum honum, og þótti sem þau ættu hon-
um líf sitt að launa.
Ungi bóndinn svaraði aðeins:
— Verið þið ekki að þessu! Þetta er í raun-
inni ekki mikil fórn. Átta ár eru fljót að líða.
Þá sagði einhver í mannþrönginni á bak við
hann með alvarlegum rómi:
— Það verður einhvern tíma launað, sem
vel er gert.
Það var þá ókunni maðurinn, sem sagði
þetta. Allir störðu á hann. En hann gekk
burt og stefndi út úr bænum.
Þá sögðu einhverjir:
— Þetta er líklega prestur eða skólakenn-
ari.
Að þrem árum liðnum var háð orusta við
Waterloo, er svipti Napóleon öllum sínum
völdum. Kvöldið fyrir orustuna sat keisarinn
á fundi með hershöfðingjum sínum og ræddi
um undirbúning orustunnar.
Þá gekk ungur liðsforingi inn í salinn.
35