Ljósberinn - 01.04.1960, Blaðsíða 5

Lilja Kristjánsdóttir:
^S>o
'9
wr um
SóL

BRANDA LITLA
Sólveig var alltaf mikill dýravinur.
Allar skepnur voru henni kærar, nema sízt
kýrnar, einkum þegar hún þurfti að eltast viS
þær haust og vor.
Hún talaði mikið við húsdýrin. Þau þekktu
hana öll og virtust skilja hana ótrúlega vel.
Kettirnir voru í miklu dálæti hjá henni.
Hún stalst stundum til að láta kisu sína sofa
hjá sér og kenndi henni að leika ýmsar listir.
Það var siður á heimilinu, þegar kettir og
hundar eignuðust afkvæmi, að lofa þeim að
hafa eitt þeirra hjá sér, er hin voru tekin.
Þess vegna voru oft hálfvaxnir kettlingar og
hvolpar í kringum Sólveigu.
Eitt vorið fæddist mjög fallegur grábrönd-
óttur kettlingur, sem látinn var lifa. Hann
varð bráðlega góður vinur hennar. Hún kenndi
honum að svara, þegar hún talaði við hann.
Og ef hún kallaði, kom hann hlaupandi langar
leiðir til að vita, hvað hún vildi.
Um sumarið voru þrjú lítil börn á heimil-
inu. Þau höfðu gaman að skepnunum. En
vegna fávizku sinnar handléku þau dýrin
oft ómjúklega. Sólveigu sveið þetta. Varnar-
lausum skepnunum mátti ekki misþyrma.
Hún reyndi því að gæta þeirra eins vel og
hægt var.
Kvöld eitt, þegar kettirnir fengu kvöld-
matinn sinn, fannst Branda litla hvergi. —
Mamma hennar leitaði mjálmandi um allt,
og Sólveig aðstoðaði hana dyggilega við leit-
ina. Þær fóru um allt húsið, upp á loft, niður
í kjallara, út í fjós og hlöðu. En hvergi fannst
Branda.
— Góði Guð, hjálpaðu mér að finna hana
Bröndu litlu, bað Sólveig með grátstafinn í
kverkunum.
Allt í einu kom henni í hug, að um daginn
hafði hún séð börnin að leik við gamalt fjár-
L J □ 5 B E R I N N
hús, sem stóð eitt sér uppi á túni. Hún hljóp
þangað. Inni í fjárhúsinu var skuggsýnt, svo
að hún sá lítið, en kallaði því hærra. Hún
vissi, að ef Branda heyrði mundi hún svara,
ef hún gæti. En ekkert hljóð heyrðist.
Síðan gekk hún kringum fjárhúsið og kall-
aði hástöfum:
— Branda mín, Branda mín.
Sólveig staðnæmdist skyndilega. Hvaða
hljóð var þetta, sem hún heyrði? Hún kall-
aði aftur:
— Ertu hérna, Branda mín?
Svo stóð hún og hlustaði.
Jú, svo sannarlega barst henni að eyrum
ofurveikt mja-á.
En hvaðan hljóðið kom, gat hún ekki
greint.
Hún kallaði enn hærra og reyndi að kom-
ast að raun um, hvaðan svarið barst.
Bak við fjárhúsið stóð ofurlítil upphlaðin
grjóthrúga. Steinar þessir voru notaðir á
haustin til að halda niðri striganum, sem
breiddur var yfir heyin hjá fjárhúsinu. Ef til
vill gat verið, að kettlingurinn hefði leitað
skjóls hjá grjóthrúgunni. Sólveig gekk því
þangað og sagði um leið:
— Branda mín, ertu hér?
Svarið kom samstundis með veikri rödd:
— Mja-á, mja-á.
Sólveig stirðnaði af skelfingu. Henni heyrð-
ist hljóðið koma innan úr hrúgunni. Til örygg-
is kallaði hún þó aftur og fékk grun sinn stað-
festan. Hún lét hendur standa fram úr erm-
um og losaði varlega efstu steinana. Hún ótt-
aðist mest, að þegar hún færi að hreyfa við
þeim, mundi losna um aðra steina, svo að þeir
kremdu kettlinginn til bana. Bráðlega kom
hún auga á tvö lítil eyru. Síðan kom allt höf-
Framh. á bls. 46.
37