Ljósberinn - 01.04.1960, Page 11
^(íinor____^rtbletl:
^tífaehke^Hit
Áslaug var á leiðinni heim. Hún var að
koma úr skólanum og var þungt hugsandi.
Hún var ung og glaðlynd stúlka, sem átti
auðvelt með að vera vingjarnleg við aðra og
gera öðrum gott. En í dag var hugur hennar
upntekinn við stílverkefnið, sem þeim hafði
verið sett fyrir. Hún tók ekki eftir neinu, sem
gerðist í kringum hana. — Þetta var skelfi-
legt, hugsaði hún. Þessi nýi kennari var al-
veg ómögulegur. Hvernig, sem það var, þá
gat honum dottið svo margt skrítið og und-
arlegt í hug, eins og t. d. þetta í dag. í fyrsta
tíma voru Biblíusögur, og þá höfðu þau rætt
um það, hversu miklu Jesús hafði fórnað
fyrir mennina. Og þá datt kennaranum allt
í einu í hug, að nú skyldi stílverkefnið vera um
þessi orð Jesús, sem standa hjá Matteusi 25,40:
„Svo framarlega sem þér hafið gjört þetta
einum þessara minna minnstu bræðra, þá
hafið þér gjört mér það.“
Og þarna gekk hún nú eftir götunni, heim
á leið, og var nærri dottin um litla telpu-
'hnokka bakarans, sem sat við gangstéttar-
brúnina og grét.
— Af hverju grætur þú svona sárt, væna
mín?
— Æ, æ, hún átti svo bágt með að tala, en
svo kom loksins öll sagan um Tass, sem hafði
tekið skóinn hennar og hlaupið með hann í
burtu.
Áslaug hafði litla löngun til að draslast
með hana heim í þetta sinn, en leiðin lá nú
einmitt fram hjá húsi bakarans, svo að hún
tók hana með sér.
Allt gekk ljómandi vel niður að næsta
götuhorni. En hvað var nú þetta? — Þarna
kom Hans Jörgen hlaupandi fyrir hornið á
fullri ferð.
— Nei, Áslaug, ert þú nú orðin miskunn-
sami Samveriinn, eða er það stílverkefnið,
sem bú ert að leysa á þennan hátt?
Þetta ertnislega bros gat komið manni í
vont skap, en áður en hún gat sagt nokkuð,
LJDSBERINN
var hann kominn langt í burtu, upp eftir göt-
unhi. Stílverkefnið, já. Það var hræðilegt.
Það var svo leiðinlegt, að þetta skyldi einmitt
vera seinasti stíllinn fyrir páskafríið.
Og hún, sem þurfti að gera þessi ósköpin
öll, áður en hún færi í útileguna með Elsu,
Olgu og Önnu. Pabbi hafði lofað þeim sumar-
bústaðnum, en þó með einu skilyrði, að þær
gleymdu ekki, hvað páskarnir væru í raun
og veru.
Að gleyma því! Nei! Það hafði pabbi og
mamma séð um. að hún gæti ekki gert. Þau
tóku þátt í kristniboðsstarfi og fóru alltaf
trúfastlega í kirkju. Þau vildu líka gjarnan
taka Áslaugu með sér, en hún gat ekki nærri
alltaf farið. Hún var svo oft upptekin með
vinkonum á sunnudögum.
Um leið og hún hafði skilið við litla ang-
ann, flýtti hún sér heim. Niðri við hornið sá
hún Möggu, bekkjarsystur sína, koma rogandi
með stóran pakka. Þetta var áreiðanlega
kjóll, sem einhver fín frú hafði verið að láta
sauma. Mamma Möggu lifði nefnilega á bví
að sauma fvrir fólk. Pabbi hennar hafði dáið
i fangabúðum í Þýzkalandi. Og þeir, sem
höfðu þekkt hann, sögðu, að hann hefði ver-
ið hetja á meðal fanganna. Magga, já. Hún
var alltaf svo föl og þrevtt. Hún gat víst aldrei
farið út til að fá sér göngutúr eða neitt bví
um líkt. En hún var dugleg í skólanum. Því
gat enginn neitað. Það var víst aðeins Hans
Jörgen, sem var ofar en hún. Áslaug hafði
aldrei talað mikið við Möggu, en innst inni.
hafði hún þó vorkennt henni. Sjálf var hún
frjáls eins og fuglinn fljúgandi, strax og hún
hafði lokið við lexíurnar.
Allt í einu datt henni nokkuð i hug. Ætli
Magga hefði ekki einmitt ?ott af því að fara
unp til fialla fvrir náskana? Aumingja Magga
iitla. En hvað mvndu hinar segja, ef hún
stvngi nú upd á því, að þær tækiu hana með
sem stilk á fjögurra laufa smáranum, eins og
þær höfðu kallað sig? Hún hugsaði sig um og
43