Ljósberinn - 01.04.1960, Page 12

velti þessu fyrir sér svolitla stund. Og enn
kom stílverkefnið upp í huga hennar og gerði
hana órólega.
— Svo framarlega sem þér hafið gjört þetta
einum þessara .... Var í raun og veru unnt
að taka þetta á þennan hátt? Var það raun-
verulega þetta, sem Jesús átti við, að maður
ætti jafnvel að gera það, sem maður hafði
litla eða enga löngun til? Og líka það, að þær
höfðu alltaf verið svo góðar vinkonur, þessar
fjórar, svo að þær þörfnuðust ekki stilksins.
Um leið og hún kom heim, hringdi hún til
Elsu og bað hana að koma sem skjótast. Mál-
ið var nú rætt, og þær urðu ásáttar um að
spyrja hinar tvær um þetta. Þær voru hugs-
andi á svip, þessar fjórar stúlkur, sem sátu
heima í herbergi Áslaugar, þennan dag. Yrði
það nú eins gaman, ef Magga kæmi með þeim?
Eða — yrðu þær raunverulega glaðar, ef þær
byðu henni ekki?
Áslaug sagði þeim frá því, þegar hún hitti
Hans Jörgen, og enn hafði henni dottið stíl-
verkefnið í hug. Hér var í raun og veru verk-
efni handa þeim. Já, það var satt. Þær ætluðu
# ORÐSENDIIVGAIt ^
Allmargir af áskrifendum Ljósberans fá nú
um þessar mundir send póstávísanaeyðublöð.
Eru þeir vinsamlega beðnir um að framvísa
þeim nú þegar á næsta pósthúsi og greiða um
leið áskriftargjaldið.
★ ★ ★
Aðrir áskrifendur fá heimsókn innheimtu-
manna og eru þeir vinsamlega beðnir um að
greiða reikningana við fyrstu framvísun.
★ ★ ★
Munið að senda ekki peninga í almennum
bréfum. Það er ólöglegt og auk þess er ódýr-
ara að senda póstávísun.
★ ★ ★
Nokkrir skulda blaðið fyrir síðasta ár. Eru
þeir beðnir um að greiða skuld sína um leið
og þeir borga yfirstandandi ár.
★ ★ ★
að minnsta kosti að reyna. Það féll í hlut
Elsu að spyrja Möggu. Hún var þroskuðust,
og það var einnig hún, sem gat sagt bezt það,
sem þurfti að segja. Móðir Möggu var ein,
þegar Elsa steig gætilega inn í saumastofuna
þeirra. Hún sagði henni frá, hvers vegna hún
væri komin og spurði, hvort Magga gæti feng-
ið að koma með. Og nú var erfitt fyrir frú
Jensen að svara. Því miður höfðu þau ekki
efni á því að leyfa sér nokkuð aukalega. Fólk-
ið var yfirleitt svo seint að borga fyrir vinn-
una, og svo átti hún ekki heldur nein föt, sem
nauðsynleg voru fyrir slíka útilegu.
En Elsa var góðhjörtuð stúlkn. Hún hafði
snemraa lært að miðla öðrum af því. sem hún
átti og hjáloa öðrum. Og svo hugsaði hún, að
gömlu skórnir hans bróður hennar væru vel
nothæfir, og skíðabuxurnar hennar, sem voru
orðnar of litlar á hana, voru hreint ekki svo
slæmar. Hún hljón nú heim, og áður en lang-
ur tími var hðinn, hafði hún fengið hinar til
að samþykkja þessar ráðagerðir.
Allax áttu þær eitthvað. sem þær gátu vel
verið án. Og þriðiudaginn fvrir páska. gengu
fiórar hamingiusamar stúlkur heim til frú
Jensen. Þar sat Magga og var nú svnilega
mjög undrandi. þegar hún sá bær. En í bett.a
sinn var það erfiðara fvrir Elsu að segia það.
sem hana lansaði til. En svo gátu bær sagt
bað. sem þeim 1á á hjarta og snurðu nú Möggu,
hvort hún gæti ekki komið með þeim í náska-
ferð. þær hefðu nóg pláss. Augu Möggu lióm-
uðu af fögnuði. En það var víst óhugsanlegt.
hún átti hvorki föt né skó. En hún átti skíði.
Skíðin hans pabba, en hvað gagnaði bað?
Þá opnaði Áslaug dvrnar, sem lágu út í
ganginn. og tók inn nakkann, sem hafði að
geyma allt bað, sem Magga þurfti til fararinn-
ar. og hafði verið safnað saman af glöðum,
hiálpsömum stúlkum. Þá fylltust aueu Möggu
gleðitárum. Hún gat naumast trúað því. að
bet.ta væri satt.
Aldrei hafði Magga verið eins hamingiu-
söm eins og þett.a kvöld, þeaar hún laeðist til
svefns og hugsaði til hinnar ánægiulegu ferð-
ar. sem í vændum var. Og í fiórum ungum
hiörtum hliómuðu hin yndislegu orð frá
munni sjálfs meistarans:
— Svo framarleea sem þér hafið giört þetta
einum hessara minna minnstu bræðra, þá
hafið þér gjört mér það.
i
LJ OS'B ER’INN
44