Ljósberinn - 01.04.1960, Page 13

r
£
ohut
&
accn
JCoL
*
nei:
□ PIUMÞRÆLSINS
lega í næturkyrrðinni. Hljómur hennar náði
inn í húsin og inn í eyru allra þeirra, sem
sváfu í rúmum sínum eða annars staðar. Það
var sama, hve menn voru syfjaðir og þreytt-
ir. Þessi hljómur reif alla á fætur. Menn
stukku fram úr skelfingu lostnir. Hvað var
þetta? Stóra málmbumban? Nú er eldsvoði
á ferðum, og hann ekki lítill.
Nú var næturvörðurinn kominn að húsi út-
lendinganna. Þar var hár kirkjuturn. Uppi í
honum var hermaður á verði allan daginn til
að gefa hættumerki, ef loftárás var yfirvof-
andi. Nú hafði hann lagt sig fyrir á teppi á
gólfinu og sofnað. Skerandi hljómur bumb-
unnar náði einnig upp til hans. Hann staul-
aðist á fætur og opnaði einn af stóru glugg-
unum í turninum til að gægjast út. Hann æpti
upp yfir sig, þegar hann sá logabálið á himn-
inum í suðaustri og fór að hringja stóru
klukkunni af öllu afli. Þessi stóra klukka fór
að sveiflast fram og aftur, og djúpir tónar
hennar bárust út um borgina, svo að turninn
nötraði. Ungir og gamlir, skelfingu lostnir,
þustu út úr hreysum og húsum. Nágrannar
útlendinganna flýttu sér að húsi þeirra. Undir
húsi þeirra höfðu útlendingarnir búið til stórt
loftvarnarskýli. Enn fremur höfðu þeir búið
til byrgi í fjallinu á bak við húsið. Venjulega
var mikil samkeppni um skjól í þessum
byrgjum, þegar kirkjuklukkan boðaði, að
hætta væri á ferðum. En nú voru menn al-
veg ruglaðir. Kirkjuklukkan boðaði loftárás,
en stóra málmbumban boðaði stórbruna.
Hverju áttu merin að trúa? Brátt fengu menn
fréttir hjá þeim, sem höfðu farið upp á must-
erishæðina. Höfuðborgin er að brenna. Óvin-
irnir hafa tekið Changsa og kveikt í borginni.
Þeir verða brátt komnir hingað líka. Við skul-
FRAMHALDSSAGA
11
L__________________/
um flýja, meðan tími er til. Miklar annir voru
nú á heimilum manna, Menn söfnuðu mikil-
vægustu munum sínum saman og stungu
þeim í poka og körfur, sem hægt var að bera
á bakinu. Svínum og hænsnum var slátrað í
flýti og stungið niður í körfurnar. Litli grís-
inn Li-fjölskyldunnar missti líka líftóruna.
Þau gátu ekki hugsað sér að reka hann lif-
andi með sér, því að hér þurfti að fara hrað-
ara yfir en svínið gat komizt, ef þau ættu að
komast nógu fljótt á brott. Um dagmál voru
bæjarbúar í Ningsiang á flótta vestur á bóg-
inn eftir dalnum. Smám saman tæmdist bær-
inn, og um kvöldið voru fáir eftir. Verzlanir
stóðu eftir tómar. Hrísgrjónabingirnir hurfu,
og slátrararnir áttu ekki svo mikið sem kjöt-
bita eftir. Sumir lokuðu húsum sínum með
slá. Aðrir hlupu af stað eins og þeir stóðu.
því að þeir hugsuðu með sér, að óvinirnir
brytu hús þeirra upp hvort sem er.
Þegar flóttaskarinn frá Changsa, að niður-
lotum kominn af þreytu og sulti, kom til
Ningsiang biðu flóttamannanna hörmuleg-
ustu vonbrigði. f bænum var hvergi mat að
fá. Þeir, sem fyrstir komu. fóru um allt og
hrifsuðu þá litlu mola, sem eftir voru. Þegar
allur skarinn kom, var allt upp etið. Með-
fram ánni og þjóðveginum söfnuðust saman
þúsundir af þreyttu, sársvöngu fólki. Börnin
grétu, fullorðna fólkið kveinaði. Sjúklingarn-
LJD5BERINN
45