Ljósberinn - 01.04.1960, Blaðsíða 14

ir lögðust fyrir og óskuðu þess, að dauðinn
byndi endi á þjáningar þeirra.
Skátaflokktirinn { Ningsiártg
tekur til starfa.
Ef þið bafiö iesið tóókina um skátafíokkínn
í Ningsiang, þá þekkið þið þá iiröust.u kín-
Versku drengi, sem þar er sagt frá; Nú ætiá
@g samt serii áðtir að segjá ykkúr, hvað dréng-
írnir í flokknum íiétú; Win-jao, Nek-Djehg.
Keh-hai, Li-Dji og Shao-Wang. Þessir drengir
Höfðu komizt í mörg ævintýri með útlenda
inanninum. vini þeirrá. Skátadrengir í Kína
érti urri rnargt öðrúvísl eri skátár í öðrum
löndum. Þeir læra undir skátaprófin í skól-
anum, alveg eins og aðrar námsgreinar, sem
þeir læra þar. I Ningsiang voru mörg hundr-
uð skátar á kristniboðsskólanum þar. f skól-
um heiðinna manna voru enn fleiri skátar,
en þeir vissu margir lítið um skátastarfið.
En drengjaflokkurinn, sem áður var minnzt
4, V'ar um margt sérstæður. Hvers vegna
voru þeir öðruvísi en aðrir? Það var í fyrsta
lagi af því, að þeir voru óvenjulega duglegir
drengir. En mikilvægast var þó það, að þeir
voru kristnir drengir. Þeir höfðu kvatt hjá-
guðina og sagt skilið við alla ófagra, heiðna
siði og valið Jesúm að leiðtoga lífs síns. Hann
verður að vera leiðtogi vor, ef vér eigum
að vera nýtir drengir, hvar sem er í heimin-
um. Þessir drengir vildu af fremsta megni
reyna að gera skyldu sina við Guð og ætt-
jörðina, hjálpa öðrum og halda skátalögin.
Heit þeirra voru víst ekki alveg eins orðuð
og venja er hjá oss, en þó voru þau víst á-
reiðanlega í svipuðum dúr. Þeir höfðu lofað
því að hafa Jesúm sera Drottin sinn og leið-
toga, og það ættu líka allir skátar að gera.
Dugnaður þessara drengja var furðulegur.
Skólafélagar þeirra héldu heim, þegar menn
flýðu bæinn, en þessir drengir kusu að vera
kyrrir og hjálpa kristniboðanum á kristni-
boðsstöðinni. Hann varð að vera kyrr í bæn-
um og gæta kristniboðsstöðvarinnar, skólans,
kirkjunnar og allra hinna húsanna. Nú runnu
upp spennandi annadagar hjá drengjaflokkn-
um. Þegar flóttinn brast á, keypti krist.niboð-
inn matvörur í stórum stíl, bæði hrísgrjón,
mjöl, kartöflur. hænsni og aðrar nauðsynjar.
Drengirnir drógu að birgðir frá morgni til
kvölds. Þeir hjálpuðu líka til þess að fylla
upp í alia gluggana, se'M itierti ut að götunni.
Það reið á að ganga eins vel frá kristniboðs-
stöðinni og hægt var, ef þjófar, ræningjar eða
brennuvargar réðust á hana. Þeir skiptust
á að standa á verði í kirkjuturninum, því að
hermaðurinn, sem hafði haft varðstöð þar,
hafði flúið með bæjarbúum.
Framhaid.
BttANDA LITLA —
Eramh. af bls. 3Í.
uðið í ljós; Sólveig vann rólega að þessu
björgunarverkí, þó að hjartað hamaðist í
barmi hennar. Hún óttaðist svo mikíð, að það
yrði lítill, lemstraður kettlingur, sem hún að
síðustu dragi upp úr hrúgunni. Að lokum
tókst henni að losá síðasta steininn, sem hélt
litla vesalingnum föstum. Með varfærnum
höndúm tók hún Bröndu litiú úpp, Hún titr-
aði öll af ótta og hjúfraði sig undir vang'a
Sólveigar. Að öðru leyti virtist henni líða
ssemilega.
Telpan skoðaði fætuina. Þeir voru heilir,
allir fjórir. Síðan lét hún háná niður á jörð.
Branda tók tvö eða þrjú hopp, snerí svo við,
hljóp að fótum hennar og mjálmaði.
— Já, Branda mín. Ég skal taka þig og
fara með þig heim. Mig langaði bara að sjá,
hvort þú gætir gengið, sagði Sólveig og strauk
litlu kisu sína blíðlega. Svo bætti hún við
með tárin í augunum:
— Guði sé lof fyrir, að þú ert víst ómeidd.
Branda litla hafði góða lyst á kvöldmatn-
um, þegar heim kom. Mamma hennar var líka
mjög fegin að fá barnið sitt aftur. Hún átti
annríkt um kvöldið. Bröndu þurfti að þvo
hátt og lágt eftir þessa löngu útivist. Er þvott-
inum var lokið, lögðust þær báðar til svefns.
Stóra kisa malaði ánægjulega yfir að hafa
fundið dóttur sína, og Branda litla fékk sopa
hjá mömmu sinni áður en hún sofnaði.
Daginn eftir var talað við litlu systkinin
og þeim sýnt fram á, að svona mætti aldrei
fara með nokkra skepnu. Þau lofuðu hátíð-
lega að minnast þess, þó að þau skildu varia,
því Branda mætti ekki búa í litlu steina-húsi
út af fyrir sig.
Liltja Kristjánsdóttir.
46
L J □ S B E R I N N