Ljósberinn - 15.04.1960, Blaðsíða 2

Áhrif kœrleikans.
Maður nokkur var að vetr-
arlagi á ferð um eitt af skörð-
um Alpafjallanna. Hann lenti
í hríðarveðri.
Loks varð hann svo ör-
magna, að hann var að því
kominn að gefast upp. Hann
vissi vel, að honum var bráð-
ur bani búinn, ef hann settist
niður og lokaði augunum. En
hann átti ekki lengur þrek
til að halda sér uppi.
Hann fann góðan stað, sem
hann ætlaði að setjast á. En
einmitt þegar hann ætlaði að
taka af sér bakpokann, kom
hann auga á eitthvað, sem
stóð uppi úr snjónum.
Hvað gat þetta verið?
Það líktist mannsmynd.
Allt í einu flaug honum í hug:
■— Þetta er maður, sem er
að frjósa í hel. Ég get ef til
vill bjargað honum.
Örmagna ferðamaðurinn
tók á öllu, sem hann átti til
og fór að nudda manninn. En
við það hitnaði honum sjálf-
um og færðist nýtt líf í hann.
Með því að bjarga náunga
sínum, bjargaði hann einnig
sínu eigin lífi.
★ ★ ★
Englavörður.
Kristniboði nokkur og að-
stoðarmaður hans urðu eitt
sinn að fara til afskekkts stað-
ar og sækja þangað í banka
töluverða peningaupphæð.
Það var orðið dimmt áður en
þeir gátu lagt af stað heim aft-
ur. Þeir urðu því að láta fyr-
irberast á leiðinni.
Þeir fólu sig Guði og lögð-
ust til hvíldar undir beru
lofti í fjallshlíð. Næsta morg-
un héldu þeir ferðinni á-
fram.
Nokkrum vikum síðar kom
maður til kristniboðsstöðvar-
innar til að leita læknishjálp-
ar. Maðurinn starði á kristni-
boðann og sagði:
— Ég hef víst séð þig áður.
— Nei, sagði kristniboðinn,
ég veit ekki til, að við höfum
hitzt fyrr.
— Jú, einmitt, svaraði mað-
urinn, þú svafst í f jallshlíðinni
um daginn. Við sáum nokkrir
til ykkar í bankanum, þegar
þið tókuð við peningunum.
Við veittum ykkur eftirför og
ætluðum að ræna ykkur. En
við þorðum það ekki fyrir
hermönnunum.
— Hermönnunum, hrópaði
kristniboðinn upp yfir sig og
hló við. Það voru engir her-
menn með okkur.
— Jú, víst var það. Við töld-
um þá. Þeir voru 16 og voru
allir vopnaðir sveðjum.
Knistniboðinn lét manninn
standa í þessari meiníngu, en
hélt sjálfur, að þetta væri allt
ímyndun.
Nokkru seinna, er kristni-
boðinn var kominn til heima-
lands síns, sagði hann frá þess-
um atburði.
Eftir samkomuna kom einn
af samkomugestum til kristni-
boðans og spurði:
— Hvaða dag var það, sem
þú lást úti í fjallshliðinni?
Kristniboðinn leit í dagbók
sína.
Samkomugesturinn svaraði:
— Þennan dag höfðum við
okkar vikulega bænafund.
Okkur kom saman um að
biðja fyrir þér. Við vorum 16
saman í það sinn!
★ ★ ★
Undarleg erfðaskrá.
Göfuglynd, frönsk hefðar-
frú lét einhverju sinni taka
sér blóð úr handlegg. Þótt
blóðtökumaðurinn væri ein-
hver duglegasti læknir í París-
arborg, var hann þó svo ó-
heppinn, að hann skar sundur
lífæð á hendi. Að fáum dögum
liðnum kom bólga í handlegg-
inn svo illkynjuð, að taka
varð hann af. En þetta verk
tókst ekki betur en svo, að
konan dó skömmu síðar. Áð-
ur hafði hún gert erfðaskrá,
þar sem kveðið var á um, að
læknirinn skyldi fá fé til ævi-
langs viðurværis. „Ég hef gef-
ið honum þetta,“ sagði hún,
,,af því að ég þóttist sjá fyrir,
að óvarkárni og óheppni hans
með mig mundi svipta hann
trausti margra og þannig
gjöra honum erfitt fyrir að
sjá fyrir sér og sínum. Af
hverju hefði aumingja mað-
ur.inn þá átt að lifa.“
★ ★ ★
r, o
LJÓSBERINN